Muse @ Stadio Olimpico (Τορίνο), 28-29/06/13

06/08/2013 @ 12:49
Πολλά χρόνια πέρασαν απ' όταν η πρώτη νότα του "Muscle Museum" έσκασε σαν βόμβα στ' αυτιά μου. Ένιωθες πως κάτι μαγικό ήταν έτοιμο να συμβεί. «She had something to confess to...» και η μεγαλύτερη στον κόσμο αγάπη είχε μόλις γεννηθεί. Έφτασε το 2013 όμως και live τους δεν είδα ποτέ. Να, λοιπόν, που η ώρα έφτασε και παρόλο το στρατό (Κύπρος, ΕΛΔΥΚ) άδραξα την ευκαιρία για μια μικρή άδεια και να 'μαι 28 και 29 Ιουνίου στο Stadio Olimpico του Τορίνο να παρακολουθήσω για πρώτη φορά από κοντά το τεράστιο φαινόμενο ονόματι Muse. Παρένθεση: σχετικά με τους προαναφερθέντες, όποιος περιμένει κριτική μπορεί εύκολα να πατήσει το «back». Περί αγιογραφίας πρόκειται.

~Useless info: Στο κείμενο είναι πρώτα τα τέσσερα support σχήματα (δύο για κάθε ημέρα) και τέλος η άποψη περί Muse.

Στα του live τώρα. 28 Ιουνίου και 11:00 το πρωί γύρω στα 600-700 άτομα μαζεμένα έξω από το στάδιο περιμένουν υπομονετικά. 80s ατμόσφαιρα με μπύρες, καντίνες, stage trucks εδώ κι εκεί, καμιά εκατοστή crew members και staff, μπύρες, ποδόσφαιρο από αρκετούς που είχαν έρθει από το προηγούμενο βράδυ να πιάσουν θέση στην ουρά, μπύρες, merchandise, γιαγιάδες που περνώντας από δίπλα απορούσαν με τη σημερινή νεολαία και μπύρες. Πολλές μπύρες, γενικώς. Ένιγουέι, η ώρα 16:30 και οι πόρτες ανοίγουν. Τρέξιμο μέσα στο στάδιο, μόνο και μόνο για να σταματήσουμε μένοντας άναυδοι με το θέαμα της σκηνής. Μη μπαίνουμε σε ανάλυση, δείτε το στη λέξη με το διαφορετικό χρώμα στο τέλος της προηγούμενης πρότασης. Επιστροφή στην πραγματικότητα. Υπομονή και πάλι υπομονή και κατά τις 18:45 το πρώτο support βγαίνει στη σκηνή. Arcane Roots το όνομα και το αρκετά καλό alternative/indie/pop rock στιλάκι τους δεν με ξένισε καθόλου. Καλοί στίχοι, ιδρώτας στο σανίδι και μια απέλπιδα προσπάθεια να ξεσηκωθεί το ιταλικό κοινό. Δυστυχώς μες στον ήλιο και με τόση ζέστη κομματάκι δύσκολο. Πολλοί ακόμα κάθονταν κατά τη διάρκεια του σετ. Ντροπή. Το μεγαλύτερό μου παράπονο, η ανταπόκριση του κοινού σε ΟΛΑ τα support σχήματα. Τέλος πάντων, συνέχεια με τους We Are The Ocean. Πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με τους συγκεκριμμένους και θα ασχοληθώ πολύ παραπάνω με την περίπτωσή τους στο άμεσο μέλλον. Το στυλ τους μου θύμισε (την ώρα του live τουλάχιστον) τζούρες hardcore, indie, Foo-meets-Nickelback-meets-Gaslight. Αξιομνημόνευτα ρεφρέν, απλό casual ντύσιμο (έξτρα πόιντς) και πιασάρικες μελωδίες. Για άλλη μια φορά, η ανταπόκριση απίστευτα χλιαρή και ακόμα και στα παιχνίδια με το κοινό φαινόταν να μη τους δίνει κανείς σημασία. Ντροπή #2.

Η δεύτερη μέρα κύλησε σε παρόμοιους ρυθμούς, έχοντας τους ξενερωμένους ιταλούς από τη μία και τους Biffy Clyro από την άλλη. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Calibro 35 στη σκηνή. Μπήκαν αρκετά δυναμικά με λίγο κιθαριστικό βίτσιο, μπόλικο western και πολύ μα πάρα πολύ Zeppelin. Ομολογώ πως τρελάθηκα. Με συνεπήραν με τη μία. ΑΛΛΑ. Μετά από 15-20 λεπτά και έχοντας ακούσει το ίδιο zeppelin riff παιγμένο σε όλα τα μήκη και πλάτη της πεντατονικής, σε όλους τους δυνατούς ρυθμούς και από 60 έως 210 bpm, ε, κάπου αρχίζεις να βαριέσαι. Πιθανόν οι διοργανωτές να μην είχαν εν γνώσει τους πως το πρώτο support θα παίξει με ΠΟΛΥ ήλιο μπροστά σε ένα ήδη κουρασμένο από την προηγούμενη μέρα κοινό, έτσι θεώρησαν καλή ιδέα το να βάλουν ένα jamming-instrumental συγκρότημα από τη μηχανή του χρόνου στη θέση αυτή. Διόλου αρνητικό για τη μπάντα, απλώς έτυχε να παίξουν σε λάθος ώρα, ημερομηνία και τόπο. Υπό άλλες συνθήκες θα είχαν ζήσει την αποθέωση, π.χ. μπαρ συνοδεία ποτού και παρέας ή έστω σε έναν κλειστό χώρο με λίγα άτομα που τα ενδιαφέρει η φάση.

Συνέχεια όμως έπεται με άλλο ένα απωθημένο (πέρα από τους Μεγάλους). Biffy Clyro. Με αέρα headliner, ο κύριος Simon Neil και η παρέα του μας σκότωσαν με τα πρώτα "Stingin' Belle" και "The Captain". Για τη συνέχεια "Sounds Like Balloons" και η πρώτη τεράστια στιγμή με τον leader να αναφωνεί πως... "Biblical".  «Baby, how can you walk away?...» και πάνω στην καύλ*α πετάνε κι ένα "Opposite". Τα δίνουν όλα, με πολύ ιδρώτα, άπειρες γκριμάτσες και φοβερό πάθος. Παρατηρώ πως 30.000+ άτομα δε γίνεται να κάνουν τόσο λίγο θόρυβο. Συνειδητοποιώ πως τα κομμάτια τα γνωρίζουμε-τραγουδάμε πέντε-έξι έρμα ανθρωπάκια. Και οι δύο κοπέλες με τις «Mon The Biff» ταμπελίτσες. DAMN YOU, ITALY! Μεγαλύτερη ξενέρα δύσκολα ζεις σε μια συναυλία. Εκτός, βέβαια, από το ρεφρέν του "Mountains" που ΦΥΣΙΚΑ η συμμετοχή του κοινού ξεπέρασε τα 50 άτομα. Επίτευγμα. lol. 
VIDEO

Setlist: Stingin' Belle, The Captain, Sounds Like Balloons, Biblical, Opposite, That Golden Rule, Spanish Radio, Many Οf Horror, Bubbles, Black Chandelier, Mountains.

Τέλος και τα support... Η ώρα κάπου στις 21:15 και ύστερα από  το απαιτούμενο break με τους τεχνικούς να «μεταμορφώνουν» τη σκηνή σε κάτι που μόνο οι Muse θα μπορούσαν να εμπνευστούν.  Ακολουθεί συνοπτικά ένα ΟΝΤΩΣ live report, να νιώσετε στο περίπου όπως ένιωσα κι εγώ. Φύγαμε.
VIDEO

Τα φώτα σβήνουν. Εισαγωγή με το πασίγνωστο, πλέον, "Supremacy". Καπνοί, φωτιές, τραγούδι από το κοινό, ο Bellamy σε τρελά κέφια, η τσιρίδα του ρεφρέν επική κι ο γραφόντας να μη πιστεύει πως βλέπει ζωντανά ΑΥΤΟ το συγκρότημα. Καπάκια το "Panic Station" με τις καρικατούρες του Πάπα, της Μέρκελ και του Μπερλουσκόνι να χορεύουν στον ρυθμό, «1-2-3-4 fire's in your eyes», μια στιγμή με το fuzz της Manson και η εμπειρία του "Plug Ιn Baby" μας κάνει να αδειάσουμε αυτόματα τους εγκεφάλους μας και το μόνο που υπήρχε εκείνη την ώρα ήταν οι στίχοι για το πανέμορφο sing-along, όλοι πανω-κάτω και.... Η πρώτη μεγάλη έκπληξη της βραδιάς έρχεται με τη μελωδία του "Map Of The Problematique".
VIDEO

Οπότε «Why can’t we see that when we bleed, we bleed the same?», ο φίλτατος Dom Howard κλέβει την παράσταση στα drums, το κομμάτι τελειώνει, ο Matthew πιάνει μικρόφωνο και... "Resistance". Στο στάδιο επικρατεί πανικός, η έκσταση μετά και το τελευταίο ρεφρέν μας φτάνει στην κορύφωση κι ενώ δεν γνωρίζουμε πού είμαστε και τι κάνουμε, "Animals". Ο τραπεζίτης ανεβαίνει στη σκηνή πετώντας αναμνηστικά «20ευρα Muse», τα special effects δίνουν ρεσιτάλ με εκρήξεις από παντού, η τελευταία μελωδία παίζεται και τα φώτα σβήνουν. Κάπου προς τη μέση του διαδρόμου, ο Chris κρατώντας μια φυσαρμόνικα δίνει το έναυσμα για το τι μέλει γεννέσθαι. Ένας τυχερός πιάνει τη Muse-o-harmonica και το "Knights Of Cydonia" ξεκινά. Όλα είναι όπως τα περιμένει κάποιος, αλλά καμία σχέση. Όταν τα ζεις όλα αυτά από κοντά είναι τόσο διαφορετικά κι ας τα έχεις δει πάνω από 1.000.000.000 φορές σε βίντεο. Τζαμάρισμα με "Dracula Mountain" και κάπου εδώ τα πνεύματα ηρεμούν για να ξεκινήσει το "Explorers". «Free us from this world, we don’t belong here», με τη μελωδία να σε ωθεί να κλείσεις τα μάτια και να την ουρλιάξεις όσο πιο δυνατά μπορείς.
VIDEO

Τέλος και αυτό, ο Chris ξανά μπροστά (με μπάσο αυτό τη φορά) για ναπαίξει την πασίγνωστη πλέον μπασογραμμή. "Hysteria" και τα μυαλά στα κάγκελα, με τη μελωδία του σόλο να ανασταίνει νεκρούς και την τσιρίδα του Bellamy καλύτερη από ποτέ. Το monty jam ακολουθεί για να τελειώσει με τον Matt στο πιάνο για μια ακόμη υπέρτατη εκτέλεση του "Feeling Good". Όλο το στάδιο τραγουδά (σχεδόν) αρμονικά ώσπου στο τέλος ο ευφυής Μουσικός παίρνει το μικρόφωνο, προχωράει στο διάδρομο και μέσα απο επευφημίες μας λέει πως: «When darkness falls and surrounds you...» και δε θα μπορούσε να είχε περισσότερο δίκιο μιας κι όντως βράδιασε για τα καλά. Το ρεφρέν τραγουδιέται από σύσσωμο το στάδιο και εν συνεχεία το Liquid State με τον Chris σε μια πολύ καλή ερμηνεία. Κάπου εδώ ήρθε η σειρά των «τυχαίων» μέσα από το κοινό να αποζημιωθούν για τα λεφτά που έδωσαν με "Madness" και "Time Is Running Out". Το πρώτο περιελάμβανε τα παιχνίδια με την κάμερα, τα γυαλιά-tv και το περισσότερο sing along για τη βραδιά ενώ στο έτερο υπερ-hit το στάδιο ως γνωστόν χόρευε πάνω-κάτω στο ρυθμό κι εμείς να μεταφερόμαστε 10-15 μέτρα πιο κοντά στη σκηνή.
VIDEO

Τελευταίο κομμάτι για το κανονικό set με μια φοβερή εκτέλεση, το "Stockholm Syndrome". Τα φώτα σβηστά για άλλη μια φορά και οι Muse έρχονται στο λεγόμενο B-Stage. Όλοι ξέρουμε τί θα επακολουθήσει. «You could be my unintended, choice to live my life extended...», μαγικές στιγμές οι οποίες συνεχίζονται με το "Blackout", το κοινό αντί να τραγουδά τραβάει βίντεο κι εγώ εκστασιασμένος να φωνάζω πως «This love’s too good to last and I’m too young to care». Ο βασικός ρυθμός από το drumkit του Dom μας οδηγεί στο "Guiding Light" κι από κει στο "Undisclosed Desires" με τα κοριτσάκια στο κάγκελο να παραληρούν, τον Matt να κατεβαίνει από τη σκηνή για highfive στους μπροστινούς, μια κάμερα να τον ακολουθεί και πάλι σβηστά φώτα. Ένα samplαρισμένο «δελτίο ειδήσεων» προμυνήει ένα (όντως) εκρηκτικό "Unsustainable". "Supermassive Black Hole" για το κοινό και από κει οδηγούμαστε στον νέο Ολυμπιακό Ύμνο, "Survival". «I’m gonna win», ουρλιάζει ο Matt κι όλοι αντιλαμβανόμαστε πως το κατάφερε και μάλιστα με το παραπάνω.
VIDEO

Για το encore το "Isolated System" και καπάκια "Uprising" με χιλιάδες γροθιές υψωμένες για το «They will not force us». Τέλος της συναυλίας με το χιλιοπαιγμένο αλλά εμπειρία ζωής ζωντανά, "Starlight", και τους στίχους «Our hopes and expectations, black holes and revelations» να ακούγονται πιο δυνατοί από ποτέ. Αυτή ήταν η πρώτη μέρα κι όσο γρήγορα ανέλυσα τα κομμάτια, άλλο τόσο γρήγορα πέρασαν αυτές οι δύο ώρες και είκοσι περίπου λεπτά, σαν λίγα δευτερόλεπτα που απλά δεν θες να τελειώσουν ποτέ. Ελάχιστα τα συγκροτήματα που το καταφέρνουν αυτό, απειροελάχιστα αυτά που μετά το τέλος της συναυλίας σε αφήνουν συναισθηματικά γεμάτο σε τέτοιο βαθμό που από τη μία θες να κλάψεις και παράλληλα η έκφραση «top of the world» είναι ένα level χαμηλότερα από το πώς νιώθεις.

Ποτό, ξενοδοχείο και ξημερώνει η δεύτερη μέρα. Δεν θα μπω ξανά σε αναλύσεις. Η κατάσταση από το πρωί παρόμοια κλπ κλπ κλπ. Αλλά η σημερινή επιφύλασε μια τεράστια έκπληξη: τιμητική στην πρώτη περίοδο, καθώς ακούσαμε/είδαμε/ζήσαμε την εμπειρία των "Bliss", "New Born", "Sunburn" και ως κερασάκι στην τούρτα, στην καλύτερη έως τώρα εκτέλεση που έχω ακούσει και με χιλιάδες στόματα να φωνάζουν πως «You used to be everything to me», η αυτού εξοχότης ..."Deadstar". Τέλος. Τα είδα όλα πλέον. Η κορύφωση του διημέρου.
VIDEO

Κυρίες και κύριοι, οι Muse δεν είναι εδώ. Βρίσκονται κάπου στην κορυφή της μουσικής σκηνής, αράζουν στο θρόνο που μόνοι έχτισαν, η έως τώρα δισκογραφία τους είναι εκπληκτική, ο βίος τους αξιοζήλευτος και τα διαμάντια που έχουν γράψει θα ήθελαν να τα έχουν εμπνευστεί όλοι οι μουσικοί του πλανήτη. Παραδίδουν τα καλύτερα live και όλοι κάποια στιγμή απαιτείται να ζήσουν την εμπειρία αυτή. Ναι, ok, καθόλου αντικειμενική άποψη αλλά my άρθρο, my rules. Όπου μπορείτε, απλά δείτε τους. Τα λέμε του χρόνου στο Glastonbury!

Κείμενο: Jimmakos Kechris
SETLIST

28/06:

Supremacy
Panic Station
Plug In Baby
Map Of The Problematique
Resistance
Animals
Knights Of Cydonia
Explorers
Hysteria
Feeling Good
Follow Me
Liquid State
Madness
Time Is Running Out
Stockholm Syndrome
Unintended
Blackout
Guiding light
Undisclosed Desires
Unsustainable
Supermassive Black Hole
Survival
Isolated System
Uprising, Starlight

29/06:
Supremacy
Supermassive Black Hole
Panic Station
Bliss
Resistance
Hysteria
Animals
Knights Of Cydonia
Sunburn
Deadstar
Feeling Good
Follow Me
Liquid State
Madness
Time Is Running Out
New Born
Unintended
Guiding Light
Undisclosed Desires
Unsustainable
Plug In Baby
Survival
Isolated System
Uprising
Starlight
  • SHARE
  • TWEET