Kall

Αυτός είναι ο δεύτερος δίσκος των Σουηδών Kall, σχήμα που αποτελεί τη μετεξέλιξη των depressive black metallers Lifelover και, αν και το στυλ τους εξελίσσεται σταθερά, κάποια πράγματα έχουν μείνει ίδια. Συγκεκριμένα, η ανάγκη τους να διαχειρίζονται ζητήματα θυμού και η βαθιά επιθυμία για κάθαρση. Το Κρύο (kall) επιζητάει τη Φωτιά (brand).

Πρόκειται για ακόμη μία μπάντα που επιθυμεί να συνδυάσει πολλά και διαφορετικά πράγματα. Συγκεκριμένα, στοιχεία από black metal, post-rock, rock 'n' roll, shoegaze και psych συνιστούν το δικό τους χωνευτήρι. Όλες αυτές οι περιγραφές είναι τόσο κοινές πια, σε τόσες μπάντες, που δεν λένε απολύτως τίποτα. Όλα κρίνονται στη συνεκτικότητα και την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που πετυχαίνει ο καθένας και οι Kall, σε αυτό, παίρνουν καλό βαθμό.

Το πρώτο στοιχείο που κάνει εντύπωση είναι ο τρόπος που το μπάσο κινείται συχνά ελεύθερα, σε δικές του μελωδικές γραμμές. Όλο αυτό δεν μπορεί παρά να θυμίσει τον Hugh Mingay και να εγείρει κάποιους avant garde συνειρμούς, με το καλά τοποθετημένο σαξόφωνο να τις ενισχύει. Και παρά το γεγονός ότι το "Brand" δεν φεύγει τελικά προς εντελώς άγνωστες ηχητικές διαδρομές, διατηρεί ένα ικανοποιητικότατο ποσοστό αντισυμβατικότητας και φινέτσας.

Δύο ακόμα θετικά στοιχεία που πρέπει να αναγνωρίσουμε είναι, καταρχήν, ότι η μελαγχολική αύρα του "Brand" δεν καταλήγει σχεδόν ποτέ σε shoegaze κλάψες και κατά δεύτερον, η διάθεση τους να πειραματιστούν ανοιχτά με τις δομές των συνθέσεων. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την ύπαρξη δύο μακροσκελέστατων tracks (το 17λεπτο "Fukta Din Aska" και το 12λεπτο "Hide Below") που καταφέρνουν τελικά να σε απορροφήσουν στη δύστροπη και περιπετειώδη τους αφηγηματικότητα.

Από την άλλη και παρά τη μεγάλη τους ποικιλία, οι μουντές κιθάρες έχουν μια μικρή έλλειψη ταυτότητας. Υπάρχουν black, rock και post-riff και μελωδίες, ως και μερικές trendy δυσαρμονίες, τα σημεία όμως που περισσότερο κεντρίζουν το ενδιαφέρον είναι αυτά που υπονοούν post-punk ατμόσφαιρες. Τα φωνητικά δε, παρά τους συχνούς, νορβηγικής προέλευσης, θεατρινισμούς τους, δεν ηγούνται ποτέ των τραγουδιών. Παραμένουν σχετικά άχρωμα και αδιάφορα σε όλο τον δίσκο, ως περίπου ένα ακόμα οργανικό ηχόχρωμα.

Ζυγίζοντας όλα τα παραπάνω - κι όλα όσα δεν γίνονται εύκολα λέξεις - το συνολικό πρόσημο του "Brand" είναι ιδιαίτερα θετικό. Ο βασικός λόγος είναι ότι το γκρουπ σε πείθει για τις γνήσια δημιουργικές του διαθέσεις και για την ατόφια πρόθεση του να οικοδομήσει κάτι δικό του, και όχι να πηδήξει στο βαγόνι του εύκολου εντυπωσιασμού. Ο δίσκος έχει ζουμί και ουσία. Σε σπρώχνει σε ένα γλυκόπικρα αποπνικτικό περιβάλλον, όπως είναι και η βασική του επιδίωξη. Και αν οι Kall καταφέρουν να γεννήσουν περισσότερα συναισθήματα από το απλώς να τα σκαλίζουν, ίσως μια μέρα βγάλουν έναν μεγάλο δίσκο. Ως τότε, οι φίλοι του πειραματικού post-black 'n' roll, έχουν πολλά να ανακαλύψουν εδώ, αν και όχι μάλλον τη μεγάλη κάθαρση.

Bandcamp