Iggy And The Stooges

Raw Power

Columbia (1973)
Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 29/06/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ο μικρός Jim ήτανε το τσογλάνι μιας αμερικανικής Midwest μετριότητας και ήθελε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο να γίνει δακτυλοδεικτούμενος - πιθανόν, δε, δακτυλοδεικτούμενος για οποιονδήποτε λόγο θα λάχαινε. Αν δεν τα είχε καταφέρει, βεβαίως, θα έγραφα με αποκαλυπτήριο στόμφο για κάποιον τύπο από τα seventies που τον φωνάζανε «Ιγουάνα», που ξεβιδωνότανε επί σκηνής σαν μανιασμένο κτήνος και που θα έχρηζε προσοχής γιατί άλφα, βήτα, γάμμα, δέλτα. Αν δεν τα είχε καταφέρει, επιπλέον, πιθανότατα η μουσική που ακούμε να ήταν αρκετά διαφορετική. Όμως, ο Jim Osterberg τα κατάφερε, έγινε ο Iggy Pop, ο τραγουδιστής των Stooges, που κατέληξε διασημότερος από το ιστορικό του συγκρότημα.

Η γονιμοποίηση του garage για να γεννηθεί το punk οφείλεται κατά σημαντικό μέρος στις ορμές των Stooges, ενώ η πρωτόγονη αγριάδα και η ελευθεριάζουσα αισθητική του Iggy πέρασε ως κανόνας σε όλα τα παρακλάδια και τις μετεξελίξεις των συγγενών ειδών. Αν το έναυσμα για τον Iggy ήταν μια συναυλία των Doors, το εξώφυλλο του "Raw Power" αποκτά μια ξεχωριστή σημειολογία. Αν εμπνεύστηκε την περσόνα του από το διονυσιακόν του Jim Morrison, τελικώς μεταμορφώθηκε στον βρωμιάρη δίδυμο αδερφό του, στον άσχημο Νάρκισσο, στον σαλεμένο Πάνα, στον καλλιτέχνη που θα γιόρταζε τα κουσούρια.

Τα δύο πρώτα άλμπουμ των Stooges έχουν αναγνωριστεί πλέον ως δυο αξεπέραστα αριστουργήματα, αετώματα του rock κτίσματος. Το τρίτο, το "Raw Power", ήταν όμως η μεγάλη έκπληξη από κάθε άποψη. Προηγουμένως, η δισκογραφική εταιρία Elektra τούς είχε ξεφορτωθεί βιαστικά, αφού απέτυχε να αξιοποιήσει εμπορικά τα δυο εκείνα ιστορικά άλμπουμ, και η μπάντα διαλύθηκε, πενθώντας τον μπασίστα Dave Alexander. Ο Iggy πήγε στην Νέα Υόρκη για να ζήσει τον «διαφωτισμό» του, πλάι στον καινούριο του κολλητό, τον κύριο David Bowie. Ύστερα από παρότρυνση του τελευταίου, ο Iggy αποφάσισε να συνεργαστεί με τον κιθαρίστα James Williamson, επανιδρύοντας τους Stooges. Τα δυο εναπομείναντα μέλη της αρχικής σύνθεσης, οι αδελφοί Asheton επέστρεψαν, με τον πρεσβύτερο Ron να μεταβαίνει από την κιθάρα στο ορφανό μπάσο και τον νεότερο Scott να παραμένει πίσω από τα τύμπανα. Το άλμπουμ που ηχογράφησαν στο Λονδίνο, το φθινόπωρο του 1972, για την Columbia, έφερε την εντυπωσιακή σφραγίδα της προκλητικής παραγωγής του David Bowie.

Κόντρα στην τάση του glam rock -και παρά την όποια συνδρομή του Bowie- το "Raw Power" δικαιολογεί πλήρως τον τίτλο του. Δεν επιδιώκει υπονοούμενα, φιοριτούρες και παρακάμψεις. Η κιθάρα του Williamson κουβαλά ενέργεια παρόμοια με εκείνη των MC5 - ως απάντηση στους οποίους η Elektra είχε κάποτε υπογράψει τους Stooges! Η δε ερμηνεία του Iggy εμφανίζεται πιο πολύμορφη από ποτέ, προμηνύοντας τα προσωπεία που θα φορούσε στην μετέπειτα προσωπική του καριέρα. Εκεί προτιμώ να βρίσκω την αγαπημένη μου δικαιολογία για την ξεχωριστή μνεία του ονόματός του στην «μαρκίζα» - παρά στα διάφορα σενάρια περί λαθών των εταιριών. Στο "Raw Power", ο Iggy Pop ήταν ήδη κάτι ξέχωρο από τους Stooges, χωρίς αυτό να σημαίνει οτιδήποτε εις βάρος της συνοχής της μπάντας που ηχογράφησε -χωρίς ουσίες, παρακαλώ!- αυτόν τον εντυπωσιακό δίσκο. Διαστρεβλωμένα blues, ατσούμπαλο rock 'n' roll, τραχύ protopunk και μια παντοδύναμη αίσθηση ελευθερίας.

Στα τριαντατρία λεπτά του "Raw Power" δεν υπάρχει αμφίβολο δευτερόλεπτο και, στις τέσσερις δεκαετίες ακρόασης, η επιρροή του καταγράφεται σε τηλεφωνικούς καταλόγους. Όσο υπάρχει μουσικός Τύπος, θα συζητιέται η παραγωγή του και η σημασία των απορριφθέντων μιξαρισμάτων, ενώ, αν συναντήσετε τον Kurt Cobain στην μετά θάνατον, θα σας εξηγήσει αναλυτικά πώς το "Raw Power" γέννησε το grunge.
  • SHARE
  • TWEET