Red Kite

Apophenian Bliss

RareNoise Records (2021)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 01/12/2021
Κορυφαίο heavy fusion που καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα μανιακό και ονειρικό
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πέρασαν ακριβώς δύο χρόνια από τη στιγμή που το ντεμπούτο των Νορβηγών Red Kite μας έκανε να παραληρούμε κάτω από την ψυχεδελική του επήρεια. Τότε μας είχε κάνει εντύπωση ο τρόπος που η μπάντα έμπλεκε τις jazz και τις psych της αφετηρίες, προς όφελος ενός υψηλά ενεργητικού, σχεδόν spiritual, αποτελέσματος. Τώρα, υποψιασμένοι πια, δεν έχουμε σκοπό να λύσουμε το ηχητικό κουβάρι ή να προβούμε σε ανούσιες αναλύσεις. Τώρα ήρθε η ώρα να παραδοθούμε.

Τα τέσσερα μέλη των Red Kite έρχονται από διακεκριμένες μπάντες της νορβηγικής prog σκηνής (Elephant9, Bushman's Revenge, Shining, Grand General), σε αυτό το σχήμα όμως ξεφεύγουν πολύ από την τυπική σκανδιναβική prog/jazz - όσο κι αν μας προσφέρει συχνά φανταστικούς δίσκους. Από αυτήν τη σκηνή, κρατάνε το παλιομοδίτικο fuzz των οργάνων, σε σημείο που όλα τα όργανα (η baritone κιθάρα του Evan Helte Hermansen, το μπάσο του Trond Frønes, το Rhodes του Bernt André Moen, ακόμα και τα τύμπανα του τεράστιου Torstein Lofthus) ακούγονται εξόχως ηλεκτρισμένα, στα όρια της παραμόρφωσης. Ο ήχος των οργάνων αυτός καθαυτός φέρνει στο νου τις χροιές rock τιτάνων όπως ο Hendrix, οι The Who ή (ειδικά) οι Cream, αν όμως όλοι αυτοί παραδίδονταν σε δαιμονισμένα τζαμαρίσματα.

Στο "Apophenian Bliss", οι Red Kite τραβούν τον ήχο και τα παιξίματα τους στα άκρα. Όταν θέλουν να είναι heavy, το κάνουν με τρόπο που σχεδόν αγγίζει το doom metal ("This Immortal Coil"), τουλάχιστον έτσι όπως θα παιζόταν από τζαζίστες. Όταν θέλουν να είναι μελωδικοί ("Apophenia", "Sleep Tight"), γίνονται υπνωτιστικοί και βαθιά λυρικοί. Όταν θέλουν να είναι ευθείς ("Astrology", "Red Kite Flight"), μπορούν να γράψουν σύντομα κομμάτια 3-4 λεπτών που σκάνε μπροστά σου σαν πυροτέχνημα. Κι όταν θέλουν να ακροβατήσουν σε μακροσκελείς, υπερβατικούς αυτοσχεδιασμούς ("Morrasol", διασκευή από τον σαξοφωνίστα Gisle Johansen), το κάνουν με τρόπο απόλυτο, ακραίο, σαν να σε κρατάνε από τον γιακά στο χείλος κάποιου γκρεμού.

Στα άκρα λοιπόν. Το "Apophenian Bliss", αποτελούμενο από τις έξι συνθέσεις που αναφέρθηκαν παραπάνω, απλώνει την τέχνη των Red Kite προς κάθε κατεύθυνση, κάνοντας τη μουσική τους ακόμα πιο απρόβλεπτη και πολυσυλλεκτική από εκείνη του ντεμπούτου. Όλες οι συνθέσεις είναι εξαιρετικές, μέσα όμως από την αλληλουχία, τις εναλλαγές και τις εξάρσεις τους, μεταφέρουν τον ακροατή σε ακόμα πιο ψυχεδελικά τοπία, και σε μια εμπειρία που δύναται να γεννήσει συναισθήματα εκστατικής μανίας ή προσωρινή απώλεια συνείδησης. Με έναν μαγικό τρόπο, πάντα το νιώθεις όταν ο πομπός δεν κρατάει τίποτα για τον εαυτό του. Κι όταν το νιώθεις, το αφήνεις να σε παρασύρει.

Προσπαθώ επιμελώς να αποφύγω εδώ την ταμπελοποίηση: το fusion που πετυχαίνουν οι Red Kite είναι κάτι πέρα από τα συστατικά του, κάτι πέρα από το rock, τη ψυχεδέλεια, την jazz ή το prog. Είναι ένα fusion αυθύπαρκτο και παραισθησιογόνο, ονειρικό μα και βίαιο. Δεν νιώθω βλάσφημος να τραβήξω μια νοητή γραμμή που τους ενώνει με την υπερβατική τέχνη των Mahavishnu Orchestra, στον βαθμό που μια τέτοια αναλογία ταιριάζει στην εποχή μας, φυσικά. Και να προσθέσω εδώ, ότι ο Torstein Lofthus μπορεί να μην είναι ο Bill Cobham, είναι όμως ένας από τους πιο αδιανόητους κι ευφάνταστους drummer του παρόντος, και το performance του στο "Apophenian Bliss" είναι από άλλο πλανήτη.

Ο όρος Apophenia σημαίνει όταν κανείς νιώθει ότι βλέπει μοτίβα, ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν. Είναι ένας όρος που ίσως περιγράφει υπέροχα τη μαζική υστερία της εποχής μας και οι Red Kite μοιάζουν σαν να σου λένε στον τίτλο ότι «η άγνοια είναι ευλογία». Προσοχή όμως: το "Apophenian Bliss" είναι ξεκάθαρα το κόκκινο χάπι. Μπορείς να πάρεις το μπλε χάπι κι η ζωή σου θα συνεχίσει σαν να μην συνέβη ποτέ τίποτα ή να πάρεις το κόκκινο, να πατήσεις το play, και να βρεθείς στις παράξενες πορφυρές αποχρώσεις ενός συναρπαστικού άλμπουμ. Ενός άλμπουμ που μοιάζει με παραίσθηση αλλά είναι εξ ολοκλήρου πραγματικό.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET