DGM

Το ότι οι DGM έφτασαν στο όγδοο full length άλμπουμ και κοντεύουν να κλείσουν 20 χρόνια δισκογραφίας είναι καλό ή κακό; Αφενός, τα παραπάνω δείχνουν ανθεκτικότητα, μιας και δεν είναι εύκολο να μείνεις ζωντανός 20 χρόνια στη μουσική βιομηχανία και δη στον ήχο που κινούνται, αλλά από την άλλη όταν 20 χρόνια τώρα δεν έχεις καταφέρει να ξεχωρίσεις, πόσες είναι οι πιθανότητες να συμβεί αυτό από εδώ και πέρα; Μάλλον λίγες.

Οι Ιταλοί είναι μια τίμια μπάντα, αφοσιωμένη στο «πατροπαράδοτο» progressive metal και σε αυτό μόνο. Εν αρχή οι Symphony X, φυσικά οι Dream Theater και συνειρμικά όλη η σχολή του λεγόμενου prog/power, που κυρίως κλωνοποιούσε τους δεύτερους ή στηριζόταν στους πρώτους. Τεχνικά riff, φωνητικά σε σχετικές ψηλές οκτάβες, σόλο κιθάρας με διάρκεια μεγαλύτερη του μέσου όρου, σόλο από τα πλήκτρα και συχνά δισολίες ή ερωτό-απαντήσεις μεταξύ των δύο. Πάντως και μόνο που για μια μπάντα με τόσα χρόνια στο κουρμπέτι νιώθω την ανάγκη να επεξηγήσω τι παίζει, κάτι λέει.

Στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο κακοί, αντιθέτως θα έλεγα πως είναι αρκετά αξιοπρεπείς, αλλά πάντα κάτι τους έλειπε για να κάνουν τη διαφορά, κάτι που δεν το βρίσκουν ούτε στο "Momentum". Από τη μια πλευρά υπάρχει έλλειψη προσωπικού στίγματος κι από την άλλη είναι αρκετά μονοδιάστατο αυτό που παίζουν, με αποτέλεσμα να ακούγεται κορεσμένο και να ξεχνιέται εύκολα. Αυτό που το σώζει είναι ότι περιέχει μερικές καλές ιδέες, ειδικότερα στις φωνητικές γραμμές κάποιων refrain (βλέπε "Trust" ή "Universe") και φυσικά ποιοτικότατο shredding, με έναν κιθαρίστα που δεν αποκλίνει των διδαχών των Petrucci / Romeo κι έναν πληκτρά πιο κοντά στον Jens Johansson (Stratovarius). Η συμμετοχή του Michael Romeo στο εναρκτήριο "Reason" αποτελεί μάλλον παραδοχή της σύγκλισης του ήχου των Ιταλών με τους Symphony X, ενώ η απαραίτητη πιάνο μπαλάντα ("Repay") για να «σπάσει» λίγο η δίκαση είναι αδιάφορη.

To "Momentum" όπως και οι προηγούμενες δουλειές της μπάντας (από τις οποίες ξεχώρισα κάπως το "Different Shapes") είναι tailor made για οπαδούς του συγκεκριμένου τύπου progressive metal (που δεν είναι και τόσο progressive μεταξύ μας). Η σκηνή του ιταλικού progressive metal έχει προσφέρει απλόχερα μετριότητες, αλλά παράλληλα έχει αναδείξει και αξιολογότατες μπάντες όπως οι Time Machine ή οι Eldritch, ενώ κατά καιρούς έχουν υπάρξει άλμπουμ όπως το φετινό των Kingcrow που ξεχωρίζουν. Οι DGM είναι μάλλον πιο δίκαιο να ομαδοποιούνται με το καλό κομμάτι της σκηνής, αλλά δύσκολα πλέον έχουν ελπίδες να κάνουν το βήμα παραπάνω. Για μια ακόμα φορά προσφέρουν ένα δίσκο που ακούγεται ευχάριστα και ξεχνιέται γρήγορα.