Various Artists

Οι tribute δίσκοι έχουν ένα πολύ συγκεκριμένο target group. Απευθύνονται είτε στους φίλους του τιμώμενου καλλιτέχνη, είτε στους φίλους των συμμετεχόντων μουσικών. Η αξία των προαναφερθέντων σε συνδυασμό με το επίπεδο αφομοίωσης των αρχικών συνθέσεων καθορίζουν αποκλειστικά και το επιτυχημένο ή μη της προσπάθειας. Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά.

Τιμώμενοι καλλιτέχνες είναι οι Steely Dan, το jazz rock ντουέτο των Becker και Fagen που με παρέα εκλεκτούς καλεσμένους δημιούργησαν τη δεκαετία του '70 μερικούς από τους σημαντικότερους δίσκους του ιδιώματος. Με οδηγό τους πάντα τη λογική της δημιουργίας μελωδικών συνθέσεων, με υψηλό επίπεδο μουσικότητας αλλά ταυτόχρονα χωρίς να φείδονται έμπνευσης, συνθετικής αρτιότητας και εκτελεστικής δεινότητας, κατάφεραν να ανοιχτούν ακόμα και σε κοινό στο οποίο η έννοια της jazz υπήρξε κάθε άλλο παρά οικεία. Από τη σκοπιά αυτή λοιπόν το tribute δείχνει εξασφαλισμένο.

Αν ρίξουμε μια ματιά και στους μουσικούς που συνεισφέρουν στο όλο εγχείρημα θα καταλήξουμε στο ίδιο συμπέρασμα. Με μόνιμη μπάντα τους Vinnie Colaiuta στα drums, Jeff Richman στη ρυθμική κιθάρα, Jimmy Haslip στο μπάσο, Peter Wolf στα πλήκτρα και Ernie Watts στο σαξόφωνο, εναλλάσσεται μόνο η θέση του lead κιθαρίστα από σύνθεση σε σύνθεση με μία παρέλαση ονομάτων: Robben Ford, Steve Morse, Jay Graydon, Al Di Meola, Steve Lukather, Jeff Richman, Mike Stern, Jimmy Herring, Frank Gambale και Elliott Randall.

Τα συστατικά λοιπόν είναι άριστα. Ας δούμε τώρα αν πέτυχε και η συνταγή. Τα δέκα τραγούδια που επιλέγονται μετατρέπονται εδώ σε ορχηστρικά, με την κιθάρα συνήθως να υποκαθιστά τη φωνητική μελωδία. Καλύπτουν πολύ φυσιολογικά την πρώτη περίοδο του συγκροτήματος, μέχρι δηλαδή το 1980 που διαλύθηκαν, παραλείποντας τους δίσκους της επανένωσης του 2000 και 2003. Χωρίς να απομακρύνονται από την ατμόσφαιρα των πρωτότυπων, αφήνουν χώρο στους μουσικούς να τζαμάρουν προς τέρψιν όλων μας, ενώ σε κανένα σημείο δε γίνονται κουραστικοί και δεν προδίδουν το ύφος των αρχικών συνθέσεων. Ειδικά η εναλλαγή των κιθαριστών, αντί να χαλάσει τη συνοχή, δίνει ξεχωριστό ενδιαφέρον με τον τρόπο που ο εκάστοτε βιρτουόζος επιβάλλει το προσωπικό του στυλ και τις rock, blues ή jazz επιρροές του. Αν λείπει τελικά κάτι είναι μόνο αυτό το χαλαρό, groovy συναίσθημα που είχαν τον τρόπο να δημιουργούν οι Steely Dan.

Σε κάθε περίπτωση η σύγκριση με τις αυθεντικές συνθέσεις είναι άσκοπη και ξεφεύγει από τη λογική του δίσκου. Το νόημα είναι να θαυμάσουν οι οπαδοί των Steely Dan πώς στα χέρια κορυφαίων μουσικών μεταλλάχθηκαν κάποιες συνθέσεις τους και αντίστροφα οι ακροατές που θα προσελκυστούν από τις συμμετοχές ίσως να ανακαλύψουν ένα πολύ μεγάλο συγκρότημα. Υπό αυτό το πρίσμα, το αποτέλεσμα δικαιώνει τους δημιουργούς του.