O Wolf Hoffmann για την «κόντρα» μεταξύ Accept και Scorpions

Οι Accept πρόκειται να κυκλοφορήσουν στις 29 Ιανουαρίου, μετά από παράταση δύο εβδομάδων το νέο τους άλμπουμ "Too Mean To Die", με τον ηγέτη τους Wolf Hoffmann να παραχωρεί αναμενόμενα το τελευταίο διάστημα αρκετές συνεντεύξεις, αναφερόμενος στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του συγκροτήματος.

Προ δύο εβδομάδων, ερωτώμενος από το HEAVY Magazine της Αυστραλίας σε ποιο μουσικό είδος ανήκουν οι Accept, δήλωσε ξεκάθαρα ότι ήταν η πρώτη metal μπάντα στην Γερμανία, σε αντιδιαστολή με τους Scorpions που ήταν περισσότερο radio rock ή hard rock.

Στη συνέχεια, εμφανιζόμενος στο "Jeremy White Podcast", διευκρίνισε πως οι Accept αποτέλεσαν κομμάτι της έκρηξης του heavy metal με άλμπουμ όπως το "Breaker"  του 1981 και το "Restless And Wild" του 1982, ενώ οι Scorpions ήταν ήδη τεράστιοι πραγματοποιώντας μεγάλες radio rock συναυλίες στην Αμερική.

Την περασμένη Παρασκευή, ο Hoffmann εμφανίστηκε στο podcast "No Fuckin' Regrets With Robb Flynn", μιλώντας μεταξύ άλλων στον ηγέτη των Machine Head για τον proto thrash ύμνο "Fast As A Shark", τις περιοδείες με τους  Judas Priest και τους AC/DC, την αγάπη του για την φωτογραφία και την «κόντρα» μεταξύ Accept και Scorpions, ειδικά στις αρχές των '80s.

O Hoffmann επιβεβαίωσε καταρχάς τον θαυμασμό του, ειδικά εκείνη την περίοδο, για τα κατορθώματα των Scorpions,  εκφράζοντας την πεποίθηση ότι τους αγνοούσαν, πιθανότατα εσκεμμένα, παρότι για παράδειγμα ηχογραφούσαν στο ίδιο στούντιο με τον ίδιο παραγωγό.

Στην ερώτηση εάν ποτέ τους έμαθε από πρώτο χέρι την αλήθεια, ο Γερμανός κιθαρίστας ανέφερε ότι μόλις τα τελευταία χρόνια είχε την ευκαιρία να μιλήσει με τους Scorpions για το ζήτημα, χωρίς όμως να πάρει μια ξεκάθαρη απάντηση.

«Είναι πάντα πολύ φιλικοί στην πρώτη επαφή, είναι υπέροχοι άνθρωποι και μου αρέσουν, αλλά ποτέ δεν υπήρξαν σχετικές συζητήσεις εις βάθος» δηλώνει χαρακτηριστικά ο Hoffmann και εξηγεί:

«Πάντοτε είναι μόνοι τους και ποτέ δεν ανοίγονται να πιουν μια δυο μπύρες.. Είναι πάντα κάπως απόμακροι, είναι αστέρες, βρίσκονται στον δικό τους μικρό κόσμο. Έχω πιθανώς την καλύτερη επαφή με τον Matthias Jabs και φυσικά θαυμάζω τον Rudolf Schenker, είναι ο ήρωάς μου, είναι τρομερός. Αλλά, όπως φαίνεται, δεν βρίσκονται εκεί που είμαστε.»