Winter Plissken Festival (La Femme, Death In Vegas, Tuxedomoon κ.α.) @ Πειραιώς, 2-3/12/16
Περισσότερο βιτρίνα, παρά ουσία, είχε τουλάχιστον τους La Femme ως νέα αγάπη του ελληνικού κοινού
Το καλοκαιρινό Plissken δεν συνέβη ποτέ, άγνωστο γιατί -δεν ρωτήσαμε αλλά δεν μας είπαν κιόλας- και μεταφέρθηκε σε ένα κρύο διήμερο στην Πειραιώς. Από το φιλόξενο Pireaus Academy σε τρεις νέους χώρους. Δεν τις λες σκηνές, καθώς τo Repuplic πχ δεν είχε σκηνή, ήταν έξω (!), ωραίο μεν ως ιδέα και αρχική εντύπωση, αλλά μετά από λίγο πάγωναν τα άκρα ενώ το Σάββατο το ψιλόβροχο δεν το λες και ιδανικό... Δίπλα, σε έναν κλειστό χώρο ήταν το μικρό Tunnel, στο Aquarium δεν πήγα.
Το μισογεμάτο ή μισοάδειο φετινό ποτήρι του Plissken -όπως το βλέπει κανείς- έχει να κάνει, σύμφωνα με την ταπεινή μου γνώμη, σε δύο παραμέτρους. Είναι ήδη σφηνωμένο στο μυαλό και στις συνήθειες του κόσμου. Το περιμένει με ανυπομονησία μπας και δει κάτι φρέσκο. Η δεύτερη παράμετρος είναι, πόσοι, όμως, είναι αυτοί; Και πώς ονομάζεται κάτι επιτυχημένο;
Πώς ονομάζεται με τόση ευκολία από την πλειοψηφία των Media και διαφόρων social παρατρεχάμενων ως το καλύτερο ελληνικό φεστιβάλ, αλλά πχ την Παρασκευή δεν πρέπει να πέρασαν από εκεί πάνω από 500-600 άνθρωποι...
Το Σάββατο ήταν σαφώς διαφορετικά, το Academy σχεδόν γέμισε, αλλά στην ουσία, μπορούν 2.000 ψυχές να στηρίξουν ένα διήμερο φεστιβάλ με τόσους καλλιτέχνες; Ευχόμαστε ναι, και ελπίζουμε σε καλύτερα ονόματα και περισσότερο κόσμο.
Το φετινό διήμερο του Plissken είχε 42 καλλιτέχνες, πολλοί βέβαια συμπατριώτες μας. Το φεστιβάλ μαζεύει ό,τι θεωρεί αυτό τάση από Ελλάδα και Ευρώπη (κυρίως) και απευθύνεται σε ανοιχτά μυαλά και αυτιά. Αυτή η διαφορετικότητα το έκανε γνωστό, και την ίδια στιγμή δεν μπορεί να προσελκύσει πολύ κόσμο. Αυτούς δηλαδή που πάνε από δω και από κει, γιατί είναι το trend της εποχής.
Η έκπληξη και ίσως η μπάντα που μάλλον περίμεναν οι περισσότεροι, ήταν οι La Femme. Το βράδι του Σαββάτου σήκωσαν στο πόδι το Academy με χαρακτηριστική ευκολία, λες και ο κόσμος περίμενε κάτι... ευχάριστο για τα αυτιά του, κάτι άμεσο και έντονο, αφού η αλήθεια είναι πως ο πολύς πειραματισμός, δεν κάνει ένα φεστιβάλ αξέχαστο. Το κάνουν μπάντες όπως οι La Femme.
Οι έξι Γάλλοι τα έδωσαν όλα, τραγούδησαν -νομίζω- όλοι, ο κόσμος αποθέωνε τη new wave pop τους, που στιγμές θύμιζε παρελθόν αλλά και ένα φωτεινό μέλλον με μια μικρή ευπρόσδεκτη γραφικότητα. Δεν θα αργήσουμε να τους ξαναδούμε, αυτό είναι το μόνο σίγουρο...
Σε αντίθεση βέβαια με την εμφάνιση των Death in Vegas του Richard Fearless που απογοήτευσε πάρα πολλούς και άφησε ικανοποιημένους μερικούς. Η δεύτερη κατηγορία ανήκει σε όσους ξέρουν πως εδώ και χρόνια οι DIV δεν είναι μια live μπάντα, οι μόλις τρεις δίσκοι τα δεκατέσσερα τελευταία χρόνια τους έχουν μεταμορφώσει σε ένα ηλεκτρονικό σχήμα που πλέον δεν περιοδεύει με μουσικούς.
Μάλλον πολύ δεν το ήξεραν, αλλά δεν έγινε και ποτέ γνωστό από το φεστιβάλ πως θα εμφανιστούν. Και όταν οι δύο (ή τρεις;) προηγούμενες ήταν έτσι, λογικό είναι πολλοί να γκρινιάζουν. Η προχωρημένη ώρα -υπήρξαν πολλές καθυστερήσεις- ο κάκιστος ήχος και η αναποτελεσματικότητα των ίδιων να γίνουν άμεσοι, ξένισε πολλούς και οι αποχωρήσεις έγιναν μαζικά.
Τι άλλο θυμόμαστε από το φεστιβάλ; Είναι αδύνατον να κάνεις ένα κανονικό review, περισσότερο τσεκάραμε πράγματα και ήχους, αφού φέτος το Plissken δεν είχε και πολλά άλλα να κάνεις...
Κάτι Βρετανοί ράπερ The Four Owls, ήταν βαρετοί και επαναλαμβανόμενοι αλλά τουλάχιστον το διασκέδαζαν, ο Dj Zomby φορούσε μια μάσκα του Guy Fawkes (αυτός μωρέ από το "V for Vendetta") αλλά μάλλον αυτό ήταν το πιο ενδιαφέρον σημείο μιας βαριάς ηχητικής πρότασης με περίεργα beat. Για άλλους Dj μην ρωτάτε, δεν είδα, δεν έχω ιδέα...
Οι Tuxedomoon ήταν εξαιρετικοί, έφτιαξαν τη δική τους ατμόσφαιρα, αλλά ακόμα και σε ένα φεστιβάλ σαν αυτό, φάνηκαν ως άστοχη επιλογή. Ουδείς φαινόταν να τους ξέρει και οι πραγματικοί οπαδοί τους, δεν ήρθαν καν. Η Nalyssa Green, ήταν μια χαρά εκεί έξω στο κρύο -είναι δυνατόν το κορίτσι;
Ο Prefuse 73 στην κεντρική σκηνή, με hip hop-soul ακούσματα, ήταν οκ, οι δικοί μας Holy Monitor, και αυτοί με ψιλόβροχο -όπως και στους Hydroessa πριν από αυτούς- ήταν πολύ δυνατοί, το rock τους -για να το πούμε απλά- κέρδισε όσους τους είδαν.
Στην κεντρική σκηνή, πολύς κόσμος ήρθε για να δει τον Vatican Shadow και αυτός παρουσίασε ένα set τίγκα στην ένταση, με τα bpm να κάνουν άλλους να γουστάρουν κι άλλους όχι σε αντίθεση με τους Forest Swords, που παρά τον χαμηλό και κακό ήχο, κέρδισαν τον πολύ κόσμο με το ηλεκτρονικό στοιχείο από την κονσόλα να μπλέκεται με κιθάρα και μπάσο.
Και του χρόνου, καλοκαίρι... Και χειμώνα!
Λυδία Νικηταρά
Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη
