Hills

Τους περιμένω στην γωνία από το 2011 κι όχι για κακό σκοπό. Από το "Master Sleeps", τον δεύτερο  δίσκο τους που για κάποιον λόγο με έπεισε να κάνω υπομονή. Τι περίμενα; Την σφαλιάρα εκείνη που τρως λίγες φορές στην ζωή και σου μένει αξέχαστη.

Με τον Calypso ρυθμό στα κρουστά και την acid ψυχεδέλεια ευρωπαϊκών συγκροτημάτων των '70s, οι Σουηδοί δημιούργησαν τότε έναν οργανικό δίσκο ως επί το πλείστον με σποραδικά φωνητικά, αλλά και μια προσμονή για το άριστο. Αντιλαμβάνεσαι την συνοχή των δίσκων τους που εμπλουτίστηκαν κάθε φορά με drone στοιχεία για παράδειγμα και πως το κάθε επόμενο βήμα θα είναι μεγαλύτερο.

Με το φετινό "Frid" η μπάντα ανοίγει τις αγκάλες της για να τους χωρέσει όλους ή τουλάχιστον όσους περισσότερους μπορεί μέσα στα 36 λεπτά διάρκειάς του, στην οποία και παραμένουν σταθεροί. Το εναρκτήριο "Kollektiv" με το σιτάρ του, υποστηρίζει από την αρχή την πρόθεσή τους γι' αυτό και ταυτόχρονα φανερώνει μια μεγάλη μουσική αλήθεια: Οι Goat δεν ήρθαν ουρανοκατέβατοι το 2012.

Από την Ανατολή στην Δύση και από την Γερμανία ως τις Ινδίες, η μουσική συνισταμένη των Hills είναι πολυεθνική. Έχοντας βγάλει από το πρώτο πλάνο την παραμένουσα drone αισθητική τους και διατηρώντας τα τελετουργικά φωνητικά (κοτζάμ "National Drone" έχουνε), αναζητούν ενίοτε το «χτίσιμο» των συνθέσεων μέσω (και) της πληθώρας των reverb, βρίσκοντάς το αναπάντεχα και στους Γιάννη Σπάθα και Βαγγέλη Παπαθανασίου.

Το "Anukthal Is Here", μια από τις πιο όμορφες συνθέσεις της χρονιάς με τα απόκοσμα γυναικεία φωνητικά, σου δίνει από την αρχή την πεποίθηση πως κάπου θα ξεσπάσει έστω και λίγο, θα κάνει το δικό της μικρό μπαμ όπως και γίνεται προς το τέλος της, με χαρακτηριστικό άρωμα Ελλάδας. Δεν είναι όμως το μόνο. Ο διάσημος  -στους θιβετιανούς κύκλους- yogi "Milarepa" που ακολουθεί, όσο κι αν προσπαθεί να αναδείξει τους παραδοσιακούς τους ήχους, το μόνο που καταφέρνει τελικά είναι να υποκλιθεί στον αυλό προς τιμήν του Διόνυσου.

Πολυεθνικό είπαμε είναι το "Frid" οπότε ο καθένας ακούει τα πατροπαράδοτα, αλλά ρε διάολε το "Och Solen Sänkte Sig Röd" μπουζουκοφέρνει με ρεμπέτικο τρόπο σε κάποιο σημεία, που αδυνατώ να τα παρακάμψω. Όπως αδυνατώ να μην καταγράψω την γλυκιά τους εμμονή με τον θάνατο: Το "Death Will Find A Way" είναι σε πλήρη συσχετισμό με το προ τετραετίας "Death Shall Come" και την διαρκή υπενθύμιση εκ μέρους τους για το αναπόφευκτο.

Ο δίσκος είναι τελικά η προσδοκώμενη σφαλιάρα μου από τους Hills και ορθώς έπραξα με την υπομονή. Σαν την γριά ένα πράμα, που είχε να δει χαρά στα σκέλια της προ αμνημονεύτων και τώρα ποιός της τα κλείνει.