The Three Tremors

Η είδηση της κοινής σύμπραξης των σπουδαίων Tim "Ripper" Owens (ex-Judas Priest, ex-Iced Earth, ex-Yngwie Malmsteen), Harry "Tyrant" Conklin (Jag Panzer, Satan's Host, Titan Force) και Sean "Hell Destroyer" Peck (Cage, Death Dealer) σε έναν δίσκο που θα περιείχε τις απίστευτης έκτασης φωνές και των τριών τους σε πρώτο πλάνο, υπήρξε γεγονός εξέχουσας σημασίας για κάθε οπαδό του σωστού, αμερικάνικου heavy metal. Βλέπετε, οι τρεις κύριοι ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για το πως προέκυψαν να ακούγονται κορυφαία άλμπουμ του σκληροτράχηλου αμερικάνικου σκέλους του παραδοσιακού heavy metal, τόσο τα γνωστότερα (βλέπε "Ample Destruction", "Jugulator", "Thane To The Throne" μεταξύ άλλων), όσο και τα πιο παραγνωρισμένα εξ αυτών (όπως τo υπέρτατο "Heart Of A Killer" ντεμπούτο των Winters Bane και τα δύο αριστουργήματα των Titan Force, όσο και τα "By The Hands Of The Devil" και "Darker Than Black" άλμπουμ των Satan's Host και Cage, αντίστοιχα), οπότε μια πιθανή συνεργασία τους έμοιαζε σαν ένα υγρό όνειρο που δεν θα θες να τελειώσει. Άλλωστε, με τρεις ασυναγώνιστες φωνές κι ένα μάτσο έστω επαρκείς συνθέσεις  σωστού old school μετάλλου τι θα μπορούσε να πάει στραβά;

Τα πρώτα δείγματα, ωστόσο, για το πως μια πολυσυζητημένη συνεργασία μπορεί να αποδώσει αποτελέσματα κάτω του αναμενομένου τα βιώσαμε μερικούς μήνες νωρίτερα στο Κύτταρο, με τις live εκδοχές των συνθέσεων του ντεμπούτου τους να μην απέχουν και πολύ από τις αντίστοιχες στουντιακές που συναντάμε εδώ. Φωνητικά, προφανώς γίνεται της τσιρίδας το κάγκελο, με δυνατές κι ανταγωνιστικές ερμηνείες κι από τους τρεις «Τενόρους» του εγχειρήματος, συμμετοχή και των τριών στις περισσότερες συνθέσεις και σωστό «μπλέξιμο» των φωνητικών τους δυνατοτήτων, με εμφανή όμως την τάση για έμφαση στην ερμηνευτική ακρότητα που επιβάλλει η ξεκάθαρη power metal φύση του υλικού.

Εκεί που υπάρχει εμφανές «θέμα», όμως, είναι στα τραγούδια καθεαυτά, αφού το συνθετικό τους υπόβαθρο αγκομαχάει να σταθεί έστω στο μέσο όρο του είδους. Πραγματικά, τόσα μαζεμένα generic riffs, τόσο τυπικό και αναμενόμενο - με την αρνητική σημασία του όρου - songwriting και τόσα, μα τόσα fillers μαζεμένα έχω καιρό να συναντήσω σε δουλειά ανάλογης εμβέλειας και δημοτικότητας. Θα μπορούσα σχεδόν να εικάσω πως το περιεχόμενο του δίσκου διαμορφώθηκε έπειτα από κάποια μαζοχιστική διαλογή των χειρότερων απομειναριών από τα τελευταία writing sessions των Cage, τα οποία, αφού πρώτα σουλουπώθηκαν όσο λιγότερο ήταν δυνατόν, δόθηκαν στον (γνωστό για τις όχι-και-τόσο-εκλεκτικές του συνεργασίες τα τελευταία χρόνια) Ripper για την έσχατη επιθεώρηση πριν τη στουντιακή τους εκτέλεση - τόσο τραγικά μοιάζουν τα πράγματα ανά στιγμές.

Ίσως γίνομαι κάπως υπερβολικός ως προς τους χαρακτηρισμούς μου, αλλά νιώθω πραγματικά απογοητευμένος για τα όσα μας παρουσιάζει εδώ το Three Tremors project, κυκλοφορώντας ένα δίσκο-αρπαχτή που πρώτα και κύρια δεν σέβεται την βαριά κληρονομία που κουβαλούν τα ονόματα τουλάχιστον των δύο από τους τρεις βασικούς πυλώνες του (και με τον Peck να ανήκει στους αξιόλογους screamers της γενιάς του). Ανέμπνευστο, υπερβολικό, επιτηδευμένο είναι μονάχα μερικοί ήπιοι χαρακτηρισμοί που μπορούν να συνοδεύσουν το συγκεκριμένο μουσικό ανοσιούργημα, το οποίο ακόμη και οι οπαδοί/συλλέκτες των δισκογραφικών πεπραγμένων του Ripper και του «Τυράννου» θα σκεφτούν καλά προτού το αποκτήσουν.