Tower

Καθ' οδόν προς τη συμπλήρωση δύο χρόνων από την έναρξη της πανδημίας και το σοκ που συνεχίζει να προκαλεί, παραμένει εξίσου ισχυρό με το αρχικό. Κάτι ανάλογο φαντάζομαι είχαν κατά νου οι Νεοϋορκέζοι για να επιλέξουν αυτόν τον τίτλο για τη δεύτερη δουλειά τους. Και αυτό το εξώφυλλο, με το οποίο μπορούμε να συνδεθούμε εύκολα. Δεν πάει δα και πολύς καιρός από το τελευταίο μας μάντρωμα, με αρκετούς από εμάς να φτάνουμε σε οριακές καταστάσεις και να ενώνουμε φωνές υπό το γνωστό χιτάκι των Κολοκύθων. Και μετά κάναμε αποταμίευση.

Η μουσική μπορεί να είναι χίλια δυο διαφορετικά πράγματα για τον καθένα μας, συντροφιά πάντως θα την αποκαλέσουμε σχεδόν άπαντες. Ως τέτοια λοιπόν αντιλαμβάνομαι τη νέα προσπάθεια του σχήματος και είναι ποτισμένη στο heavy πνεύμα και στις metal πρακτικές των '70s και '80s. Με τις διπλές κιθάρες να στρώνουν τον δρόμο για την ερμηνεία της Sarabeth Linden.

Αδύνατον πρακτικά να μη σταθείς σε αυτήν, δίπλα της κολλάνε ένα κάρο κοσμητικά επίθετα. Προσθέστε τα κατά βούληση ή και αλφαβητικά αν έχετε χρόνο. Προσωπικά έφτασα ως το χ, στο ψ κώλωσα και κόλλησα, ενώ το ω χρησιμοποιήθηκε αρκετές φορές ως επιφώνημα για την απόδοσή της. Μια χαρισματική λοιπόν ερμηνεύτρια, που ευτυχώς πλαισιώνεται από ικανότατους μουσικούς και αντίστοιχες συνθέσεις για να λάμψει. Διαφορετικά θα μιλάγαμε για τον μοναχικό κούκο και την άνοιξη που δεν ήρθε.

Με τον σκληρό ήχο να εξερευνάται και να τεντώνεται διαρκώς, ορισμένες μπάντες εκθειάζουν τις βασικές αρχές του, όπως αυτές ορίστηκαν πριν χρόνια. Έχουσες ως κύριο μέλημα τη συνθετική ευστοχία, στην τελική αυτή θα κάνει κεφάλια να γυρίσουν προς το μέρος τους. Οι Αμερικάνοι δε λαθεύουν σε αυτόν τον τομέα, είτε πρόκειται για τρίλεπτες είτε για επτάλεπτες συνθέσεις. Το ακρωνύμιο NWTHM αποτελεί μέρος αυτών και όχι το σύνολό τους. Στο instrumental "Metatron" (μεγάλη η χάρη του) εμφανίζεται η αγάπη τους για το thrash και η εισαγωγή στο "Lay Down The Law" θαρρείς ότι βγήκε από κάποια συλλογή best of rock ballads.

Γρήγορες και μέτριες ταχύτητες βγάζουν απίστευτη ενέργεια, λες και οι ενισχυτές μπήκαν στο 11. Και έμειναν εκεί. Ό,τι και να παίζει η μπάντα, άλλοτε σε heavy και άλλοτε σε πιο rock φόρμες. Αν σκόπευαν να μεταδώσουν την ένταση ζωντανών εμφανίσεων και να ακουστούν σα να βρίσκονται στο σανίδι, το πέτυχαν σε υπερθετικό βαθμό. Η ακρόαση τελειώνει και εσύ να φωνάζεις ρυθμικά το όνομά τους, παρέα με το απαραίτητο "we want more!". "Incooooming!" κραυγάζει ο διπλανός καθώς δύο ζευγάρια μπαγκέτες εκτοξεύονται προς το μέρος μας. Επαναφορά.

Χρειαζόμαστε και την παραμικρή στιγμή ανάτασης που μπορούμε να βρούμε, η μουσική έχει και αυτήν την ιδιότητα. Σύντροφος στα εύκολα και ιδίως στα δύσκολα. Με τη φωνή της Sarabeth να είναι παράλληλα και ψυχαναληπτική (δεν υπήρχε περίπτωση να μου ξέφευγε το ψ), η σκέψη «όλα θα πάνε καλά» ακούγεται πέρα ως πέρα αληθινή και όχι ένας ακόμα ευσεβής μα συνήθως ανεκπλήρωτος πόθος.

Bandcamp