Λύκοι Λάιβ (Γιάννης Αγγελάκας και Νίκος Βελιώτης) @ Ολύμπιον (Θεσσαλονίκη), 04/05/11

09/05/2011 @ 10:47
Τα διάφορα πρόσωπα που έχει εμφανίσει ο Γιάννης Αγγελάκας τα τελευταία δέκα -τουλάχιστον- χρόνια προδίδουν το ανήσυχο πνεύμα του και καθιστούν πλουσιότερη την ελληνική μουσική σκηνή, σε καιρούς που η ίδια χαρακτηρίζεται από «αφανείς οδηγούς και αδηφάγους οπαδούς». Αυτή η πολυπρόσωπη παρουσία αφορά βεβαίως τη μουσική του πλευρά και μόνο, αφού ο ίδιος παραμένει ευθύς και ταπεινός. Ψάχνεται, πειραματίζεται και με τη βοήθεια των πολύτιμων φίλων του καταλήγει σε άκρως ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Ανεξίτηλος, αντισυμβατικός και πολυπράγμων, έχει σταματήσει να αποκαλείται «ο τραγουδιστής από τις Τρύπες» εδώ και χρόνια.

Βασικός συνεργάτης του εδώ και κάμποσους χειμώνες είναι ο Νίκος Βελιώτης, με τον οποίο έχει κάνει δύο άλμπουμ, τις "Ανάσες Των Λύκων" και το "Πότε Θα Φτάσουμε Εδώ". Έτσι, λοιπόν, το 2005 και όταν όλοι τραγουδούσαν το "Σιγά Μην Κλάψω", ο Αγγελάκας με τον Βελιώτη κυκλοφορούσαν μία διαφορετική πρόταση, η οποία ούτε εμπορική, ούτε εύπεπτη ήταν, με αποτέλεσμα να μείνει για αρκετό καιρό στις σκόνες. Αφήνοντας λοιπόν τους «Επισκέπτες» και το «Αγγελάκας 3», επέστρεψαν για τρεις εμφανίσεις ως «Λύκοι Λάιβ», ρίχνοντας τους τόνους.

Ο κινηματογράφος Ολύμπιον είχε ανοίξει τις πόρτες του και αρκετός κόσμος γέμισε το χώρο, όπου άπαντες καθήμενοι υποδέχτηκαν με χειροκρότημα, και όχι με ζητωκραυγές όπως συνηθίζεται, το σχήμα. Τις πρώτες εντυπώσεις έκλεψαν τα σπασμωδικά, επαναλαμβανόμενα καρέ των video που προβάλλονταν, η τσαγιέρα του Βασίλη Μπαχαρίδη που είχε μετατραπεί σε πεταλάκι και η παρουσία του Νίκου Βελιώτη. Ο ίδιος ισχυρίζεται πως είναι ερασιτέχνης, αλλά δε σταμάτησε λεπτό να αποδεικνύει πόσο άριστα κατέχει αυτό που κάνει. Δεν έχω τεχνική κατάρτιση στο τσέλο για να γνωρίζω σε τι επίπεδο βρίσκεται, μα η αφοσίωση και η απόδοση που έβλεπα και άκουγα μου αρκούν για να στηρίξω τα όσα παραπάνω γράφω.

Ο Coti K στο κοντραμπάσο, ο Χρήστος Χαρμπίλας στα ηλεκτρονικά, ο Βασίλης Μπαχαρίδης στα κρούστα και ο Τίτος Καργιωτάκης στην κονσόλα του ήχου συνέθεταν το παζλ του αποτελέσματος, το οποίο άξιζε κάθε χειροκρότημα, χωρίς υπερβολές και φανφάρες. Η βραδιά δε θα μπορούσε ποτέ να αποτελέσει μία αντιπροσωπευτική εμφάνιση για να γνωρίσει κανείς τον Γιάννη Αγγελάκα και προφανώς ο κόσμος το ήξερε, αφού το κλίμα ήταν όπως ακριβώς άρμοζε στην περίσταση. Ξερές νότες, αστραπιαία, χαοτικά, σχεδόν noise, ξεσπάσματα από τον Νίκο Βελιώτη και τον Coti K, έδιναν μία άλλη υπόσταση στην εμφάνιση. Ο Αγγελάκας συμπρωταγωνιστής, ερμήνευε το "Θα 'ρθει ο Καιρός Που Θα Σπάσω Την Πόρτα" και έμοιαζε με ηθοποιό σε μονόπρακτο.

Πέρα από τους δύο δίσκους που προαναφέρθηκαν και παίχτηκαν σχεδόν στην ολότητά τους, ακούστηκαν και κομμάτια από παλαιότερες δουλειές αλλά και διασκευές τις οποίες το σχήμα είχε προσαρμόσει στον ήχο του. Από το "Χωρίς Εμένα" και τις Τρύπες, στο ρεμπέτικο του Γιώργου Ζαμπέτα, του Γιώργου Μπάτη και του Μάρκου Βαμβακάρη, για να καταλήξουν στους Εν Πλω του Ντίνου Σαδίκη και το "Χωρίς Κανόνα".

Κι αν μετά από 140 λεπτά υπήρχε μία γλυκιά θλίψη κατά την έξοδο, ήταν επειδή αυτά τα λεπτά είχαν εγκλωβίσει τον κόσμο στα συναισθήματα που ξεπηδούσαν από τη σκηνή. Οι λέξεις του Γιάννη Αγγελάκα στη μουσική του Νίκου Βελιώτη είχαν κερδίσει και πάλι το κοινό.

«Ποιος καίγεται απόψε
και μύρισε η πόλη αγάπη»

Setlist:

Γκρράουνγκ
Κρίμα Να Μην Είσαι Εδώ
Πότε Θα Φτάσουμε Εδώ
Πάνω Στο Σκοινί
Μέσα Στη Θάλασσα
Οι Παλιάτσοι
Οι Ανάσες Των Λύκων
Σ' Ένα Ανοιξιάτικο Λιβάδι
Χωρίς Εμένα (Τρύπες)
Ο Κόσμος Μου Θυμίζει
Βαθιά Στη Θάλασσα Θα Πέσω (Γ. Ζαμπέτας)
Ο Χορός
Κάθε Τρελό Παιδί
Θα 'ρθει ο Καιρός Που Θα Σπάσω Την Πόρτα
Ποιος Καίγεται Απόψε
Η Σιωπή Είναι Θηρίο
Ωκεανός
Η Πλημμύρα (Μ. Βαμβακάρης)
Ο Θερμαστής (Γ. Μπάτης)
Το Ξέρουν Τα Ποτάμια
Χωρίς Κανόνα (Εν Πλω)
Θέλω Να Είμαι η Μουσική
Όπως Ξυπνούν οι Εραστές

Λάμπης Παρταλάς
  • SHARE
  • TWEET