Accept: «Θα συνεχίσουμε μέχρι τη μέρα που θα πεθάνουμε»

Από το 2010 και την μεγάλη επιστροφή με το "Blood Of The Nations" οι Accept του Wolf Hoffmann και του Mark Tornillo δουλεύουν ασταμάτητα σαν καλοκουρδισμένη μηχανή και δεν δείχνουν καμία πρόθεση να ελαττώσουν ταχύτητα.

Οι θρύλοι του τευτονικού heavy metal κυκλοφόρησαν πρόσφατα ένα νέο άλμπουμ με τίτλο "Humanoid" και βρίσκονται στο δρόμο για την προώθησή του με επόμενη στάση την Αθήνα και το Release Athens μεθαύριο Κυριακή 21 Ιουνίου, στο πλευρό των Judas Priest και Bruce Dickinson.

Με αυτά τα δεδομένα, o ηγέτης Wolf Hoffmann, όπως πάντα βαθιά κατασταλαγμένος με την σιγουριά ένος κορυφαίου κιθαρίστα και συνθέτη, μας μίλησε για το τωρινό στάτους του συγκροτήματος, τους Judas Priest, την τεχνητή νοημοσύνη και την διαχρονική πορεία δεκαετιών στον θαυμαστό κόσμο του κλασικού heavy metal.

Η τελευταία φορά που μιλήσαμε ήταν όταν κυκλοφόρησε το "Blind Rage", σχεδόν δέκα χρόνια πριν!

Ω, Θεέ μου, ναι. Πόσα χρόνια έχουν περάσει;

Δέκα! Ήταν τον Αύγουστο του 2014...

Ουάου! Είμαστε λοιπόν ακόμα εδώ. Δέκα χρόνια γηραιότεροι και ακόμα ασχολούμαστε...

Ακόμη απολαμβάνουμε τους Accept.

Σωστά. Και ακόμη παίζουμε metal.

Ακριβώς. Αφού λοιπόν το "Humanoid" έχει πλέον κυκλοφορήσει, ποιά είναι η αποδοχή μέχρι στιγμής και πως αισθάνεστε πλέον γι' αυτό;

Νιώθω υπέροχα τώρα που επιτέλους βγήκε στον κόσμο, γιατί νιώθουμε σαν να έχουμε αυτό το μωρό κλειδωμένο για μερικούς μήνες. Ηχογραφήθηκε το περασμένο καλοκαίρι και μετά έγινε μίξη το φθινόπωρο. Τώρα είμαστε πολλούς μήνες μετά και επιτέλους είναι στα χέρια των οπαδών, όπου και ανήκει. Οπότε αισθάνομαι πολύ ωραία. Και οι αντιδράσεις είναι φανταστικές. Όλοι λένε ότι ακούγεται πολύ φρέσκο ​​και ταυτόχρονα ακούγεται κάπως old school, πράγμα που είναι τέλειο. Κάπως έτσι θέλαμε να το κάνουμε.

Νομίζω ότι είναι το πιο κλασικό άλμπουμ που έχετε κάνει με τον Mark, όσον αφορά το ύφος και τον ήχο. Είναι σχεδόν hard rock.

Ενδιαφέρουσα άποψη. Για εμάς, είναι πάντα πολύ δύσκολο να αναφερθούμε σε αυτά τα πράγματα γιατί γράφουμε τα τραγούδια αναλόγως το πώς νιώθουμε την κάθε στιγμή. Και είμαστε τόσο κοντά σε αυτό που δεν μπορούμε να είμαστε αντικειμενικοί. Απλώς παίζουμε από καρδιάς και ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Αλλά υποθέτω ότι είναι καλό, σωστά;

Ναι, φυσικά! Αν και από τον τίτλο και το concept, περιμένα κάτι σαν χαοτικό speed metal!

Αλήθεια; Νομίζω πως δεν είμαστε τέτοιο συγκρότημα. Θέλω να πω ότι δεν ανήκουμε εκεί, αν και βοηθήσαμε να δημιουργηθεί το είδος όταν γράψαμε το τραγούδι "Fast As A Shark".

Ακριβώς...

Αλλά νομίζω ότι δεν είμαστε αυτό. Δεν είχανμε ποτέ τέτοιο ενδιαφέρον. Πιστεύω ότι είμαστε αρκετά old school από αυτή την άποψη. Ξέρεις, οι ρίζες των Accept ήταν πάντοτε περισσότερο στο hard rock από ότι στο speed metal ή οποθδήποτε αλλού...

Βέβαια, ήταν όμως μια σταδιακή διαδικασία. Πιστεύω ότι οι Accept προέκυψαν σαν ένας συνδυασμός των AC/DC και Judas Priest μέσα από το δικό σας φίλτρο. Αλλά όταν βγήκαν το "Fast As A Shark" και το "Breaker" ήταν σχεδόν speed metal.

Ναι, τότε ήταν σχεδόν speed metal. Τώρα υπάρχουν πολύ πιο ακραία είδη speed metal και όλων των ειδών οι μουσικές κατευθύνσεις που δεν είχαν καν εφευρεθεί τότε ή οι άνθρωποι δεν είχαν σκεφτεί ποτέ. Με τιμά πολύ που είχαμε αυτό το τραγούδι και που άνοιξε τις πόρτες σε πολύ κόσμο. Όμως, ποτέ δεν είχαμε κανένα ενδιαφέρον να πάμε πολύ πιο μακριά. Καταλαβαίνεις τί εννοώ. Γιατί νομίζω ότι είμαστε περισσότερο μια μελωδική μπάντα. Και ακόμη και το τραγούδι "Fast As A Shark" είναι αρκετά μελωδικό αν το σκεφτείς.

Βέβαια, φυσικά. Για μένα, πρώτα έρχεται η μελωδία, ενώ υπάρχουν πράγματα στο ακραίο metal που δεν μπορώ να υπομείνω...

Σωστά! Και για μένα ισχύει το ίδιο. Ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει. Και δεν θα επέκρινα ποτέ κανέναν επειδή κάνει τη μουσική που του αρέσει ή άλλους ανθρώπους που ακούνε τη μουσική που τους αρέσει. Απλώς για μένα, προσωπικά πάντα, με ενδιέφεραν περισσότερο οι μελωδικές προσεγγίσεις. Ακόμη και όταν πρόκειται για κάτι πιο γρήγορο, νομίζω ότι πρέπει πάντα να υπάρχει μια συγκεκριμένη ομορφιά και μια συγκεκριμένη μελωδία. Και ό,τι κάνουμε είναι σημαντικό για εμάς. Δεν μου αρέσει όταν είναι τόσο ευθύ και γεμάτο, χωρίς καμία μελωδία. Απλώς δεν ταιριάζει σε εμένα.

Λοιπόν, έχουμε μία ακόμη κλασική μπαλάντα των Accept, το "Ravages Of Time", με πανέμορφους στίχους. Σε αρεκτα από τα άλμπουμ της τελευταίας περίοδου, για κάποιον λόγο δεν υπήρχε μπαλάντα.

Ναι, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να έχουμε μια μπαλάντα σε κάθε άλμπουμ. Όπως είπα, όταν κάνουμε ένα άλμπουμ γράφουμε τα τραγούδια που μας έρχονται στο μυαλό. Και πραγματικά δεν καθόμαστε ποτέ να πούμε ότι πρέπει να έχουμε μια μπαλάντα ή πρέπει να έχουμε δύο γρήγορα τραγούδια και δύο μεσαίων ταχυτήτων τραγούδια, αυτό κι εκείνο. Δεν τα σχεδιάσαμε ποτέ αυτά τα πράγματα. Απλώς συμβαίνουν όπως συμβαίνουν.

Και σε αυτήν την περίπτωση, το "Ravages Of Time", ήταν μια μικρή μελωδία κιθάρας με την οποία έπαιζα, μου άρεσε πολύ και σκέφτηκα ότι αυτό ίσως να γίνει ένα αργό τραγούδι. Εξαρτάται πραγματικά από την συνεισφορά του Mark, αν του αρέσει πραγματικά και αν το τραγουδήσει καλά, τότε θα μπορούσε να καταλήξει σε ένα άλμπουμ. Πάντα έγραφα τέτοια τραγούδια. Απλώς δεν καταλήγουν να είναι πάντα σε άλμπουμ για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Αλλά σε αυτή την περίπτωση, πραγματικά όλοι νιώσαμε ότι προέκυψε τόσο καλά που το βάλαμε στο άλμπουμ. 

Το στιχουργικό περιεχόμενο αυτού του τραγουδιού μιλάει πραγματικά στην καρδιά μου γιατί καθόμουν και σκεφτόμουν ως εξής: Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το metal όταν ήμουν 16 χρονών. Μπήκα στο Accept ως έφηβος. Και κατά κάποιο τρόπο, αισθάνομαι ακόμα το ίδιο. Είμαι 64 χρονών τώρα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι είμαι έφηβος. Tαυτόχρονα όμως, ξέρω ότι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα όπως αναφέρεται στους στίχους, επομένως αποτελεί βασικά μια αντανάκλαση της ζωής, και γι' αυτό είναι ένα πολύ ειλικρινές τραγούδι. Είναι πραγματικά κάτι που σημαίνει πολλά για μένα γιατί είναι η αλήθεια. Δεν έχω σχέδια να αποσυρθώ ποτέ, αλλά την ίδια στιγμή, ξέρω ότι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα.

Θα σε ρωτούσα σχετικά. Εσύ και ο Mark είστε λίγο μεγαλύτεροι από τα υπόλοιπα μέλη, αλλά φαίνεται πως παραμένετε σε εξαιρετική φυσική και πνευματική κατάσταση. Είναι η μουσική που βοηθά;

Σίγουρα. Και η αγάπη γι' αυτό που κάνουμε. Και φυσικά έπειτα, όταν είσαι σε ένα συγκρότημα όπως εμείς, νομίζω ότι είναι σημαντικό να φροντίζεις λίγο τον εαυτό σου, γιατί το κάνει πιο εύκολο και διασκεδαστικό. Ίσως αν είσαι πάντα κουρασμένος και υπέρβαρος, τότε δεν είναι διασκεδαστικό, αλλά αν είσαι πραγματικά σε καλή φόρμα, τότε οι περιοδείες σε όλο τον κόσμο είναι πραγματικά πολύ πιθανό να βγαίνουν. Το πλάνο είναι ίσως μέχρι που να πεθάνουμε στη σκηνή. Θα δούμε…

Όσον αφορά το concept του νέου άλμπουμ... Φαντάζομαι θυμάσαι πως περίμεναν οι άνθρωποι στη δεκαετία του '70 να είναι τα πράγματα το 2020, κι εσείς ζείτε στο 2020. Τώρα, πώς πιστεύετε ότι θα είναι το μέλλον;

Πώς θα μπορούσα να ξέρω; Δεν το γνωρίζω... Δεν γνωρίζω περισσότερα από εσένα, για να είμαι ειλικρινής.

Είσαι όμως πιο έμπειρος.

Οχι δεν είμαι. Δεν θα το έλεγα καθόλου. Ξέρεις, μερικές φορές όταν γράφουμε αυτά τα τραγούδια, δεν έχουμε πραγματικά απάντηση για τίποτα. Απλώς παρατηρούμε τι συμβαίνει. Και όταν γράψαμε το τραγούδι "Metal Heart" πριν από 40 χρόνια, ήταν ακριβώς τότε που οι άνθρωποι άρχισαν να πειραματίζονται με την κατασκευή τεχνητών οργάνων από πλαστικό και μέταλο και να χειρουργούν ανθρώπους και να τοποθετούν πραγματικά τεχνητές καρδιές. Αυτό ήταν που ενέπνευσε το τραγούδι "Metal Heart" τότε. Και είμαστε εδώ μετά από 40 χρόνια και τώρα όλα έχουν να κάνουν με την τεχνητή νοημοσύνη, την ρομποτική και παρόμοια πράγματα. Έτσι λοιπόν καταλήξαμε στο τραγούδι "Humanoid" και ονομάσαμε το άλμπουμ. 

Αλλά δεν ξέρω πραγματικά πού θα οδηγηθεί η κατάσταση. Ανησυχώ λίγο, ή στην πραγματικότητα με απασχολεί πολύ η τεχνητή νοημοσύνη, γιατί μπορεί να εξαλείψει εντελώς το ανθρώπινο στοιχείο από την τέχνη, και αυτό με ανησυχεί. Για παράδειγμα, όταν δημιουργείται το εξώφυλλο ενός άλμπουμ, ένα video, μουσική ή ακόμα κι ένα δημοσιογραφικό κείμενο, προσλαμβάνεται ένα άτομο για να κάνει αυτά τα πράγματα. Και τώρα, μπορείτε απλώς να μεταβείτε σε έναν ιστότοπο και με τρία κλικ ορίστε η τέχνη σας, υπάρχουν οι στίχοι σας, υπάρχει το video σας, και όλα είναι τεχνητά, χωρίς ανθρώπους. Και αρχικά σκέφτεσαι "ουάου, αυτό είναι φανταστικό", αλλά με δεύτερη σκέψη θα «σκοτώσει» αρκετές θέσεις εργασίας, πολλές δουλειές θα εκλείψουν. Ελπίζω να μην σκοτώσει την ανθρώπινη τέχνη. Με ανησυχεί λίγο όλο αυτό.

Ελπίζω σε καλλιτεχνικό επίπεδο να μην είναι το ίδιο, να μην «σκοτώσει» τους καλλιτέχνες.

Λοιπόν, δεν πρόκειται να σκοτώσει τους Accept, αλλά θα μπορούσε να σκοτώσει πολλά άλλα συγκροτήματα ή καλλιτέχνες. Σκεφτόμουν το εξής τις προάλλες: Φανταστείτε ότι είστε 17 χρονών, θέλετε να ξεκινήσετε ένα συγκρότημα και αντιμετωπίζετε όλα αυτά τα εμπόδια. Πρέπει να αγοράσετε όργανα, πρέπει να μάθετε τα όργανα, πρέπει να επενδύσετε πολύ χρόνο και πολλά χρήματα. Και μπορεί μια μέρα μετά από πολλά χρόνια, να πας στο studio και να ηχογραφήσεις ένα τραγούδι. Tώρα ομως αυτό το 17χρονο παιδί μπαίνει στον πειρασμό να πει: «Ξέρεις τι; Γαμήστε το! Απλώς θα πάω στο chat GTP, και θα δημιουργήσω ένα τραγούδι, και αυτό είναι. Και θα πω ότι είναι δικό μου. Γιατί να περάσω από όλο τον κόπο να μάθω και να κάνω πρόβες;» Γι' αυτό λοιπόν με ανησυχεί. Όχι για τους οπαδούς των Accept ή οτιδήποτε άλλο. Θα μείνουν μαζί μας νομίζω, γιατί έχουμε μια καθιερωμένη κοινότητα, έχουμε οπαδούς, έχουμε ένα ύφος, έχουμε τα άλμπουμ που θέλουν. Είναι διαφορετικό για εμάς, γιατί είμαστε ήδη εδώ. Αλλά για τους νέους καλλιτέχνες, θα είναι δύσκολο. Όχι;

Ελπίζω ότι δεν θα συμβεί αυτό...

Ναι, μακάρι! Εύχομαι να μην συμβεί έτσι. Αλλα μερικές φορές δεν μπορείς παρά να ανησυχείς.
 
Επιστρέφετε στην Ελλάδα την Κυριακή 21 Ιουνίου, στα πλαίσια του Release Athens Festival, για μία εμφάνιση μαζί με τους Judas Priest και τον Bruce Dickinson. Ζωντανή ιστορία του κλασικού metal θα έλεγα!

Ναι, 150 χρόνια του heavy metal ακριβώς εκεί!

Μιας και ο Andy Sneap μπορεί να λειτουργήσει σαν κοινός σύνδεσμος, υπάρχει κάποιο πλάνο για συνεύρεση επί σκηνής ή κάτι ανάλογο;

Ίσως! Δεν έχω ρωτήσει ακόμη τον Andy, αλλά θα το δούμε όταν φτάσουμε εκεί, κάποιες φορές τα πράγματα συμβαίνουν αυθόρμητα! Ο Andy έχει παίξει μαζί μας μερικές φορές. Δεν γνωρίζω εάν οι Judas Priest θα το επιτρέψουν, αλλά θα θέλαμε πολύ να είναι μαζί μας στην σκηνή ή να βρεθούμε μαζί του στη σκηνή. Φαντάζομαι ότι εξαρτάται από το πώς θα νιώθει ο καθένας.

Ποιο τραγούδι θα ήθελες να παίξεις ζωντανά με τους Judas Priest;

Ω, Θεέ μου, ίσως το "Breaking The Law" να ήταν καλή επιλογή, Το λατρεύω, είναι από τα αγαπημένα μου.

Υπάρχουν πιο άγνωστα κομμάτια των Judas Priest που σου αρέσουν;

Είναι πάρα πολλά. Μου αρέσει πολύ ολόκληρο το "British Steel", γιατί ήταν πραγματικά το άλμπουμ που άκουγα τότε περισσότερο, σε μια συγκεκριμένη ηλικία.

Λογικό. Ποιό θα μπορούσε να είναι ένα ονειρικό line-up για φεστιβάλ;

Λοιπόν, αυτό στην Ελλάδα είναι λίγο-πολύ ένα ονειρικό line-up. Με Bruce Dickinson και Accept μοιάζει φανταστικό, σωστά; Όλοι οι classic metal τύποι μαζεμένοι. Μάλλον δεν θα μπορούσες να ζητήσεις πολλά περισσότερα. Θα σου πω όμως αυτό: Το 1984 παίξαμε σε ένα φεστιβάλ που είχε ένα τέτοιο ονειρικό line-up. ACDC, Van Halen, Ozzy Osbourne, Gary Moore, Accept, Motley Crew και Y&T, όλοι την ίδια μέρα. Αρκετά καλό...

Αυτό είναι φανταστικό! Από τις αρχές των '90s έχετε έρθει πολλές φορές στην Ελλάδα. Σας έχω δει και τις έξι φορές μετά το τελευταίο comeback.

Ναι, ε; Ουάου! Ωραία!

Βεβαίως, και ήταν πάντοτε φοβερά! Υπάρχει κάτι που θυμάσαι περισσότερο από όλες αυτές τις φορές στην Ελλάδα;

Πρέπει να σου πω την αλήθεια, δίνουμε τόσες πολλές συναυλίες που είναι πραγματικά δύσκολο να τις θυμόμαστε όλες, γιατί μετά από λίγο, είναι μόνο ορισμένες στιγμές που ξεχωρίζουν. Θυμάμαι ότι έχουμε παίξει αρκετές φορές στη Αθήνα. Έχουμε παίξει και στην Θεσσαλονίκη. Και ήταν πάντα ένα τρελό κοινό… Επειδή οι Νοτιοευρωπαίοι είναι πολύ πιο παθιασμένοι... Αγαπάμε τους οπαδούς μας όπου κι αν πάμε, αλλά πάντοτε παρατηρούμε ότι όταν πηγαίνουμε στις νότιες χώρες, οι άνθρωποι είναι πιο παθιασμένοι και πιο θερμοί, κάτι που είναι φυσικά εξαιρετικό για το heavy metal. Γι' αυτό λοιπόν αγαπάμε τους Έλληνες οπαδούς.

Μας αρέσει πολύ να τραγουδάμε τις μελωδίες, και θυμάμαι ότι πολλές φορές είναι κάτι που ζητάς κι εσύ από σκηνής.

Είναι ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα, είναι παρόμοιο με την Λατινική Αμερική και είναι εντυπωσιακό. Οι άνθρωποι λατρεύουν να τραγουδούν μαζί με τη μουσική και στη Νότια Αμερική έχουν αυτά τα ποδοσφαιρικά άσματα, αυτό είναι το καλύτερο. Οι άνθρωποι τραγουδούν μαζί με την μελωδία της κιθάρας και αυτό δεν συμβαίνει παντού. Σας λέω ότι αυτό δεν συμβαίνει στη Βόρεια Αμερική. Δεν συμβαίνει στη Σουηδία ή σε παρόμοιες χώρες, εκεί το απολαμβάνουν με διαφορετικό τρόπο. Αλλά να ξέρετε, εσείς οι οπαδοί στη Νότια Ευρώπη, και ειδικά οι Έλληνες οπαδοί, λατρεύουν αυτό το πράγμα. Και αυτό είναι πολύ όμορφο για εμάς, τους ερμηνευτές.

Έχω την ετνύπωση ότι οι Νοτιοαμερικάνοι είναι ακόμη πιο τρελαμένοι από τους Μεσόγειους...

Ναι, αλλά είναι παρόμοια κατάσταση. Ειλικρινά, δεν είναι πολύ διαφορετικά απ' ότι εκεί. Αλλά ναι, οι Νοτιοαμερικάνοι συνολικά βρίσκονται σε άλλο επίπεδο.

Έχω την εντύπωση ότι έχεις ζήσει πολλά χρόνια στο Nashville. Πολλοί Αμερικανοί φαίνεται ότι προτιμούν την Ευρώπη, αλλά εσύ φαίνεται ότι ακολουθείς αντίστροφη πορεία. Πώς είναι η ζωή στην Αμερική σε σχέση με την Ευρώπη;

Είναι απλώς ένα μέρος που ερωτεύτηκα τη δεκαετία του '80, γιατί είναι μια πολύ ελεύθερη και ανοιχτή κοινωνία. Είναι μια τεράστια χώρα, οπότε υπάρχουν τόσες πολλές αποχρώσεις που μου αρέσουν πολύ. Δεν ξέρω, μάλλον θα έλεγα ότι το προτιμώ. Απλώς κάθε χώρα έχει τα δικά της πλεονεκτήματα. Περνάω πολύ χρόνο και στην Ευρώπη. Περνάω πολλούς μήνες τον χρόνο στην Ευρώπη. Οπότε βρίσκομαι σε πολλά μέρη σε όλο τον κόσμο. Πραγματικά, δεν είμαι full time στις Η.Π.Α. από την άποψη ότι ταξιδεύουμε τόσο πολύ, είμαστε παντού όλη την ώρα.

Σαν πολίτης του κόσμου...

Ναι, κάπως έτσι. Όπως ισχύει για όλους όσους ταξιδεύουν όσο κι εμείς. Θα βρίσκομαι στον δρόμο μέχρι το τέλος του χρόνου, οπότε δεν θα μπορέσω να είμαι για πολύ καιρό σε κάποιο μέρος.

Πίσω στη μουσική: Οφείλω να πω ότι από τα έξι άλμπουμ που έχεις κάνει με τον Mark, το αγαπημένο μου είναι το "Blind Rage".

Ω, πραγματικά ενδιαφέρον. OK!

Δεν ξέρω πόσοι σου το έχουν πει αυτό...

Σε πολλούς αρέσει το "Blood Of The Nations" γιατί έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς ήταν το πρώτο μετά την επιστροφή. Και σε πολλούς αρέσει το νέο άλμπουμ και λένε ότι είναι το αμέσως επόμενο καλό ή ακόμα και το καλύτερο. Δηλαδή τα έχω ακούσει όλα. Ο καθένας έχει ελαφρώς διαφορετικές απόψεις για αυτά τα πράγματα. Θέλω να πω, ακόμη και για το νέο άλμπουμ, ο κόσμος μου λέει ότι το αγαπημένο του είναι το "Man Up". Ο επόμενος θα πει ότι το πιο αγαπημένο του είναι το "Ravages Of Time" ή το "Humanoid", το "The Reckoning" ή το "Southside Of Hell". Ο καθένας έχει ένα διαφορετικό αγαπημένο τραγούδι. Και νομίζω ότι αυτό είναι ένα καλό σημάδι, γιατί δείχνει ότι δεν κάνουμε άλμπουμ όπου στην πραγματικότητα υπάρχει ένα καλό κομμάτι και ένα σωρό fillers, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Νομίζω ότι το άλμπουμ είναι γεμάτο υπέροχα τραγούδια, όλα έχουν μια διαφορετική γεύση και σε όλους αρέσει μια ελαφρώς διαφορετική γεύση του άλμπουμ, πράγμα που νομίζω ότι είναι καλό.

Συμφωνώ. Μπορείτε να έχετε διαφορετική γεύση σε κάποια τραγούδια, διατηρώντας το κλασικό ύφος των Accept.

Ναι!

Μία μόνο ερώτηση σχετικά με τα μέλη που έχουν αποχωρήσει από τους Accept. Θα ήσουν δεκτικός σε μια επανένωση που θα περιλαμβάνει ταυτόχρονα παλιά και τωρινά μέλη;

Δεν θα μπω στην διαδικασία να μιλήσω για αυτό το θέμα. Δεν είναι ούτε ο χρόνος, ούτε ο τόπος ακόμη και για να το συζητήσω. Δεν υπήρξε ποτέ τέτοιο θέμα. Δεν προέκυψε ποτέ και πιθανότατα δεν θα προκύψει ποτέ. Οπότε δεν αξίζει καν να το σχολιάσω.

Λοιπόν, πιστεύω ότι οι Accept δεν λαμβάνουν την αναγνώριση που αξίζουν. Προφανώς λαμβάνετε αρκετή αναγνώριση, αλλά σαν οπαδός πιστεύω ότι θα έπρεπε να απολαμβάνετε περισσότερη. Τί σκέφτεσαι επ' αυτού;

Θα έλεγα όχι, από την άποψη ότι δεν υπάρχει αιτιολόγηση για το πόσο αξίζει κάποιος. Μερικές φορές βλέπω συγκροτήματα ή καλλιτέχνες που έχουν τεράστια επιτυχία και δεν το καταλαβαίνω. Αναρωτιέμαι γιατί ο κόσμος τους συμπαθεί τόσο πολύ γιατί εγώ δεν τους συμπαθώ. Όμως αυτό απλά δείχνει ότι είναι ένας μεγάλος κόσμος και ο καθένας έχει διαφορετική γεύση, διαφορετικά γούστα, οπότε δεν μπορείς να πεις ότι κάποιος αξίζει περισσότερο ή λιγότερο. Είναι λίγο σαν λαχείο κατά κάποιο τρόπο, αν το καλοσκεφτείς. Δημιουργείς τη μουσική που σου αρέσει και πιστεύεις ή ελπίζεις ότι θα αρέσει στον κόσμο. Αλλά την ίδια στιγμή πρέπει να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Δεν θα φτιάχναμε ποτέ μουσική που δεν μας αρέσει, μόνο και μόνο για να την αγοράσουν περισσότεροι.

Εμείς τουλάχιστον προσπαθούμε να φτιάξουμε μουσική που προσωπικά μας καλύπτει 100%, πιστεύοντας ότι αυτό είναι το σωστό. Αυτό μας αρέσει. Αυτό υπερασπιζόμαστε και αν αρέσει σε άλλους, αυτό είναι υπέροχο. Αλλά δεν θα το κάναμε ποτέ ώστε να αρέσει στον οποιονδήποτε. Δεν θα έβγαζα ποτέ μουσική που προσωπικά πιστεύω ότι δεν είναι πολύ καλή, αλλά ελπίζω ότι θα αρέσει σε άλλους. Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό. Έτσι, στο τέλος της ημέρας, αν το κάνεις αυτό, τότε αυτό είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις ως μουσικός. Εάν θέλεις πραγματικά να είστε ικανοποιημένος με αυτό που κάνεις και να νιώθεις μεγάλη πληρότητα, τότε πρέπει να ακούσεις την καρδιά σου, να παίξεις τη μουσική που σου αρέσει και όλα τα άλλα θα βρεθούν στη θέση τους. Είτε πρόκειται για δέκα χιλιάδες κόσμου είτε για δέκα εκατομμύρια. Δεν είναι στον έλεγχό σου. Αν δεν θέλεις να ξεπουληθείς, τότε πρέπει να ζήσεις με το κοινό που έχεις. Συγγνώμη, ήταν μεγάλη απάντηση!

Όχι, όχι, δεν ήταν! Σχετικά με το μέλλον του hard rock και του heavy metal. Πιστεύεις ότι η τωρινή κατάσταση μπορεί να διατηρηθεί και στο μέλλον;

Δεν έχω ιδεά! Το ελπίζω! Φυσικά, ελπίζω ότι το heavy metal δεν θα εξαφανιστεί ποτέ και ότι το heavy metal θα αναπτυχθεί ακόμα περισσότερο, αλλά ρεαλιστικά, υπάρχουν τόσα πολλά ακόμη στυλ μουσικής εκεί έξω που είναι πολύ δημοφιλή αυτή τη στιγμή. Θέλω να πω ότι το heavy metal ποτέ, μα ποτέ δεν πρόκειται να είναι όπως είναι τώρα η Taylor Swift. Δεν θα γίνει τόσο μεγάλο. Δεν είναι όλοι οπαδοί του heavy metal. Απλώς ίσως δεν είναι τόσο mainstream όσο κάποια άλλα πράγματα. Αλλά αυτό επιστρέφει σε αυτό που είπα πριν. Δεν με ενδιαφέρει πολύ, γιατί φτιάχνω τη μουσική που αγαπώ και είμαι ευχαριστημένος με το πού βρισκόμαστε. Όπως είπα, θα συνεχίσουμε μέχρι τη μέρα που θα πεθάνουμε. Και ελπίζω ότι οι οπαδοί μας θα μας ακολουθήσουν. Στη πραγματικότητα βλέπω ότι έχουμε συνεχώς νέους οπαδούς. Ετσι νομίζω. Εξακολουθούμε να μεγαλώνουμε και για να παραθέσω ένα τραγούδι από το προηγούμενο άλμπουμ, νομίζω ότι τα καλύτερα έρχονται.

Βλέπεις να υπάρχουν στο μέλλον συγκροτήματα που θα έχουν το τωρινό στάτους των Iron Maiden, των Judas Priest ή των Metallica;

Κοίταξε, φαίνεται ότι εσύ είσαι καταλληλότερος να αναπτήσεις, καθώς για μένα η μουσική υπήρξε πολύ καλύτερη από ότι είναι τώρα...

Δεν είμαι τόσο μοντέρνος. Μπορεί να είμαι νεότερος, αλλά δεν νομίζω ότι είμαι πιο μοντέρνος σε σχέση με εσένα.

Ναι, αλλά τί ξέρω κι εγώ; Είμαι ακόμη μεγαλύτερος φίλε μου. Λοιπόν, είναι ενδιαφέρον ότι υπάρχουν τόσες πολλές από αυτές τις κλασικές μπάντες που ξεκίνησαν όλο αυτό το είδος πριν από 30 με 40 χρόνια, πριν από 50 χρόνια. Είναι ακόμα εκεί έξω και εξακολουθούν να είναι οι headliners. Αυτό είναι ένα ενδιαφέρον φαινόμενο που πάντοτε με μπερδεύει, το ότι δεν υπάρχουν περισσότερα συγκροτήματα για να πάρουν τη θέση τους, καταλαβαίνεις. Αν δεις στα μεγάλα φεστιβάλ, παίζουν ακόμα πολλά από τα ίδια συγκροτήματα που ήταν δημοφιλή πριν από 10 χρόνια, 20 χρόνια, πριν από 30 χρόνια. Όπως σε εκείνο το φεστιβάλ που ανέφερα προηγουμένως, αν όλοι τους ήταν ακόμη ενεργοί, θα ήταν ακόμα headliners. Οι AC/DC είναι ακόμα εκεί έξω και παίζουν. Έτσι, πολλά από αυτά τα συγκροτήματα βοήθησαν στη δημιουργία του είδους, εξακολουθούν να είναι εκεί έξω και να παίζουν.

Οπότε εύχομαι ότι θα έχουμε τουλάχιστον τους Accept για πολλά ακόμη χρόνια και επλίζω να σας δω ζωντανά πολλές φορές ακόμα.

Τέλεια. Μην ανησυχείς, έχω πάρει τις βιταμίνες μου, είμαι πολύ καλά (γέλια).

Ήταν πολύ ωραία που τα είπαμε ξανά. Σας περιμένουμε στην Αθήνα και το Release Athens. Κάποιο μήνυμα για το ελληνικό κοινό;

Γεια σας Έλληνες μεταλλάδες! Είμαι τόσο χαρούμενος που είστε ακόμα εκεί έξω και ανυπομονώ να επιστρέψουμε και να ροκάρουμε όλοι μαζί. Νομίζω ότι θα είναι μια φανταστική συναυλία. Μέχρι τότε, απολαύστε το νέο μας άλμπουμ "Humanoid", επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μας www.acceptworldwide.com και θα σας δούμε σύντομα.