Transatlantic

Kaleidoscope

Inside Out (2014)
Από τον Πάνο Παπάζογλου, 08/01/2014
Η ποιότητα του γκρουπ αναντίρρητη, η διάθεση να προσφέρει φρέσκο υλικό και νέες προτάσεις στο σύγχρονο prog rock διάχυτη και κάθε του κυκλοφορία αρκεί για να χαρακτηριστεί «επιστροφή της χρονιάς»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Με την προηγούμενη δισκογραφική τους δουλειά, η ευφυής προοδευτική κολεκτίβα των Transatlantic, ένα υπεργκρούπ με υπόσταση και λόγο ύπαρξης, έσπασε μια πολυετή σιωπή και κατάφερε να προσεγγίσει νέες progressive rock επωδούς αφήνοντας εν τέλει μια θριαμβευτική δήλωση των προθέσεών της. Το "The Whirlwind" δεν αποτέλεσε απλά «ένα ακόμα prog rock άλμπουμ», αυτό είναι βέβαιο και αναντίρρητο. Είναι ένα από εκείνα, τα λίγα άλμπουμ που θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν μια ολόκληρη σχολή, ένα κίνημα, μια προσπάθεια επαναφοράς ενός ιδιαίτερου και αντισυμβατικού ήχου στο προσκήνιο. Η περιοδεία που ακολούθησε, η δημοφιλία και η ανταπόδοση ενός παθιασμένου με την μουσική των Transatlantic κοινού, ήταν βέβαιο ότι θα οδηγούσε σε μια σύντομη επιστροφή στα δισκογραφικά δρώμενα με ένα τέταρτο επικό άλμπουμ.

Η πολυσχιδής, ευφυής παρέα των Morse, Stolt, Portnoy, Trewavas εν μέσω συνεχών δισκογραφικών παραπομπών, απαιτητικών προγραμμάτων και περιοδειών, κατάφερε πάλι να βρεθεί στην έδρα του Neal Morse και να ανασυντάξει την έμπνευση, τα ερεθίσματα και όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που οδηγούν σε κάθε άλμπουμ της υπερατλαντικής υπερμπάντας. Ο τίτλος της νέας δουλειάς, "Kaleidoscope", οι απαιτήσεις υψηλότερες από ποτέ και το εμπνευσμένο άγγιγμα της prog μούσας δηλώνει το παρόν ξανά. Και αν το αριστούργημα του "Whirlwind" εκτείνεται σε μια 77-λεπτη σύνθεση παρασύροντας τα πάντα στο διάβα του, το νέο τους άλμπουμ κινείται στα πιο κλασικότροπα μονοπάτια των δύο πρώτων άλμπουμ με τα δύο επικά κομμάτια ως εισαγωγή και επίλογο, να χωρίζουν τρεις συνθέσεις «φυσιολογικής» διάρκειας.

Η εισαγωγή στο νέο καλλιτέχνημα των τεσσάρων μουσικών γίνεται με το έξοχο "Into The Blue" και τις γνώριμες μελωδικές γραμμές, σήμα κατατεθέν του Neal Morse, και την εξέλιξή του στα 25 λεπτά της διάρκειάς του να αναπολεί τις καλύτερες στιγμές των Transatlantic με επιπρόσθετες στιγμές φανταστικής ερμηνείας του Daniel Gildenlow. Εξάλλου ο Daniel (Pain Of Salvation) αποτελεί το (επίσημα) πέμπτο μέλος στις ζωντανές εμφανίσεις των Transatlantic, και όχι μόνο απλά δεν συμμετέχει με γεμίσματα, αλλά δίνει μια άλλη διάσταση στη διάθεση για ποικιλία σε έναν ήδη γεμάτο ήχο. Στη συνέχεια, με το "Shine" στα επίσης γνωστά συνθετικά πρότυπα του Morse, η μπαλαντοειδής κατεύθυνση και εξισορρόπηση μεταξύ των επικών, πιο prog στιγμών, έρχεται να αποτελέσει μια γλυκιά στιγμή και τα διπλά φωνητικά των Morse / Stolt να προκαλέσουν μια γνώριμη οικειότητα. Σε πιο κλασικές prog rock φόρμες, τα "Black As The Sky" και "Beyond The Sun", με πρωταγωνιστικό ρόλο των πλήκτρων κυρίως, αλλά και τις πανέμορφες εμπνεύσεις του Stolt σε ό,τι σόλο χρειαστεί, η συνδρομή των εγχόρδων και η ήρεμη δύναμη του Trewavas οδηγούν το άλμπουμ στην κορύφωσή του. Το ομώνυμο, 30-λεπτο κομμάτι, είναι από εκείνες τις επικές στιγμές στην καριέρα των τεσσάρων μουσικών που ξέρεις ότι θα μπορούσαν με χαρακτηριστική άνεση να γράψουν οποιαδήποτε στιγμή και να είναι συγκλονιστικό. Είναι η φυσική συνέχεια του "All Of The Above" και του "Duel With The Devil", για να γίνει και ο συσχετισμός με τις παρελθοντικές τους προτάσεις.

Συνολικά, οι συγκεκριμένοι τύποι δύσκολα θα κυκλοφορούσαν κάτι μαζί και δεν θα μπορούσε να αγγίξει τα γνωστά άφθαστα επίπεδα της καλλιτεχνικής και εκτελεστικής τους δύναμης, το εκτόπισμα και μόνο των ονομάτων στον χώρο αποτελεί ένα κερδισμένο στοίχημα εκ των προτέρων. Η ποιότητα του γκρουπ αδιαμφισβήτητη, η διάθεση να προσφέρει φρέσκο υλικό και νέες προτάσεις στο σύγχρονο prog rock διάχυτη και κάθε του κυκλοφορία αρκεί για να χαρακτηριστεί «επιστροφή της χρονιάς». Οι επιρροές γνωστές, φαίνονται εξάλλου και από την επιλογή των κομματιών που διασκεύασαν για το επιπρόσθετο δισκάκι της ειδικής έκδοσης του άλμπουμ. Yes, King Crimson, Procol Harum και μια πληθώρα καλλιτεχνών που θα μπορούσαν να ενταχθούν στον ευρύτερο κύκλο των επιρροών τους. Αν και με drummer τον Portnoy, τα πάντα θα μπορούσαν να ενταχθούν στο ευρύτερο όραμα του γκρουπ.

Ίσως είναι νωρίς για τις αναγκαστικές συγκρίσεις με το ασύλληπτο "Whirlwind", αλλά εν αρχής φαίνεται να βρίσκεται λίγο πιο πίσω από θέμα φρεσκάδας κυρίως. Αυτό προφανώς και να μην λέει τίποτα, ιδίως όταν στο παιχνίδι μπαίνει και το φανταστικό ομώνυμο κομμάτι του "Kaleidoscope". Σε αυτό κυρίως το σημείο, οι Transatlantic παίζουν με την γνωστή τους ελευθεριάζουσα άποψη, συνδυάζοντας jazz ρυθμούς, rock φόρμες και παραδοσιακή prog rock αισθητική που αρκεί να τους διατηρήσει εκεί που ήδη έχουν καταφέρει να κρατηθούν χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Μεταξύ των κορυφαίων εκπροσώπων του αυθεντικού, ανόθευτου, παραδοσιακού προοδευτικού rock.

Το συμφωνικό prog στα καλύτερά του, δώστε του μερικές ευκαιρίες και η γλυκύτητα με την οποία περιπλέκουν οι τέσσερις μουσικοί τις μεγαλειώδεις συνθετικές στιγμές τους θα σας ανταμείψει με μια ακόμα θριαμβολογία. Το 2013 ήταν η χρονιά του Steven Wilson και εν συνεχεία το προοδευτικό rock επανέρχεται από την αρχή με διαθέσεις κορυφής. Το καλειδοσκόπιο των Transatlantic είναι η γαλήνια συνέχεια στον τυφώνα που άφησαν ανεξέλεγκτο με το προηγούμενο κατόρθωμά τους. Είναι μια επιστροφή σε γνώριμα λημέρια, με οικειότητα, ζεστασιά και μουσική που απαιτεί πρώτα να την βιώσεις και μετά να ξεδιπλώσει τον ψυχαγωγικό της χαρακτήρα.

  • SHARE
  • TWEET