The Black Angels

Indigo Meadow

Blue Horizon (2013)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 20/03/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Εμπρός πίσω! Αν οι Black Keys σημαίνουν το πιο προσπελάσιμο άκρο της επιστροφής στις ψυχεδέλειες των 60s και οι Black Lips το πιο γκαραζοειδές και party άκρο, οι έτεροι μαύροι της παρέας, οι Τεξανοί Black Angels, βρίσκονται ακριβώς στη μέση. Τρεις εξαιρετικά εθιστικούς δίσκους έχουν μέχρι σήμερα, σίγουρα δεν περιμέναμε κάτι που να μην επιδέχεται τουλάχιστον το χρίσμα του πολύ καλού. Από τα τριπαρίσματα του ντεμπούτου τους έφτασαν στην ονείρωξη του "Phosphene Dream" του 2010 σχηματίζοντας την θαυμαστή ηχητική τους ταυτότητα, η οποία χρωστάει πολλά στους γνωστούς ήρωες απ' τα παλιά - τους οποίους δεν συντρέχει λόγος να κατονομάσουμε εδώ.

Με το "Indigo Meadow" κάνουν ένα ακόμα άλμα στην καριέρα τους, κυκλοφορώντας έναν δίσκο-αποκάλυψη που στέκεται ψηλότερα από το ήδη ανώτατου επιπέδου παρελθόν τους. Γίνονται πιο heavy και φασαριόζοι, όχι όμως ανεβάζοντας τις ταχύτητες. Εξακολουθούν να κυλιούνται σε λουλακί λιβάδια ως σωστοί χίπηδες, αλλά βάζουν λίγο φρένο στα groovy λικνίσματα. Δίνουν έμφαση στην πολυεπίπεδη κιθαριστική δουλειά, η οποία σε συνδυασμό με τις εξαιρετικές μπασογραμμές και τα σκονισμένα παιχνιδίσματα των πλήκτρων δημιουργούν ένα αποτέλεσμα που υπό μία έννοια πλησιάζει προοδευτικές νοοτροπίες και χρειάζεται τα σωστά ηχεία και τις υψηλές εντάσεις για να απορροφηθεί στην ολότητά του. Η παραγωγή δεν είναι παρελθοντολαγνική, όπως θα περίμενε κανείς. Καταφέρνει να κρατήσει ισορροπίες και να προσδώσει την μοντέρνα υφή που εδώ είναι αναγκαία.

Ο δίσκος μας συστήθηκε με το single "Don't Play With Guns", εντούτοις υπάρχουν αρκετές σημαντικά καλύτερες και πιο τολμηρές στιγμές. Από τη μία μεριά το "Love Me Forever" και από την άλλη το "Broken Soldier", αμφότερα κομματάρες που από τώρα διεκδικούν θέση στα καλύτερα της χρονιάς στον ευρύτερο εναλλακτικό ήχο. Το πρώτο, παρ' όλο τον τίτλο του, είναι βαρύ, με ξέσπασμα στο ρεφρέν και κιθάρες που μοιάζουν να τρεκλίζουν προς το μέρος σου μέσα από ένα πυκνό πέπλο καπνού. Το δεύτερο μιλάει για κάποιον άγνωστο πόλεμο και με βήμα παρέλασης προχωρά προς ένα αντιμιλιταριστικό αύριο που σε πωρώνει ιδιαιτέρως: «Will you be the same when this is over?». Και να ήταν μόνο αυτά... Το "Holland" μελαγχολεί οδηγούμενο από ένα λαχταριστό μπάσο, το "The Day" ήρθε για να παίζεται τις τελευταίες ώρες ενός απόλυτα επιτυχημένου πάρτι, το "I Hear Colours" υμνεί την συναισθησία σε γρήγορους 60s ρυθμούς, το "Always Maybe" είναι η ψυχεδέλεια που έψαχνες και ούτω καθεξής μέχρι το κύκνειο άσμα, "Black Isn't Black", όπου θα ακούσεις μέχρι και επιρροές Queens Of The Stone Age.

Τα παιδιά των λουλουδιών υποστήριζαν ότι τα πράγματα στη ζωή είναι απλά, όμως έχω την εντύπωση ότι εδώ οι Black Angels έριξαν πολλή και μεθοδική δουλειά για να βγει ένα τέτοιο πολυσυλλεκτικό και ταυτόχρονα τόσο ενιαίο αποτέλεσμα. Το παρελθόν συναντά το παρόν στο βελούδινο υπόγειο του δέκατου-τρίτου ορόφου... Εμείς απλά ακούμε τα χρώματα αυτής της συνάντησης.
  • SHARE
  • TWEET