Thunder

Robert Johnson's Tombstone

Frontiers (2006)
Από τον Κωστή Αγραφιώτη, 29/11/2006
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Thunder είναι ένα από τα κλασσικά συγκροτήματα «του οπαδού». Κάνουν ό,τι κάνουν για τους ίδιους και για τους οπαδούς τους. Δε στοχεύουν δηλαδή ούτε στο να κατακτήσουν την κορυφή των charts, ούτε να μπουν στο εξώφυλλο του Rolling Stone. Απλά παίζουν rock... and that's all folks!

Συνεχίζοντας λοιπόν στα ίδια μονοπάτια που τους έκαναν τόσο αγαπητούς στο αγγλικό κοινό (και μόνο... δυστυχώς), μας προσφέρουν τον όγδοο, και τρίτο τα τελευταία τέσσερα χρόνια, δίσκο τους, στο γνωστό στυλ: Υψηλής ποιότητας και έντασης βρετανικό, μελωδικό hard rock. Μη σας παραπλανεί ο τίτλος που παραπέμπει σε έναν από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς μπλουζίστες που ανέδειξε ο Μισισιπής (Σάκη, καλά δεν τα λέω;). Ο δίσκος δεν αποτελεί στροφή στα blues. Το ενάντιο. Είναι ακόμα πιο σκληρός από τα "Shooting At The Sun" και "The Magnificent 7th" (σημ.: κορυφαίοι δίσκοι αμφότεροι). Κιθάρες παντού δηλαδή. Για άλλη μια φορά βέβαια το αστέρι του δίσκου είναι ο Danny Bowes. Σπουδαία φωνή και χαρακτηριστική χροιά, έστω και αν θυμίζει αρκετά τον Warren Haynes των Allman Brothers και Gov't Mule.

Όταν φτιάχνεις ένα δίσκο που περιέχει 3-4 κομμάτια αντάξια του παρελθόντος σου, σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορούν να σταθούν άνετα σε ένα live set, μπορείς να είσαι ευτυχισμένος. Και οι Thunder μπορούν να αισθάνονται έτσι, μιας και αυτά τα "hitάκια" υπάρχουν στο νέο δίσκο: "Robert Johnson's Tombstone", "The Devil Made Me Do It", "Dirty Dream". Το κακό είναι πως πέραν των παραπάνω, άντε και ενός - δύο ακόμα, τα υπόλοιπα κομμάτια δεν έχουν αυτό το «κάτι». Είναι καλά, ακούγονται ευχάριστα αλλά μέχρι εκεί. Αύριο τα έχεις ξεχάσει. Τι να κάνουμε; Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.

Εν ολίγοις; Καλός και αξιοπρεπής δίσκος, αλλά αν είναι να επιλέξετε, προτιμήστε τα παλιότερα τους. Ή ακόμα και το υπέροχο "The Magnificent 7th".

  • SHARE
  • TWEET