This Is Nowhere

Εδώ και μια δεκαετία οι This Is Nowhere αποτελούν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και ιδιαίτερες μουσικές προτάσεις της συμπρωτεύουσας αλλά και της ελληνικής σκηνής γενικότερα. Με δισκογραφική αφετηρία το "Turn On/Tune Down/Drop D" του 2014 και με συνέχεια το "Music To Relapse By" η μπάντα συντηρεί ένα δικό της ασυμβίβαστο μουσικό μονοπάτι το οποίο από ότι φαίνεται συνεχίζει και στο φετινό "Grim Pop". Τρίτος full length δίσκος και έκτη κυκλοφορία σε σύνολο από την μπάντα της οποίας τα μέλη της πλέον βρίσκονται μοιρασμένα ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη, το Βερολίνο και το Roermond.

Σε μια εποχή που το stoner/heavy rock μοιάζει να μονοπωλεί το ενδιαφέρον των νέων συγκροτημάτων αλλά και των ακροατών, οι This Is Nowhere έρχονται με κάτι διαφορετικό και αρκετά ασυνήθιστο για τα ελληνικά δεδομένα. Αν θέλουμε να κρατήσουμε τα πράγματα απλά, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ψυχεδελικό rock 'n' roll album και δεν το αναλύουμε περαιτέρω. Εδώ οφείλουμε να αναφέρουμε τους τεράστιους Velvet Underground. Άλλωστε η μπάντα έχει διασκευάσει στο παρελθόν ολόκληρο το "White Light/White Heat" για τη Record Store Day του 2016.

Αν επιθυμούμε όμως να ξετυλίξουμε τον μίτο της Αριάδνης, κινδυνεύουμε και πάλι να χαθούμε στον μουσικό λαβύρινθο του "Grim Pop". Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, οι επιρροές της μπάντας είναι τοποθετημένες με τέτοια μαεστρία που τα πράγματα στο τελικό αποτέλεσμα μοιάζουν αρκετά απλά. Μέχρι να φτάσεις εκεί όμως έχεις ξεκινήσει από την ψυχεδέλεια των '60s και των '70s, έχεις περάσει από την alternative/indie αισθητική και την ατμόσφαιρα του shoegaze, έχεις μπλέξει το noise με τα blues και καταλήγεις στο σύγχρονο και επίκαιρο heavy psych που βρίσκει λάτρεις και εκπροσώπους παγκοσμίως εδώ και αρκετά χρόνια.

Και γινόμαστε ακόμα πιο συγκεκριμένοι αναφέροντας τις ψυχεδελικές και γεμάτες distortion κιθάρες, τις minimal μπασογραμμές, τα groovy τύμπανα καθώς και τη συμβολή του νέου, πέμπτου μέλους της μπάντας, της Εύας Ντούρου στα πλήκτρα και στο theremin. Το μείγμα όλων, καθώς και των επιβλητικών φωνητικών γραμμών του Μάνου Γκότση δημιουργούν μια βλοσυρή (εξού και ο απόλυτα ταιριαστός τίτλος) και δυστοπική ατμόσφαιρα. Ιδανική σκοτεινή ψυχεδέλεια, αντίστοιχη ενός δυσοίωνου και αβέβαιου μέλλοντος.

Από καλλιτεχνικής πλευράς όμως ούτε το μέλλον, ούτε το παρόν δείχνει δυσοίωνο για τους This Is Nowhere οι οποίοι έχουν βρει την κατάλληλη μουσική φόρμουλα την οποία αναμειγνύουν με μπόλικο συναίσθημα και μας προσφέρουν έναν εξαιρετικό δίσκο ο οποίος δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αντίστοιχες κυκλοφορίες της παγκόσμιας ψυχεδελικής σκηνής.