Όποτε φιλοτιμηθεί να γράψει καμιά αράδα, κυρίως έχει να κάνει με το ευρύτερο φάσμα του σύγχρονου punk-rock, αλλά δε θα ντραπεί να κάνει τον ειδήμονα σε πολλαπλά ταμπλό, για τα οποία δεν ξέρει σχεδόν...
Έτσι λοιπόν σε χτυπάει μια ταμπέλα στη μούρη. Κουβαλώντας τον, ηθικά βαρύτιμο, σταυρό του christian rock, ποτέ δεν κατάλαβα πώς μπορεί να ωφεληθεί μία μπάντα. Αναρωτιόμουν μήπως φταίγανε οι προσωπικές ντεμιαφοριστικές, κυρίως όμως αδιάφορες, αποψάρες μου επί οποιουδήποτε θρησκευτικού θέματος ή όντως πρόκειται για μία τεράστια αγορά στην οποία μπορεί να ανοιχθεί κανείς έτσι εύκολα, με μία λεξούλα και καλοξυρισμένα παλικάρια in their Sunday's best.
Τι να πεις. Εμένα καθόλου δε με νοιάζει. Αν δε με ζαλίζουν με γραφικούς στίχους-κηρύγματα και μου προσφέρουν τη μουσική που γουστάρω, δεν πα' να λατρεύουν και τον Τουτάτη. Τρίτος δίσκος λοιπόν για τα καλόπαιδα Red, δεύτερος σε μεγάλη δισκογραφική. Στα alternative rock μονοπάτια, που καθαρά βαδίζουν, το 2006 έκαναν μεγάλη αίσθηση με το καταπληκτικό "End Of Silence", το οποίο τους θεμελίωσε για τα καλά στο χώρο. Τρία χρόνια μετά επέστρεψαν με το "Innocence & Instinct", με παρόμοιο, ίσως υπερβολικά παρόμοιο, δίσκο, και φέτος μία από τα ίδια.
Το "Until We Have Faces", όμως, είναι το λιγότερο αξιοπρεπέστατο άλμπουμ. Με κομμάτια υποδείγματα του χώρου, κλασικά γρεντζαρισμένα φωνητικά, πολυφωνίες, χαρακτηριστικά ρεφραίν και δυνατά riff, αλλά δυστυχώς δε δείχνουν να έχουν κάνει κανένα βήμα μπροστά. Η μηχανή παραγωγής single των αδελφών Armstrong δούλευε ασταμάτητα, και με κομμάτια όπως τα "Faceless", "Let It Burn", "Watch You Crawl" να έχουν τη δυνατότητα να μπουν στις playlist οποιουδήποτε, εμμ, mainstream (;) rock ραδιοφωνικού σταθμού, δεν είναι να απορείς που την προηγούμενη εβδομάδα σκαρφάλωσε στην κορυφή των εν λόγω chart.
Το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι του δίσκου, το οποίο τρύπωσε διακριτικά στα πιο πολυπαιγμένα τον τελευταίο καιρό, "Who We Are", ξεκινάει με ένα απλό delayed riff, που κλασικά παραμορφώνεται και σπάει σβερκοάλατα, για να σε οδηγήσει κατευθείαν στο sing-along ρεφραίν. Χιτάκι σου λέω.
Του κατηχητικού ή μη, αν είσαι οπαδός τους μοντέρνου rock ραδιοφωνικού ήχου, και ξέρεις ακριβώς τι εννοώ, ο δίσκος θα σε προσηλυτίσει. Και καθώς παίζω με τις λέξεις, και οι σκέψεις τριγυρνάνε στην έλλειψη προοδευτικής σκέψης, που συνήθως συναντάται σε θρησκοποτισμένα μυαλά, ίσως οι φίλτατοι Red πρέπει να βρουν εκείνο το Ιερό Δισκοπότηρο της έμπνευσης και 'γω να πάψω να γράφω γραφικές αηδίες.
Τι να πεις. Εμένα καθόλου δε με νοιάζει. Αν δε με ζαλίζουν με γραφικούς στίχους-κηρύγματα και μου προσφέρουν τη μουσική που γουστάρω, δεν πα' να λατρεύουν και τον Τουτάτη. Τρίτος δίσκος λοιπόν για τα καλόπαιδα Red, δεύτερος σε μεγάλη δισκογραφική. Στα alternative rock μονοπάτια, που καθαρά βαδίζουν, το 2006 έκαναν μεγάλη αίσθηση με το καταπληκτικό "End Of Silence", το οποίο τους θεμελίωσε για τα καλά στο χώρο. Τρία χρόνια μετά επέστρεψαν με το "Innocence & Instinct", με παρόμοιο, ίσως υπερβολικά παρόμοιο, δίσκο, και φέτος μία από τα ίδια.
Το "Until We Have Faces", όμως, είναι το λιγότερο αξιοπρεπέστατο άλμπουμ. Με κομμάτια υποδείγματα του χώρου, κλασικά γρεντζαρισμένα φωνητικά, πολυφωνίες, χαρακτηριστικά ρεφραίν και δυνατά riff, αλλά δυστυχώς δε δείχνουν να έχουν κάνει κανένα βήμα μπροστά. Η μηχανή παραγωγής single των αδελφών Armstrong δούλευε ασταμάτητα, και με κομμάτια όπως τα "Faceless", "Let It Burn", "Watch You Crawl" να έχουν τη δυνατότητα να μπουν στις playlist οποιουδήποτε, εμμ, mainstream (;) rock ραδιοφωνικού σταθμού, δεν είναι να απορείς που την προηγούμενη εβδομάδα σκαρφάλωσε στην κορυφή των εν λόγω chart.
Το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι του δίσκου, το οποίο τρύπωσε διακριτικά στα πιο πολυπαιγμένα τον τελευταίο καιρό, "Who We Are", ξεκινάει με ένα απλό delayed riff, που κλασικά παραμορφώνεται και σπάει σβερκοάλατα, για να σε οδηγήσει κατευθείαν στο sing-along ρεφραίν. Χιτάκι σου λέω.
Του κατηχητικού ή μη, αν είσαι οπαδός τους μοντέρνου rock ραδιοφωνικού ήχου, και ξέρεις ακριβώς τι εννοώ, ο δίσκος θα σε προσηλυτίσει. Και καθώς παίζω με τις λέξεις, και οι σκέψεις τριγυρνάνε στην έλλειψη προοδευτικής σκέψης, που συνήθως συναντάται σε θρησκοποτισμένα μυαλά, ίσως οι φίλτατοι Red πρέπει να βρουν εκείνο το Ιερό Δισκοπότηρο της έμπνευσης και 'γω να πάψω να γράφω γραφικές αηδίες.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
