Corey Taylor, Siamese @ Θέατρο Λυκαβηττού, 28/05/24

Είναι ασύμφορο για άτομα στην ηλικία μου πάνω-κάτω, να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τι θέση έχουν βαθιά ριζωμένη στην ψυχή μας οι Slipknot και κατ’ επέκταση, ο ίδιος ο Corey Taylor. Όλη η έκφραση των εφηβικών μας νεύρων σε έναν νέο ήχο για το metal, βίαιο και προσβάσιμο ταυτόχρονα, το μυστήριο με τις μάσκες, όλα συνέβαλαν στο να χτιστεί μια σχέση εικοσιπενταετίας που δύσκολα σπάει. Μια σχέση που άντεξε απώλειες, ενδυναμώθηκε με τους Stone Sour, και από τότε, παρά τα κακεντρεχή σχόλια για το ρηξικέλευθο που έφερνε το nu metal, η ζωή τα έφερε έτσι ώστε οι Slipknot και ο Corey να θεωρούνται από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες που ο ήχος έχει να προσφέρει. Προσωπικά, ήμουν εκεί στους Slipknot με την παλιά σύνθεση, με την καινούρια, στους Stone Sour. Είχα λείψει λόγω ηλικίας, μόνο σε μία εμφάνιση του Corey στη χώρα μας - αυτή στο θέατρο του Λυκαβηττού το 2005, λίγο πριν αυτό κλείσει για σχεδόν είκοσι χρόνια. Κάτι που έμελλε να διορθωθεί, μιας που ο Corey Taylor, με την προσωπική του δουλειά και συγκρότημα αυτή τη φορά, επρόκειτο να εμφανιστεί, στο ίδιο ειδυλλιακό μέρος, λίγους μήνες μετά το νέο του άνοιγμα στο κοινό.

Τα συναισθήματα πολλά λοιπόν και για πολλούς λόγους, πράγμα που εύλογα οδήγησε χιλιάδες άτομα σε λαϊκό προσκύνημα ανάβασης του λόφου. Ευτυχώς, ο καιρός βοήθησε σε μία σχετικά άνετη ανηφορική διαδρομή, κι έτσι από ιδιαίτερα νωρίς, ο περιβάλλον αλλά και ο εσωτερικός χώρος του θεάτρου έσφυζαν από μαυροντυμένη ζωή. Με το πρόγραμμα να τηρείται κατά γράμμα, οι Δανοί Siamese ανέλαβαν να μας ζεστάνουν πριν από τη μεγάλη εμφάνιση του Corey Taylor. Το συγκρότημα με την άνω των δέκα ετών πορεία του, απολαμβάνει μια άνοδο στη δημοτικότητά του τα τελευταία χρόνια. Παρόλο που δεν έχουν προλάβει να αποκτήσουν κοινό στη χώρα μας, η εμφάνιση αυτή μάλλον καλλιέργησε τις συνθήκες για να συμβεί αυτό, μιας που ήταν και η πρώτη τους επί ελληνικού εδάφους. Με έναν συνδυασμό μοντέρνου metal και metalcore, τόσο βασισμένο στον παραδοσιακό ήχο του ιδιώματος όσο και με προσθήκες στοιχείων του νέου ρεύματος, με αρκετά pop και ηλεκτρονικά στοιχεία, οι Siamese έδειξαν να αποτελούν εξαιρετική επιλογή για τη συγκεκριμένη συγκυρία.

Παρόλο που ο ήχος δεν τους ευνόησε σε όλα τα σημεία χωρίς σε καμία περίπτωση να είναι απαγορευτικός, αυτό που ξεχώρισε για τους Siamese ήταν η διάθεση και η αποφασιστικότητα τους να μας φέρουν στους ρυθμούς τους. Η προσέλευση του κοινού που είχε γεμίσει κατά την ώρα εμφάνισής τους ήδη παραπάνω από το μισό θέατρο υπήρξε ενθαρρυντική, ενώ το όρθιο μέρος του κοινού τους στήριξε με δύο-τρία ενεργητικά mosh-pit κατά τη διάρκεια του set τους. Το τελευταίο, βασίστηκε αρκετά στην πιο πρόσφατη κυκλοφορία τους, αυτή του “Home” του 2021, ακούσαμε ωστόσο και δείγματα από τη νέα τους δουλειά, “Elements”, που θα κυκλοφορήσει φέτος τον Αύγουστο. Νομίζω πως σίγουρα οι οπαδοί των πιο σύγχρονων metal ιδιωμάτων βρήκαμε σίγουρα κάτι το ενδιαφέρον στην εμφάνιση των Siamese κι έναν ωραίο τρόπο να αρχίσουμε τη νύχτα μας.

Τα πρώτα σκοτάδια αρχίζουν να κάνουν δειλά την εμφάνισή τους, κι ενώ οι ουρές στα μπαρ αρχίζουν να μεγαλώνουν, οι τιμές (δημοτικός χαρακτήρας του κυλικείου) είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικές για αφεψήματα. Να σημειώσουμε εδώ ότι παρά την ουρά στο εσωτερικό μπαρ του χώρου, οι δύο εξωτερικές του χώρου καντίνες προμήθευαν με είδη κυλικείου τα οποία μπορούσαν να εισέλθουν κανονικά στο θέατρο, πρακτικά ανεβάζοντας τον αριθμό των μπαρ σε τρία – εάν δεν το γνωρίζατε σημειώστε το για την επόμενη φορά. Μιας που προσωπικά έκανα αυτή τη διαδρομή, ήταν κάπως συγκινητικό να βλέπεις το πόσο διαφορετικές ηλικίες αλλά και άτομα που δεν έχουν απαραίτητα επαφή με τον ήχο του metal βρέθηκαν εκεί για να απολαύσουν την εμφάνιση του Corey Taylor. Σε σημείο που φυσικά, το θέατρο του Λυκαβηττού γέμισε. Όπως και εκείνη, την πρώτη φορά.

Όλα έτοιμα. Ο Corey, εμφανώς καταπονημένος στο σώμα από τις πρόσφατες δυσκολίες που πέρασε, μα με την ενέργεια, τη διάθεση και τη φωνή του να βρίσκονται στο ακριβώς απέναντι άκρο που όλοι θαυμάζουμε και αγαπάμε, κάνει την έναρξη με το “Post Traumatic Blues” από τον πρόσφατο προσωπικό του δίσκο, “CMF2”. Εμείς από κάτω, έτοιμοι να εκραγούμε, δεν αργήσαμε πολύ να το κάνουμε αφού ακολούθησε το εμπρηστικό “Made Of Scars” των Stone Sour, κι εκεί κάπου, αρχίζει να φαίνεται από τι πραγματικά είναι φτιαγμένος ως καλλιτέχνης ο Corey Taylor. Αφού μας υποδέχθηκε σε μια συναυλία που συνεχίζει μια σχέση εικοσιπενταετίας και ομολόγησε το πόσα σημαίνει γι’ αυτόν να βρίσκεται ξανά σε αυτό το χώρο μαζί με ένα από τα αγαπημένα του κοινά που χαρακτήρισε ως «δώρο», μπήκε κατευθείαν στα συναισθηματικά βάθη. Είναι γνωστό ότι το κομμάτι “Black Eyes Blue” από τον πρώτο του προσωπικό δίσκο γράφτηκε για την σύντροφό του, Alicia Dove, ο τρόπος όμως με τον οποίο ο Corey το προλογίζει και μιλάει για αυτήν, είναι ικανός να συγκινήσει. Είναι αξιοθαύμαστο όταν καλλιτέχνες τέτοιου βεληνεκούς ανοίγουν τις ψυχικές τους δυσκολίες και τις μοιράζονται με άτομα που ενδεχομένως, η μουσική τους βοήθησε να ξεπεράσουν ή να διαχειριστούν αντίστοιχα προβλήματα.

Όλα αυτά θα οδηγούσαν σε κάποιο αίσθημα ενότητας, ευφορίας και συλλογικού δέους απέναντι στη μουσική, εάν αυτό δεν υπήρχε από την αρχή. Η συγκεκριμένη συναυλία αν ξεχώρισε στο μνημονικό μου για κάτι, ήταν το πόσο συνειδητοποιημένα και με περίσσια αγάπη για όλη τη μουσική καριέρα αυτού του ανθρώπου βρισκόταν κάθε άνθρωπος εκεί. Η απουσία σήματος κινητής τηλεφωνίας, αν και δυσχέραινε κάπως την επικοινωνία μεταξύ των παρευρισκόμενων, με έναν όμορφο τρόπο υπερτόνισε αυτό το «ζούμε τη στιγμή» στο οποίο ο Corey μας έφερε από τα πρώτα δευτερόλεπτα της εμφάνισής του. Κάποια προβλήματα στον ήχο που μπούκωνε ανά σημεία, ανεπαίσθητα, φτάνουν να διορθώνονται μετά από τα πρώτα κομμάτια κατά πολύ, ενώ ζεσταίνεται και η φωνή του Corey. Ένα εκπληκτικό σερί ξεκινά κάπου εκεί, με το καλύτερο – ίσως επειδή είναι το πιο punk - κομμάτι της τελευταίας δουλειάς, “We Are The Rest” και το “Beyond”, ενώ τα χωρίζει το λατρεμένο “Song #3” των Stone Sour, ένα από τα σημεία που ο Christian Martucci, συνοδοιπόρος του ήδη από τους Stone Sour, λάμπει πραγματικά πίσω από την κιθάρα. Για όσους δεν ήξεραν τα άτομα που τον συνοδεύουν επί σκηνής, ο Corey φυσικά δεν άργησε να κάνει τις συστάσεις των άλλων μελών της παρέας του, που συμπληρώνονται από τον Zach Throne, αλλά και τα «λιγότερο σημαντικά μέλη της μπάντας» (ναι, το τόλμησε αυτό το αστείο για τα μπασοτύμπανα), Eliot Lorango και Dustin Robert.

Χαζομάρες για να μας ρίξει στάχτη στα μάτια μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ο ουρανός γίνεται κόκκινος. Δεκαεννέα χρόνια μετά, οι πέτρες του Λυκαβηττού τραντάζονται ξανά στο άκουσμα του “Before I Forget”. Χάος, στίχοι που υψώνονται στον ουρανό, άμεσα να ακολουθεί για να μας ηρεμήσει το comic relief της καθιερωμένης διασκευής του τραγουδιού τίτλων του “Spongebob Squarepants”. Από εκεί και μετά, η αίσθηση του χρόνου χάνεται. Από τη μία έχουμε το πέρασμα άλλων πτυχών της προσωπικής δουλειάς του Corey, με τα “Talk Sick” και “Midnight” από το δεύτερο αλλά και “Home” από το πρώτο. Από την άλλη, έχουμε αυτά που έχουν προλάβει ήδη να γράψουν χιλιόμετρα μέσα μας. Η συνύπαρξη των “Snuff” και “Through Glass” στην ίδια συναυλία, ίσως να μπορεί να λυγίσει και τα σίδερα. Σίγουρα λύγισαν αρκετούς από εμάς κι ας το παίζουμε σίδερα. Μία μεγάλη έκπληξη που ήταν λιγότερο έκπληξη για όσους παρακολουθήσαμε τα γεγονότα στην προχθεσινή εμφάνιση του Corey Taylor, ήταν η παρουσία του “From Can To Can’t” ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι που βρίσκεται στο Soundtrack της ταινίας-ντοκιμαντέρ του Dave Grohl, “Sound City: Real to Reel”, γραμμένο από τους προαναφερθέντες δύο αλλά και τους Rick Nielsen των Cheap Trick και Scott Reader των Kyuss.

Πως περνάει έτσι περισσότερο από μία ώρα; Δεν είμαι σίγουρη πως κανείς μας κατάλαβε, αφού ήμασταν αφοσιωμένοι στο να τραγουδάμε. Η συναυλία τελειώνει ως όφειλε, με τρεις στιγμές χαρακτηριστικές της πορείας του Corey Taylor. Η πρώτη, αυτή που τιμά τους ήρωές του. Στην B-sides κυκλοφορία του “CMF2”, έχουν τον οικισμό τους μια ομάδα διασκευών του Corey Taylor, και επιλέγει από αυτή για εμάς το “The Killing Moon” των Echo And The Bunnymen. H δεύτερη τιμά τους Stone Sour με το “30/30 – 150”. Η τρίτη και το τελειωτικό χτύπημα, ο φόρος τιμής σε αυτό το συλλογικό τιτάνα που ακούει στο όνομα Slipknot. “I push my fingers into my eyes”. Τα πάντα κοκκινίζουν για άλλη μια φορά, και οι τίτλοι τέλους πέφτουν για αυτή τη γιγαντιαία εμφάνιση του Corey Taylor με πρόσωπα ξαναμμένα, συγκινημένα, χαρούμενα, σε μια συναυλία που έμοιαζε να κρατάει ένα λεπτό, γιατί πάντοτε, θες κι άλλο.

Το μεγαλείο μιας προσωπικής εμφάνισης του Corey Taylor δεν στέκεται βέβαια μόνο στη μουσική κάθε αυτή, αλλά στις σκέψεις που κάνεις φεύγοντας, αναλύοντας από που ξεκινήσαμε και που φτάσαμε ενώ κοιτάμε από ψηλά το αχανές αθηναϊκό αστικό πεδίο, σπίτι μας όσο και η μουσική του Corey Taylor. Ξεκινήσαμε λοιπόν από ένα maggot. Μια ταπεινή νύμφη που βρήκε παντού εχθρούς μέσα σε έναν υποτιθέμενο προοδευτικό metal χώρο που βρήκε παντού αντιδράσεις όταν έφερε κάτι καινούριο σε αυτό τον ήχο. Με τις προσωπικές του πάλες, μουσικές αναζητήσεις αλλά και πίστη στις τελευταίες και τη δυναμική τους, ο Corey Taylor έχτισε αργά και σταθερά, αναμφίβολα πλέον, το νέο ήχο του metal, δικαιώνοντας τον εαυτό του και όσους πιστέψαμε σε αυτόν. Είναι θρίαμβος, μετά από εικοσιπέντε και χρόνια παρουσίας στα μουσικά δρώμενα του χώρου, να γεμίζει μόνο με το δικό του όνομα το θέατρο του Λυκαβηττού, και τρανή απόδειξη ότι ο Corey Taylor, δεν ΘΑ γίνει κάποτε μία από τις σημαντικές προσωπικότητες του metal, αυτόνομος από ένα συγκρότημα να τον ορίζει, μα πως είναι ήδη μία από αυτές, ένας καλλιτέχνης που στις προσωπικές του συναυλίες το κοινό γνωρίζει και αγαπά όλη του την καριέρα. Σε ευχαριστούμε που έκανες τα maggots μια οικογένεια. Στα επόμενα, μακάρι να είναι πολλά.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος