The Virginmarys

Just A Ride (EP)

VM Recordings (2011)
Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 23/09/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Είναι προφανές. Μας τα δίνουν σε μικρές δώσεις για να μην πάθουμε τίποτα βαρύ. Περάσανε μόλις έξι μήνες από τη «βολή του πρώτου λίθου». Τα παρολίγον εικοσιπέντε λεπτά του "Cast The First Stone" ήταν μια ύπουλη είσοδος στη δισκογραφία - θα το συνομολογήσουν όλοι όσοι τα πήρανε πρέφα. Την πετριά δε μερικοί τη δέχτηκαν κατακούτελα και, ζαλισμένοι, ακόμη ακουμπάνε την παλάμη στον τοίχο για να σταθούνε όρθιοι αξιοπρεπώς. Ιδού λοιπόν άλλα δεκατρία λεπτά μουσικής από τους τολμηρούς Virginmarys και δύο στα τέσσερα αρκούν για να μετατρέψουν το κεφάλι σε μίξερ.
 
Η παλαβιάρα βαβούρα του τραγουδιού "Just A Ride" χαρίζει rock τραχύτητα στην αισθητική κάποιου τηλεοπτικού pop punk. Μοιάζει με ένεση τεστοστερόνης στα αμερικανικά πισινά οποιουδήποτε κακομαθημένου κολεγιόπαιδου - για να μη λέω ονόματα και δημιουργώ εντάσεις. Ακόμη και οι πιο μοντέρνες ιδέες των τριών Βρετανών κουβαλάνε μια παραδοσιακή μαγκιά που σπάει κόκαλα και σηκώνει σκόνη. Ο βρυχηθμός του Ally Dickaty έρχεται από τα ταλαίπωρα σπλάχνα και η ρυθμική του κιθάρα δίνει κουτουλιές σε κάθε κοφτό της κόλπο. Τα τριάντα δάχτυλα και οι έξι καρποί δοκιμάζουν τις αντοχές των μουσικών οργάνων που τους αντιστοιχούν με αμείλικτο ζήλο. Η παραγωγή του Toby Jepson (πολύ Little Angels και λίγο Gun) ξέρει να τα σέβεται αυτά τα πράγματα.

Η άλλη όψη του νομίσματος είναι, αντιστρόφως, η άρνηση των προσταγών του ημερολογίου. Έτσι η θεσπέσια ένταση του "My Little Girl" ισοπεδώνει την ανάμνηση του πιο σκληροτράχηλου blues rock με το γιγαντωμένο βλοσυρό του riff και οι παύσεις συμπιέζονται από τον νταλκά του ακόρντου που θέλει να «σκάσει» στην ώρα του. Είναι συγκινητικό να σου δίνει μια μπάντα τόσους λόγους να τη λατρέψεις πριν κυκλοφορήσει ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ.

Ελαφρώς λιγότερο έξοχο, εξαιτίας του μάλλον άοσμού του ρεφρέν, το "In The City" προσπαθεί να πείσει τον μέσο κάποιο για κάτι, αλλά προσκρούει στην αυταρχικότητα του αξιολάτρευτου στιλ της τόσο rock αυτής μπάντας. Δεν ξέρω αν τούτοι εδώ οι τρεις από το βροχερό Macclesfield είναι δυνατόν να έχουν υπόψη τη μεξικανική ξηρασία των Tito & Tranatula, αλλά υπάρχει μια ιδιαίτερη και πολλαπλή ηχητική συγγένεια εν προκειμένω. Συνεπώς, όπως θα ίσχυε για τον Tito, τον ομορφάντρα, έτσι και εδώ έχουμε μια αξιαγάπητη μετριοπαθή σύνθεση που δε θα σαγήνευε τον ραδιοφωνικό παραγωγό.

Μετά το τέταρτο και τελευταίο τραγούδι, το νανούρισμα "Stripped" με τις αραιές πενιές ηλεκτρικής και τον αντίλαλο του μουσικού των μετρό, μένει η δίψα για ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ από μια μπάντα που αξίζει να απασχολεί το στερεοφωνικό και το σβέρκο. Από ό,τι φαίνεται θα μας «ψήσουν» λίγο ακόμα οι Virginmarys. Θα προηγηθεί άλλη μια -τρίτη στη σειρά- ολιγόλεπτη κυκλοφορία περιορισμένης κοπής. Μην αδιαφορήσετε.
  • SHARE
  • TWEET