Gilby Clarke

The Gospel Truth

Golden Robot Records (2021)
Από τον Παντελή Κουρέλη, 27/07/2021
Στις δύο δεκαετίες που έλειψε, δεν άλλαξαν τελικά και πολλά
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τι περιμένουμε από τον Gilby Clarke εν έτει 2021 και κάπου είκοσι χρόνια μετά την τελευταία του solo προσπάθεια; Ό,τι και να περιμένουμε πάντως, αυτό που τελικά παίρνουμε είναι απέριττο αμερικάνικο rock ‘n’ roll, όπως άλλωστε μας έχει συνηθίσει και με τις προηγούμενες δουλειές του, ασχέτως αν είχε τόσο καιρό να βγάλει δίσκο. Όποιος έχει επαφή με τη δισκογραφία του Gilby, θα διαπιστώσει ηχητικά μια συνέχεια και μια συνέπεια η οποία διατηρείται κι εδώ.

Εν αρχή στο Ευαγγέλιο του rock ‘n’ roll για τον συμπαθή Αμερικανό ην οι Rolling Stones, οι οποίοι αποτελούν μάλλον τη διαχρονικότερη επιρροή του Gilby. Από εκεί και πέρα, όπως για τους περισσότερους Αμερικανούς, επιρροές θα βρούμε και από τα δύο μεγάλα hard rock συγκροτήματα της εποχής στην οποία μεγάλωσαν τόσοι και τόσοι από τους μουσικούς που ακούμε, δηλαδή τους Kiss και τους Aerosmith.

Το εναρκτήριο ομότιτλο "The Gospel Truth" έχει πλούσια ενορχήστρωση και πολλές στρώσεις φωνητικών, όμως νομίζω ότι η φωνή του Gilby ακούγεται λίγο κουρασμένη ή εύθραυστη. Το "Wayfarer" ξεκινάει με ένα funky riff που φέρνει στο νου καλοκαίρι και άραγμα σε μια παραλία και συνεχίζει έτσι σε αυτό το χαλαρωτικό ύφος, δίνοντάς μας μάλλον το πιο διαφορετικό και ιδιαίτερο κομμάτι του δίσκου.

Το κοφτό "Tightwad" πατάει για πρώτη φορά το γκάζι και επιταχύνει με ένα σφιχτοδεμένο, επαναλαμβανόμενο μοτίβο που καταλήγει να κλείσει το κομμάτι με ένα από τα ακριβοθώρητα solos του δίσκου. Ύστερα από την εντύπωση που μου έκανε το rhythm section του συγκεκριμένου κομματιού, η έκπληξη ξεπεράστηκε ρίχνοντας μια ματιά στα credits, όπου και αναδεικνύονται τα ονόματα των Nikki Sixx (Mötley Crüe) και Stephen Perkins (Jane’s Addiction). Σε παρόμοιο στυλ είναι το λίγο σκοτεινότερο "Rusted N' Busted", αλλά και το ξεσηκωτικό "She Won’t Fight Fair". Το "Dangerous Sin" συνδυάζει επιτυχημένα πιασάρικες μελωδίες με έναν ελαφρώς πρωτόγονο ήχο που έρχεται κατ’ ευθείαν από τα ‘70s.

Το "Rock ‘N’ Roll Is Getting Louder" είναι σε πιο αβανταδόρικη και θορυβώδη φόρμα, δίνοντας έμφαση στην ένταση. Υπάρχουν όμως και οι πιο μελωδικές στιγμές, όπως το sleazy "Wise Old Timer" και το uptempo "The Ending". Στο "Violation" μου ήρθε στο μυαλό φωνητικά ο Peter Criss, πράγμα που σκεπτόμενος ότι μιλάμε για Αμερικανό που έχει μεγαλώσει στα ‘70s τελικά δεν κάνει έκπληξη. Τα πλήκτρα δίνουν μια έξτρα, πιο παιχνιδιάρικη διάσταση στο κομμάτι.

Το όργανο του Gilby είναι η ρυθμική κιθάρα και αυτό είναι που πρωταγωνιστεί στο "The Gospel Truth". Τα solos είναι λιτά και κατά κανόνα ταιριαστά με το ύφος του εκάστοτε κομματιού, χωρίς να προσπαθούν να κλέψουν την εντύπωση με περιττές δεξιοτεχνίες. Καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου η αίσθηση ότι η φωνή του Gilby είναι λίγο φθαρμένη δεν κατάφερε να μου φύγει. Πλεονέκτημα είναι η πολύ βολική διάρκεια στα 33 λεπτά, για εμάς τους αλμπουμάκηδες τουλάχιστον. Το βάζεις, το ακούς, τραγουδάς στίχους, βρίσκεις ωραία σημεία στα τραγούδια, παίζεις κάνα solo με την αέρινη κιθάρα σου, χτυπάς το πόδι σου στον ρυθμό των τυμπάνων και πριν προλάβεις να κορεστείς, τσουπ, τελειώνει.

Ο Gilbry rock 'n' roll έπαιζε μια ζωή, αυτό έχει μάθει να υπηρετεί, αυτό εξακολουθεί να υπηρετεί. Δεν είναι ο δίσκος που θα προχωρήσει τη μουσική βήματα μπροστά, είναι όμως ένας δίσκος από έναν αγαπημένο μουσικό που προσωπικά αυτόν τον καιρό άκουσα πολλές φορές με ευχαρίστηση και που στο μέλλον πιστεύω ότι θα τον ξανακούσω με παρόμοια ευχαρίστηση όποτε μου έρθει η όρεξη, μιας και έχει πολλές ωραίες στιγμές.

Με βάση αυτά που ακούμε από τους μουσικούς που έχουν περάσει κατά καιρούς από τις τάξεις των Guns N’ Roses, αναρωτιέμαι, αν μαζευόντουσαν όλοι και έβαζαν κάτω τις ιδέες τους, φιλτράροντας και συνδυάζοντάς τες, δε θα μπορούσαν να βγάλουν μια δισκάρα υπό το όνομα των Guns; Θα μπορούσαν, αλλά φοβάμαι ότι δυστυχώς εκείνες οι εποχές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί για τη δισκογραφία

  • SHARE
  • TWEET