Opeth

Παρακολουθώντας το επετειακό διπλό DVD των Opeth για τα 20 χρόνια της μπάντας και τα  σχεδόν 10 χρόνια από την κυκλοφορία του "Blackwater Park", πέραν της επιβεβαίωσης του status που απολαμβάνουν οι Σουηδοί, δύο πράγματα ήταν αυτά που μου έμειναν περισσότερο ως σκέψεις μετά.

Το πρώτο έχει να κάνει με τα σημάδια των καιρών και δη την πολυτέλεια (που γίνεται συνήθεια) του να βλέπουμε rock και metal μουσικούς να καταλαμβάνουν το Royal Albert Hall του Λονδίνου. Και αν πούμε ότι για τον Joe Bonamassa το κατανοούμε και για τους Porcupine Tree το οπτικοακουστικό τους show συνάδει σε ένα βαθμό με το χώρο, τότε οι Opeth καταδεικνύουν την αλλαγή που έχει επέλθει στις μέρες μας. Ποιος θα διανοούταν πριν λίγα χρόνια ότι τα -βαθιά όσο δεν πάνε-  growls του Akerfeldt θα γεμίζουν το χώρο και το κοινό θα αποτελείται από πιτσιρικαρία που στην πλειοψηφία του συχνάζει στο Camden ή στο Hammersmith για να δει τους αγαπημένους της μουσικούς; Μάλλον η πτώση της μουσικής βιομηχανίας έπληξε σε μεγαλύτερο βαθμό άλλα μουσικά είδη, με αποτέλεσμα ο οβολός που σταθερά προσφέρουν οι metal οπαδοί να μην είναι τόσο αμελητέος πλέον. Όπως και να έχει, τη σκηνή του Royal Albert Hall οι Opeth την καταλαμβάνουν με την άνεση που θα καταλάμβαναν και τη μικρή σκηνή σε μέρος χωρητικότητας χιλίων ατόμων.

Το δεύτερο πράγμα που μου έμεινε ως σκέψη είναι η εξέλιξη. Μια εξέλιξη που αποτυπώνουν και οι ίδιοι οι Opeth, προσαρμόζοντας στο logo τους το γνωστό σκιτσάκι για την εξέλιξη του ανθρώπου κατά το Δαρβίνο. Το κάνουν και σκόπιμα σε ένα βαθμό, όταν στο δεύτερο μέρος του set τους παίζουν διαδοχικά ένα τραγούδι από κάθε δίσκο -από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο-, δίνοντάς σου τη δυνατότητα να καταλάβεις και εσύ πως μια μπάντα σταδιακά από συμπαθητική γίνεται καλή, από καλή γίνεται καλύτερη και από καλύτερη γίνεται σπουδαία. Από τη χρονολογική αλυσίδα απουσιάζει το "Blackwater Park" για τον απλούστατο λόγo του ότι έχει αποτυπωθεί ολόκληρο στο πρώτο μέρος του set. Για κάποιους η κορυφή της πορείας, για κάποιους άλλους το σημείο αναφοράς, το εν λόγω album έχει τη σπουδαιότητά του και λειτουργεί ως φάρος δισκογραφικά και ως αφορμή για το event.

Μουσικά δεν υπάρχουν και πολλά να πούμε, αφού κανείς δε θα περίμενε ούτε καν μέτρια την απόδοση του συγκροτήματος. Ακόμα και αν ήταν τέτοια, το τελικό προϊόν θα την ωραιοποιούσε για χάριν της ιστορίας. Αυτό που μένει περισσότερο είναι το περιβάλλον και η στάση της μπάντας. Το περιβάλλον ενός τόσο ωραίου χώρου δε μπορεί παρά να παρασύρει και το όλο επίπεδο της συναυλίας, με τα video wall, το φωτισμό και το γενικότερο σκηνικό να συντελούν στο να μείνει ξεχωριστό αυτό το live. Από την άλλη, οι Opeth σε κερδίζουν με την απλότητα και τη σεμνότητα που βγάζουν ως άτομα. Όλοι γνωρίζουν τον cool και εύθυμο Akerfeldt που μιλάει σχετικά χαμηλόφωνα και επιστρατεύει το χιούμορ του, κυρίως στο δεύτερο μέρος, προλογίζοντας κάθε album που ακολουθεί. Είναι όμως και ο Akesson πολύ συμπαθής, με το μπλουζάκι Entombed και την εξαιρετική τεχνική του, ή ο Mendez που κοπανιέται συνεχώς με το μπάσο του, αλλά και ο Wiberg με τον υπερβολικά δευτερεύοντα ρόλο σε πολλά κομμάτια, αλλά με ουσιαστική συνεισφορά στα backing vocals.

Ο κόσμος φαίνεται ότι ήταν διψασμένος για τις πιο σκληρές πτυχές του ρεπερτορίου της μπάντας, με αποτέλεσμα να ανταποκρίνεται καλύτερα σε κομματάρες όπως το "Bleak" ή το "Blackwater Park", ενώ είναι πιο νωχελικός σε τραγούδια όπως το "Harvest" ή το "Hope Leaves". Η απόσταση δύο δασών είναι χαρακτηριστική της τεράστιας απόστασης που έχει διανύσει το συγκρότημα, από  το ωμό "Forest Of October" μέχρι τους ρυθμούς του "Harlequin Forest", ενώ το "The Moor" από το αδικημένο "Still Life" και το εντυπωσιακό prog κλείσιμο του "Lotus Eater" είναι στα σημεία που απολαμβάνεις βλέποντας το DVD. Ο ήχος παραθέτει δυνατότητα επιλογής μεταξύ stereo και Dolby 5.1, όντας καλός, αλλά όχι και εντυπωσιακός, το δε artwork της έκδοσης με τα 2 DVD και τα 3 cd, πέραν του ωραίου χιουμοριστικού και αναφορικού εξωφύλλου, δεν υποστηρίζει την υψηλή τιμή του, αφού στην πραγματικότητα δεν παρέχει τίποτα. Ως bonus υπάρχει ένα documentary με τη μπάντα στο δρόμο, που ως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις οι φανατικοί οπαδοί το βρίσκουν εξαιρετικά ενδιαφέρον και οι υπόλοιποι το προσπερνάνε λίγο γρήγορα.

Στη μόδα που μας διακατέχει με τα συγκροτήματα να γιορτάζουν με επετειακές περιοδείες διάφορα album (κυρίως) ή γεγονότα, ακόμα και όταν δεν υπάρχει κάποια επέτειος, θα δούμε αρκετά τέτοια εγχειρήματα και από άλλους. Για τους οπαδούς είναι μια ευκαιρία να δουν κάτι πέραν του τυποποιημένου που σερβίρεται πλέον στις συναυλίες από τους περισσότερους και για τους λάτρεις των συναυλιών DVD χαράς ευαγγέλια. Στο δια ταύτα, οι Opeth έχουν το timing και δεν το αφήνουν να πάει χαμένο, σε μια αναγνώριση ως σημαντικότατη (για κάποιους η σημαντικότερη) metal μπάντα της προηγούμενης δεκαετίας. Θα έχουν πάντως να υπερηφανεύονται ότι έβαλαν το death metal στα σαλόνια.