Ten

Heresy And Creed

Frontiers (2012)
Από τον Χρυσόστομο Μπάρμπα, 17/10/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Τί πρέπει να κάνει ένας καλλιτέχνης μετά από ένα μέτριο ή όχι και τόσο επιτυχημένο άλμπουμ; Να αναλογιστεί τις λάθος κινήσεις του και να αφιερώσει προσεκτικά αρκετό χρόνο στην επόμενη δουλειά του ή να επιχειρήσει να σταθεί δισκογραφικά στα πόδια του όσο το δυνατόν γρηγορότερα; Ο κύριος Gary Hughes μάλλον είναι υπέρμαχος της δεύτερης επιλογής.

Το περσινό του comeback, μετά από απουσία πέντε χρόνων, με το "Stormwarning", απέτυχε να ενθουσιάσει ιδιαίτερα, μένοντας στάσιμο σε μερικές αναμασημένες συνταγές. Αυτό, πρέπει να το μυρίστηκε ο mainman των Ten, αφού ανακάτεψε την τράπουλα εκ νέου και μάλιστα περισσότερο από την τελευταία φορά. Ανασυγκρότησε, δηλαδή και πάλι τη σύνθεση του συγκροτήματος, κρατώντας σταθερό μονάχα τον επί χρόνια συνεργάτη του, John Halliwell (κιθάρα). Στη συνέχεια, δίχως να χάσει χρόνο, ηχογράφησε τον διάδοχο του "Stormwarning" και ενδέκατο κατά σειρά δίσκο της μπάντας.

Οι δηλώσεις του Hughes για το υλικό που θα έφτανε στα αυτιά μας, προμήνυαν κάτι «πιο ώριμο και αρκετά ποικιλόμορφο». Το πρώτο, θα μπορούσα να πω πως φαίνεται απ’ την πρώτη κιόλας ακρόαση. Το δεύτερο πάλι όχι τόσο. Ας μείνουμε όμως λίγο στο «ώριμο». Ακούγοντας κάτι τέτοιο και λαμβάνοντας υπόψιν το προηγούμενο άλμπουμ, δύο ήταν οι πιθανές ερμηνείες: ή τα τραγούδια θα ήταν απλά πιο βαρετά, ή θα ήταν πιο σκοτεινά, ατμοσφαιρικά και με ταιριαστό στιχουργικό περιεχόμενο. Τελικά η πραγματικότητα είναι κάπου στη μέση.

Είναι προφανές (ακόμα κι απ' το εξώφυλλο και τον τίτλο) πως έχει γίνει προσπάθεια να δοθεί μια περαιτέρω βαρύτητα στην όλη προσπάθεια, αλλά αυτή μάλλον αποτυγχάνει να βρει απτό αντίκρισμα στα ίδια τα κομμάτια. Το άλμπουμ ξεκινά αρκετά θετικά, με το καλό "Arabian Nights" (έπειτα από το intro "The Gates Of Jerusalem") και συνεχίζει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο έως σε ένα σημείο. Συναντάμε συνθέσεις όπως τα "Raven's Eye" και "The Lights Go Down", που δικαιολογούν την όλη «σκοτεινάδα», αλλά και ανεβαστικές στιγμές όπως τα "Right Now" και "Gunrunning" που αφήνουν μια καλή γεύση. Η συνέχεια όμως δεν είναι και τόσο σταθερή. Κομμάτια όπως τα "The Priestess", "Insatiable" και "The Last Time" παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον, αλλά μέχρι εκεί. Γεγονός είναι πως, από τη μέση περίπου και μετά, ο δίσκος αρχίζει να κουράζει κάπως, αφού αν και δεν υπάρχει κάποια άσχημη στιγμή, για μια ακόμη φορά λείπει αυτό που θα ανεβάσει τις συνθέσεις και κατά συνέπεια την ακρόαση σε ένα άλλο επίπεδο.

Και αν στο "Stormwarning" αυτό ίσως δεν ήταν και τόσο άσχημο μιας και τελικά το σύνολο του υλικού ακουγόταν άνετα, εδώ μοιάζει σα να χάθηκε μια ευκαιρία. Συνθέσεις όπως το "Raven's Eye" και το "Arabian Nights" αποδεικνύουν πως το πρωτογενές υλικό υπάρχει. Αν προσθέσει κανείς σε αυτό και την σαφέστατα πιο δουλεμένη απ' την τελευταία φορά ενορχήστρωση, την πανταχού παρούσα lead κιθάρα του Dan Mitchell και την επιβλητική παρουσία -και πάλι- του Dennis Ward πίσω απ' την κονσόλα, τότε καταλαβαίνει πόσο πραγματικά κρίμα είναι.

Η επιστροφή των Ten ήρθε λοιπόν, απ' ό,τι φαίνεται, πιο νωρίς απ' ότι θα έπρεπε. Το "Heresy And Creed" είναι εμφανές πως ξεκίνησε να δουλεύεται με πολύ καλές προοπτικές, αλλά δυστυχώς υπάρχουν μονάχα μερικά δείγματα της πραγματικής ποιότητας του Hughes και του τι είναι ικανός να μας προσφέρει. Ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά θα ζυγίσει ορθά τις καταστάσεις και θα χρησιμοποιήσει τη  συγκεκριμένη κυκλοφορία ως εφαλτήριο για μια καλύτερη δισκογραφική συνέχεια.
  • SHARE
  • TWEET