Wolf Hoffmann

Δεύτερος προσωπικός δίσκος για τον Wolf Hoffmann, και πάλι σε διασκευές γνωστών συνθέσεων κλασικής μουσικής. Προφανώς σε αυτή την κριτική θα εστιάσουμε στην heavy πλευρά του πράγματος. Αν θέλετε ανάλυση σε βάθος των ενορχηστρώσεων και κατά πόσο πατάνε στο πρωτότυπο μπορείτε να απευθυνθείτε στο περιοδικό «εγώ και το βιολί μου». 

Η αλήθεια είναι πάντως πως και ένας παντελώς άσχετος με την κλασική μουσική θα καταλάβει πως έχει γίνει πολύ καλή δουλειά σε όλους τους τομείς. Αρχικά να πούμε πως η παραγωγή είναι πολύ καλή, τη μίξη ανέλαβε ο Andy Sneap και οφείλω να παραδεχτώ πως ο ήχος των rock οργάνων έχει δέσει πάρα πολύ καλά με αυτόν της συμφωνικής ορχήστρας, ενώ και ο Melo Mafali έχει κάνει πολύ καλή δουλειά με την ενορχήστρωση του όλου εγχειρήματος.

Αυτό που καταφέρνει ο Hoffmann σε αυτόν τον δίσκο είναι να διατηρήσει το πνεύμα των συνθέσεων, προσθέτοντας τη δική του ταυτότητα. Σίγουρα δεν πρόκειται για μοναδικό εγχείρημα, αλλά το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Είναι καταπληκτικό το πώς τα θέματα που γράφει μπολιάζονται με απόλυτη επιτυχία με την πρωτότυπη μελωδία που παίζει η ορχήστρα ενώ και όταν απλά αναπαράγει βασικές φράσεις με την κιθάρα του φαίνεται το τεράστιο ταλέντο του.

Αν και οι αργές συνθέσεις τύπου "Adagio" και "Madame Butterfly" βοηθάνε τον Hoffmann να βγάλει ένα φοβερό λυρισμό και συναίσθημα, εκεί που δίνει πραγματικά τα ρέστα του είναι στις πιο γρήγορες και βαριές συνθέσεις. Το "Scherzo" έχει δανειστεί το βασικό riff του "Teutonic Terror" από το κλασικό πλέον "Blood Of The Nations" και είναι μια από τις εξέχουσες στιγμές του δίσκου. Στο "Night On Bald Mountain" του Μussorgsky η εφιαλτική εισαγωγή με τα έγχορδα θα οδηγήσει σε ένα λυσσασμένο Accept-ικο riff και η κιθάρα θα έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο καθ' όλη τη διάρκεια, με την ορχήστρα να συνοδεύει ιδανικά.

Η αρμονική συνύπαρξη κιθάρας και εγχόρδων για ακόμα μια φορά θα είναι εμφανέστατη στο "Double Cello Concerto In G Minor" του Vivaldi, ενώ το "Symphony No. 40" του Mozart μοιάζει με έναν συνεχόμενο διάλογο μεταξύ των εγχόρδων και της κιθάρας, με τον Wolf να έχει φυσικά και πάλι τον τελευταίο λόγο. Τέλος θα πρέπει να γίνει ειδική αναφορά στο αγαπημένο μου τραγούδι από το δίσκο, την διασκευή στο μεγαλειώδες "Swan Lake" του Tchaikovsky. Η πασίγνωστη μελωδία από το χιλιοπαρουσιαμένο μπαλέτο είναι όλα τα λεφτά με τα έξοχα bend και τις αρμονικές που του βάζει ο μέγας Hoffmann.

Το "Headbanger's Symphony" είναι ένας δίσκος για τον οποίο ο καθένας, ασχέτως αν γουστάρει ή όχι την κλασική μουσική, οφείλει να βγάλει το καπέλο στον Hoffmann ως καλλιτέχνη. Το όραμα του για τη διασκευή των κλασικών συνθέσεων έχει υλοποιηθεί εντυπωσιακά και η προσέγγισή τους είναι άρτια, τόσο τεχνικά, όσο και σε επίπεδο καλαισθησίας. Ο οπαδός των Accept το έχει τσεκάρει ήδη, σπεύστε και οι υπόλοιποι.