Wayfarer, Aetherian, Manos Six + The Moody Devil @ An Club, 04/06/24

Τί χαρά, τί ευτυχία να εμφανίζονται αντάμα αγαπημένες μπάντες. Η ημερομηνία είχε κλειδώσει από την ημέρα που ανακοινώθηκε η συναυλία. Είχα σκεφτεί ότι και ζέστη να έκανε θα πήγαινα γονατιστός στο An. Ευτυχώς έγινε μόνο το πρώτο. Τα 2/3 του line up βρέθηκαν στην περσινή λίστα με τα αγαπημένα της χρονιάς, #2 & #12 αντίστοιχα, οπότε έφτασα με χαρά μικρού παιδιού που τρώει το πρώτο φετινό του παγωτό και αποχώρησα με μπότες σπιρουνάτες. Γαμώ.

Πρότερη εμπειρία με τους Manos Six & The Moody Devil δεν υπήρχε, θα υπάρξει μελλοντική με σιγουριά. Η τετράδα εμφανίστηκε στην ώρα της στη σκηνή και για περίπου σαράντα λεπτά, εν μέσω ικανοποιητικής προσέλευσης κοινού, αποδείχθηκαν ιδανική έναρξη που κούμπωσε εξαιρετικά με τους headliners. Banjo, ρυθμοί και μελωδίες από αμερικάνικους βάλτους όπου κυριαρχούν ιστορίες μεταφυσικές με τον Εωσφόρο ως προστάτη και ευεργέτη, υπήρξαν τόσο πειστικές λες και η μπάντα έρχεται από τα μέρη εκείνα. Φανερώθηκε και η brutal πλευρά τους, τότε που ενώθηκε η dark americana με το black metal. Γαμώ.

Στο άψε σβήσε έστησαν τα όργανά τους οι Aetherian που ακολούθησαν και μπήκαν με άγριες διαθέσεις: "Army Of Gaia" και "Pyr Aenaon" στο καπάκι, με τον Πάνο Λεάκο (Kratos εσύ;) να ανεμίζει μια σημαία στο πρώτο και να αφιερώνει τη φλόγα της επανάστασης του δεύτερου στον παλαιστινιακό λαό. Συντονισμένο headbanging από την μπάντα, απίστευτη ενέργεια και ένταση χαρακτήρισαν την εμφάνισή τους, που περιορίσθηκε σε έξι κομμάτια.

Και "Starlit Shores" ακούσαμε, και "Soulriver", έκλεισαν δε με το προσωπικό αγαπημένο "Primordial Woods". Χαμός. Θα επιθυμούσα να τους δω και λίγο περισσότερο την πρώτη μου φορά, αλλά έτσι επιτάσσει το πρωτόκολλο για τα support σχήματα. Ας είναι, ακόμα και έτσι φανερώθηκε το δέσιμό τους και πιστοποιήθηκε το γεγονός ότι οι τύποι θερίζουν στο σανίδι. Γαμώ και πάλι.

Οι headliners από το Colorado έχουν εξελιχθεί σε μεγάλη αδυναμία, ειδικότερα με τους δύο τελευταίους δίσκους τους. Τολμηροί όντες, συνδυάζουν το black metal με ντόπια μουσικά στοιχεία, dark americana & gothic country. Η τετράδα ανέβηκε στα μαύρα ομοιόμορφη, ενώ η ζακέτα Rotting Christ του Jamie Hansen σε μπάσο και φωνητικά δεν πέρασε απαρατήρητη. Όπως και η αναφορά του έτερου στα φωνητικά και κιθάρα Shane McCarthy, στους Dead Congregation. Καλά ξεκινήσαμε.

Αυτό το ιδιαίτερο metal υβρίδιό τους με τις πολλαπλές κορυφώσεις, τις εναλλαγές των φωνητικών από καθαρά σε death metal growls και από κει σε blackened εξάρσεις ακούγεται και είναι συναρπαστικό. Η ενσωμάτωση φαινομενικά παράταιρων στοιχείων, που μόνο τέτοια δεν είναι, εκλύει ένα απόλυτα φυσικό αποτέλεσμα, λες και όλα αυτά περιμέναν καρτερικά για χρόνια κάποιος να τα βάλει υπό μία σκέπη. Αν κάτι κυριαρχεί στη μουσική τους πρόταση, αυτό είναι το σκοτάδι. Αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του τόπου τους, όπως δήλωσε και ο frontman στην πρόσφατη συνέντευξή του στο site και στον Αποστόλη. Το νιώσαμε για τα καλά εχθές το βράδυ.

Παράνομοι, ζωοκλέφτες, πετρελαιάδες και άνθρωποι του Νόμου εμφανίστηκαν στη σκηνή, καθένας με τις ιστορίες του, οι οποίες και ξεσήκωσαν το κοινό με ευκολία από τις πρώτες νότες. Η μπάντα κοπανιόταν αδιάκοπα, παρασύροντας μαζί και τις μπροστινές σειρές, μην παραλείποντας να δείχνει τον ενθουσιασμό της για την παρθενική της εμφάνιση στα μέρη μας. Σαφώς και τιμήθηκαν ιδιαίτερα τα "A Romance With Violence" και "American Gothic", καθώς πρόκειται για τους δίσκους που τους έφεραν σε επαφή με περισσότερα αυτιά ανά τον κόσμο. Ήθελαν να μας επισκεφθούν εδώ και καιρό και φρόντισαν να το αποδείξουν με παράδοξο σχετικά τρόπο: με εξήντα και κάτι χορταστικά λεπτά μιας γεμάτης εμφάνισης.

Σε απόλυτη αρμονία το τραχύ black metal τους με τις πιο ήπιες μα πάντα έντονες στιγμές τους, το οποίο καθοδηγούσε ο ντράμερ σφυροκοπώντας το σετ του και τις μπότες του (χα) συχνά πυκνά. Ακόμα και το παλιότερο "World’s Blood" βρήκε τον χώρο του και την αποδοχή του, καθώς το κοινό φάνηκε να περίμενε καιρό πολύ την εμφάνιση της μπάντας. Μάλλον τους πετύχαμε στα καλύτερά τους, τουλάχιστον προς το παρόν, και πραγματικά ελπίζω να τους ξαναδούμε σύντομα. Όπως φάνηκε τα αισθήματα είναι αμοιβαία.

Φωτογραφίες: Παντελής Κουρέλης