Stuart A. Staples (Tindersticks): «Αποφεύγουμε να κοιτάζουμε προς τα πίσω»

Ο Stuart A. Staples είναι ένας πολύ αγαπημένος καλλιτέχνης του εγχώριου εναλλακτικού κοινού. Πρόκειται εξάλλου για έναν πραγματικά ανήσυχο μουσικό που δεν σταμάτησε ποτέ να πειραματίζεται και να δημιουργεί. Με αφορμή λοιπόν το "No Treasure But Hope",αλλά και την επικείμενη εμφάνιση των Tindersticks στη Θεσσαλονίκη, μιλήσαμε μαζί του για το νέο τους άλμπουμ, για την Ιθάκη, για την προσφυγική κρίση, για το Brexit, καθώς και για τα σχέδια του συγκροτήματος με αφορμή τα τριάντα χρόνια από τη δημιουργία τους.

Stuart, καλησπέρα! Συγχαρητήρια για το νέο άλμπουμ των Tindersticks. Πώς είσαι;

Σ’ ευχαριστώ. Ήμουν άρρωστος τα Χριστούγεννα, αλλά τώρα άρχισα να αισθάνομαι λίγο καλύτερα.

Γράψατε το "No Treasure But Hope" στην Ιθάκη. Πες μου περισσότερα για αυτή σας την απόφαση.

Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο Παρίσι, αλλά πολλά από τα τραγούδια γράφτηκαν στην Ιθάκη. Εκεί επίσης συνέλαβα και τη συνολική εικόνα που θα έχει το άλμπουμ. Έχω έναν μακροχρόνιο δεσμό με το νησί, που έχει γίνει πιο σημαντικός για μένα τα τελευταία χρόνια.

Αλήθεια, πως ήταν η ζωή στο νησί;

Έχω συνεχώς μια έντονη επιθυμία να βρεθώ στο νησί οπότε είναι πάντα συναρπαστικό και ιδιαίτερο όταν φτάνω εκεί. Είναι ένα ζωντανό μέρος για μένα αν και ανησυχώ για το μέλλον όλων αυτών των μικρών κοινοτήτων. Μικρή αγορά εργασίας, προβλήματα στέγασης για τους νέους, κλπ.

Ποιες ήταν οι κύριες επιρροές σας όταν δημιουργούσατε το "No Treasure But Hope"; Αλήθεια, υπάρχουν κάποιοι Έλληνες καλλιτέχνες που έχεις ακούσει και σου αρέσουν;

Ορισμένα άλμπουμ όπως το "Wild Is The Wind", και το "Dreams" του Gabor Szabo ήταν εξαιρετικά σημαντικά στον τρόπο προσέγγισης. Το να γίνονται όλα φυσικά, εύκολα και ζωντανά στο στούντιο. Πάντα ένιωθα τη μουσική της Ιθάκης όταν γράφαμε τον δίσκο. Σε αυτό το πλαίσιο, είμαι στην αρχή ενός ταξιδιού ανακάλυψης.

Εκτός φυσικά από τη μετάβαση στην Ελλάδα, αλλάξατε τίποτα στη διαδικασία ηχογράφησης σε σύγκριση με τα προηγούμενα άλμπουμ σας; Γράψατε όλα τα τραγούδια σαν συγκρότημα;

Η συνηθισμένη διαδικασία σύνθεσης κι ενορχήστρωσης αντιστράφηκε για αυτό το άλμπουμ. Αντί να δημιουργήσουμε τα τραγούδια σταδιακά μέσα από τον πειραματισμό στο στούντιο και στη συνέχεια να δούμε πώς θα τα παίξουμε ζωντανά, προβάραμε κι ενορχηστρώσαμε τα τραγούδια όλοι μαζί ακουστικά γύρω από το πιάνο προτού τα ηχογραφήσουμε. Μουσικά, τραγούδια μπορούν πάντα να προέρχονται από διαφορετικά μέλη του συγκροτήματος. Τα "For the Beauty" και "The Amputees" ήρθαν από τον Dan McKinna, ενώ το "Tough love" από τον David..

Ήθελα να κάνω πιο ανθρώπινη μουσική που να εστιάζει στη μοναδική σχέση που έχουμε ως συγκρότημα

 Πιστεύω ότι το "No Treasure But Hope" είναι λιγότερο πειραματικό από το "The Waiting Room". Με έναν τρόπο, μερικά τραγούδια μοιάζουν σαν να επιστρέψατε στον chamber pop ήχο των πρώτων σας άλμπουμ. Συμφωνείς σε αυτό ή είναι δική μου αίσθηση; Εάν ναι, ήταν μια σκόπιμη απόφαση;

Τα "The Something Rain", "The Waiting Room", "Arrhythmia" και "High life" βασίστηκαν σε πειραματισμούς στο στούντιο. Με το "No Treasure But Hope" ήθελα να κάνω πιο ανθρώπινη μουσική που να εστιάζει στους μουσικούς / ανθρώπους και στη μοναδική σχέση που έχουμε ως συγκρότημα. Είναι μια προσπάθεια να αιχμαλωτίσουμε όλο αυτό σε μια στιγμή.

Σχετικά με το "Pinky in the Daylight" δήλωσες πως είναι το πρώτο τραγούδι αγάπης που έχεις γράψει ποτέ. Τι εννοείς με αυτό και ποια ήταν η έμπνευση πίσω από αυτό;

Αισθάνομαι ότι τα τραγούδια μου είναι γενικά διφορούμενα, ψάχνουν για κατανόηση, αλλά σπάνια υπάρχουν στιγμές που η κατανόηση αυτή είναι πλήρης. Το "Pinky in the Daylight" μου ήρθε γρήγορα στο πλοίο καθώς έφευγα από το νησί και μέχρι να φτάσουμε στην Πάτρα είχε ολοκληρωθεί στο μυαλό μου. Είναι ένα τραγούδι στο οποίο δεν χωράει η έννοια της αμφιβολίας.

Ως άνθρωπος είναι αδύνατο να μην συγκινηθείς απ’ όλο αυτόν τον πόνο που συναντά κανείς στη Μεσόγειο ή στη Μάγχη

 Στο "See My Girls", ακούγοντας τους στίχους "So many tears shed in this ocean, So many innocent lost souls, So many cries of desperation, Washed up on these shores", ήταν αδύνατο να μην σκεφτώ πως αναφέρεσαι στην προσφυγική κρίση των τελευταίων χρόνων. Έχω δίκιο; Πες μου περισσότερα για αυτό το τραγούδι.

Μερικά τραγούδια ξεκινάς να τα γράφεις και σε πάνε σε ένα απροσδόκητο ταξίδι. Κοιτάζοντας το Ιόνιο από αυτό το μικροσκοπικό μέρος, προσπαθούσα να φανταστώ τον κόσμο από την οπτική γωνία ενός ατόμου που δεν ταξίδεψε ποτέ και κάπως έτσι το "See My Girls" άρχισε να σχηματίζεται. Αυτή η απομόνωση, η θάλασσα, τα ταξίδια, ο τουρισμός, η μετανάστευση, ο προστατευτισμός, όλα ήρθαν και διαδραμάτισαν ρόλο στη δημιουργία του τραγουδιού. Ως άνθρωπος είναι αδύνατο να μην συγκινηθείς απ’ όλο αυτόν τον πόνο που συναντά κανείς στη Μεσόγειο ή στη Μάγχη. Σε ένα τόσο μικρό νησί είναι δύσκολο για μένα να μην αισθανθώ επίσης αυτή τη σύνδεση και με το Ηνωμένο Βασίλειο.

Το "Arrhythmia" είναι το πιο πρόσφατο solo άλμπουμ σου. Υπάρχουν σχέδια για κάποιο ακόμη στο άμεσο μέλλον ή προτιμάς για την ώρα να επικεντρωθείς αποκλειστικά στους Tindersticks;

Το 2020 είναι αφιερωμένο σε συναυλίες των Tindersticks. Ανυπομονώ να παίξω τη μουσική μας μπροστά σε ανθρώπους.

Το soundtrack του "High Life" με πρωταγωνιστή τον Robert Pattinson και την Juliette Binoche, που κέρδισε το βραβείο «Καλύτερης Μουσικής» στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Γάνδης, αποτέλεσε και την πιο πρόσφατη συνεργασία σου με την Claire Denis. Αλήθεια, πώς γνωριστήκατε;

Η Claire μπήκε στο καμαρίνι μας στο Παρίσι μετά από μια συναυλία το 1995 και ρώτησε αν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει 2 τραγούδια από το δεύτερο άλμπουμ μας στη νέα της ταινία "Nénette et Boni". Η απάντησή μας ήταν "Μπορούμε να κάνουμε ολόκληρο το soundtrack;" Συμφώνησε, αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν εκείνη τη στιγμή ότι θα έχουμε μια τόσο μακρά, ενδιαφέρουσα και γόνιμη σχέση.

Το 2016 κυκλοφόρησε το "Minute Bodies: The Intimate World Of F. Percy Smith". Πώς ήταν η εμπειρία του να σκηνοθετείς μια ταινία; Υπάρχει περίπτωση να επαναλάβεις κάτι αντίστοιχο στο μέλλον;

Ήταν η πρώτη φορά που μπορούσα να δουλέψω με την εικόνα γράφοντας παράλληλα τη μουσική. Η μουσική επηρέαζε το μοντάζ, το μοντάζ επηρέαζε τη μουσική, ήταν μια μακρά συζήτηση. Ελπίζω πως θα έχω την ευκαιρία να δουλέψω ξανά με αυτόν τον τρόπο.

Αισθάνομαι Ευρωπαίος και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο

Αν δεν κάνω λάθος, ζεις πια στη Γαλλία. Θα σκεφτόσουν να γυρίσεις ξανά στο Ηνωμένο Βασίλειο; Ποια η γνώμη σου για το Brexit και τις πρόσφατες εκλογές;

Αισθάνομαι Ευρωπαίος και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Θα πρέπει τώρα να κάνω ό, τι χρειάζεται να κάνω ώστε να συνεχίσω να έχω αυτή την ταυτότητα. Σωματικά και συναισθηματικά.

Πρόσφατα, παίξατε στο Ηρώδειο. Πες μου γι’ αυτή την εμπειρία;

Ήταν μια μαγική βραδιά για εμάς. Είναι μεγάλο προνόμιο το να προσκληθεί κάποιος να παίξει εκεί.

Πολλά συγκροτήματα βγαίνουν σε περιοδείες όπου παίζουν ολόκληρα παλιότερα άλμπουμ τους. Θα κάνατε κάτι τέτοιο;

Αποφεύγουμε να κοιτάζουμε προς τα πίσω - υπάρχει πάντα ανάγκη να προχωρήσουμε και να ανακαλύψουμε - αυτό είναι που μας δίνει ζωή. Αλλά με την επερχόμενη 30ετή επέτειο μάλλον θα είναι δύσκολο να μην υποκύψουμε λίγο στη νοσταλγία.

Έχετε κυκλοφορήσει 12 άλμπουμ με τους Tindersticks. 6 προτού σταματήσετε και άλλα 6 από τότε που εσύ, ο David και ο Neil ενώσατε ξανά τις δυνάμεις σας. Νιώθεις πως ένας ακόμη κύκλος έχει κλείσει τώρα; Ποια είναι τα σχέδιά σας ως συγκρότημα για το μέλλον;

Αισθάνομαι ότι η δημιουργία ενός τόσο αγνού και απλού άλμπουμ σαν το "No Treasure But Hope" άνοιξε έναν δρόμο μπροστά μας, μια ελευθερία. Είμαι ενθουσιασμένος με το τι μπορεί να προκύψει μέσα από αυτό.

Έχετε παίξει 16 φορές στην Ελλάδα και στις 13/02/2020 παίζετε στη Θεσσαλονίκη. Υπάρχει κάποια συναυλία σας εδώ που θυμάστε περισσότερο και γιατί; Επίσης, υπάρχει περίπτωση για κάποια συναυλία στην Αθήνα σύντομα;

Είναι πάντα ξεχωριστό για μας να είμαστε στην Ελλάδα. Από την πρώτη συναυλία μας εκεί ένιωθα μια βαθιά σύνδεση. Ως μνήμη, το Ηρώδειο είναι δύσκολο να ξεπεραστεί και όχι μόνο όσον αφορά τις συναυλίες μας στην Ελλάδα. Και ναι, φυσικά, ελπίζουμε να επιστρέψουμε σύντομα στην Αθήνα.

Σε ευχαριστώ πολύ για την συνομιλία. Καλή συνέχεια.