Morse/Portnoy/George

Ποτέ δεν θεώρησα κάποιου είδους υποχρέωση να ακολουθήσω μαθήματα rock ιστορίας για να έχω το δικαίωμα να απολαύσω το σύγχρονο. Πολύ συχνά, όμως, με βάση κάτι σύγχρονο έβρισκα ευκαιρίες για βουτιές στο παρελθόν. Το "Get A Grip" με οδήγησε στο "Toys In The Attic", οι Dream Theater με οδήγησαν στους Rush κοκ. Για να μην το πολυαναλύω είναι εξαιρετικά σημαντικό και όμορφο να έχεις μια εικόνα και αντίληψη της πορείας της rock μουσικής, αλλά δεν χρειάζεται να είναι προϊόν ψυχαναγκασμού. Οι αφορμές θα προκύψουν αβίαστα σίγουρα κάποια στιγμή.

Μια τέτοια αφορμή θα μπορούσαν να αποτελούν τα άλμπουμ διασκευών που στήνουν οι Neal Morse, Mike Portnoy και Randy George. Σε αυτά τα άλμπουμ, οι γνωστοί συνοδοιπόροι από τις prog δουλειές τους επιλέγουν μια λιγότερο γνωστή μουσική πλευρά τους και παρουσιάζουν κατά βάση διασκευές από καλλιτέχνες όπως οι Chicago, Cat Stevens, Steely Dan, The Police, David Bowie και διάφορα συναφή ονόματα με των οποίων τις δουλειές προσωπικά δεν έχω ιδιαίτερη τριβή, πέραν κάποιων κλασσικών και χιλιακουσμένων τραγουδιών. Παράλληλα, κάνουν και κάποιες πιο προβλεπόμενες επιλογές όπως οι Jethro Tull ή οι King Crimson, ενώ φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι The Beatles μέσα από τραγούδια των προσωπικών δουλειών των μελών τους.

Στο νέο (τρίτο όπως υποδεικνύει και το λογοπαίγνιο του τίτλου του) άλμπουμ της τριάδας αυτής η αναλογία των επιλογών παραμένει μάλλον σταθερή, όπως και η προσέγγιση σε επίπεδο ενορχήστρωσης/διαφοροποίησης. Όμως, έχω την αίσθηση πως πρόκειται για την καλύτερη ως τώρα δουλειά διασκευών τους, κυρίως λόγω της παραγωγής στην οποία μοιάζουν να έδωσαν λίγο βάρος παραπάνω. Δεν είναι τυχαίο πως ταυτόχρονα επανακυκλοφορούν και τις δυο προηγούμενες δουλειές με νέο mastering.

Σε κάθε περίπτωση, βρήκα το "Cov3r To Cov3r" ιδιαίτερα διασκεδαστικό και ευχάριστο άκουσμα. Είναι δεδομένο πως το ρόλο του παίζει το γεγονός ότι έχω ακούσει τόσο πολύ Neal Morse/Mike Portnoy related stuff που αυτομάτως η ηχητική του προσέγγιση μου είναι οικεία, αλλά νομίζω ότι στα περισσότερα τραγούδια εδώ έχουν κάνει πραγματικά καλή δουλειά.

Το κλασσικό "Hymn 43" των Jethro Tull είναι κομμένο ταμάμ στα μέτρα τους και το αποδίδουν με το απαιτούμενο groove, ενώ το "One More Red Nightmare" των King Crimson επίσης ξεχωρίζει αποδιδόμενο αρκετά πιστά. Όσο δύσκολο κι αν μπορεί να φαντάζει αρχικά, ο Morse δίνει μια πανέμορφη ερμηνεία στο "Life On Mars" του Bowie (επί τη ευκαιρία τσεκάρετε και την πολύ ωραία εκδοχή των Damian Wilson και Adam Wakeman), ενώ το εναρκτήριο "No Opportunity Necessary, No Experience Needed" παρόλο επιστρατεύουν τον νυν τραγουδιστή των Yes, Jon Davison, για ένα τραγούδι που οι ίδιοι οι Yes είχαν διασκευάσει οι ίδιοι στο δεύτερο άλμπουμ τους, είναι μάλλον αδιάφορο. Όπως και το κλείσιμο με το "Let Love Rule" του Lenny Kravitz.

Ο Portnoy κάνει ένα πραγματικά όμορφο ντουέτο με την κόρη του στο "It Don't Come Easy" του Ringo Starr, ενώ ωραίες εκπλήξεις είναι τα "Baby Blue" των Badfinger και η δυάδα "Black Coffee In Bed"/"Tempted" των βρετανών Squeeze, ενώ ωραίο αποδίδουν και το up tempo "Running Down A Dream" του Tom Petty. Αν όμως έπρεπε να επιλέξω μια διασκευή που ξεχωρίζει θα έλεγα το "Baker Street" του Gerry Rafferty που ο Morse το κάνει δικό του στην ερμηνεία και κυρίως το απογειώνει στο σχεδόν δίλεπτο κιθαριστικό σόλο του.

Το ζητούμενο σε ένα τέτοιο άλμπουμ (και σε ένα εγχείρημα γενικότερα) δεν είναι να αποφανθεί κάποιος αν οι νέες εκτελέσεις είναι καλύτερες από τις πρωτότυπες - κάτι τέτοιο είναι αδύνατο άλλωστε στην πλειονότητα των περιπτώσεων. Ζητούμενα είναι η φρεσκάδα που αποπνέουν οι εκτελέσεις, η σωστή τους προσέγγιση στην ενορχήστρωση, ο σεβασμός στο πνεύμα του πρωτοτύπου, αλλά και η προσωπικότητα που τους προσδίδουν οι μουσικοί που τις αποδίδουν. Σε όλους τους παραπάνω παράγοντες - άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο - η τριάδα των Morse, Portnoy και George τα καταφέρνει πραγματικά καλά.

Αφού, λοιπόν, συνεχίζω να απολαμβάνω τις ακροάσεις του "Cov3r To Cov3r", λέω να τσεκάρω το "City To City" του Rafferty σε πρώτη φάση και την επόμενη φορά που θα βγω βόλτα για βινύλια θα έχω το νου μου μήπως το πετύχω αυτό ή κάτι από Squeeze ή Badfinger για να το τιμήσω.