Ten

Stormwarning

Frontiers (2011)
Από τον Χρυσόστομο Μπάρμπα, 24/02/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Αναμφισβήτητα, τα τελευταία χρόνια ήταν αρκετά ταραχώδη για το σχήμα των Ten. Κάμποσες αλλαγές στη σύνθεση της μπάντας, αλλά και μια αυτοεξόριση από το μουσικό προσκήνιο δημιούργησαν μια γενικότερη κατάσταση νευρικότητας, καθιστώντας αβέβαιο το μέλλον και αφήνοντας πολλά ερωτήματα να πλανώνται στον αέρα.

Παρ' όλα αυτά, ο ηγέτης της μπάντας, Gary Hughes, μετά από μια πενταετή απουσία, επιχειρεί να φέρει τους Ten εκ νέου στο προσκήνιο, με το διάδοχο του "The Twilight Chronicles" (2006), το ολοκαίνουργιο "Stormwarning". Μάλιστα, εξασφάλισε τις υπηρεσίες του Mark Zonder των Fates Warning στα drums και του διάσημου μουσικού και παράγωγου Dennis Ward (Pink Cream 69, Place Vendome) στην κονσόλα. Είναι, λοιπόν, αυτή η νέα δισκογραφική προσπάθεια ικανή να προσθέσει κάτι καινούργιο στο κεφάλαιο της πολύχρονης ιστορίας των Βρετανών;

Τα πάντα ξεκινούν με τη μυστηριακή και ατμοσφαιρικότατη εισαγωγή του "Endless Symphony". Η συνέχεια είναι ιδιαιτέρως ενθαρρυντική, καθώς το τραγούδι «ξετυλίγεται», παρουσιάζοντας ωραίες μελωδίες, τόσο στη φωνή όσο και στις κιθάρες. Τα επτάμιση λεπτά της διάρκειάς του δεν κουράζουν ούτε στο ελάχιστο, αφού μας αφήνουν να θέλουμε κι άλλο, αλλά έχει έρθει η ώρα για το "Centre Of My Universe". Ωραίες μελωδίες κι εδώ, η κιθάρα γεμίζει όμορφα τον ήχο και το ρεφραίν δίνει αυτό που πρέπει, χωρίς ωστόσο να ενθουσιάζει. To "Kingdom Come" ακολουθεί στα ίδια μονοπάτια, προσφέροντας ένα ελαφρά πιο αξιομνημόνευτο ρεφραίν, μέσα από ένα mid-tempo ύφος. Στο ίδιο στυλ βρίσκουμε τα "Stormwarning" και "Love Song", με το δεύτερο να ξεχωρίζει, ενώ σε πιο «pop» συχνότητες συναντούμε το "The Hourglass And The Landslide". Πιο δυναμικό και '80s ύφος -τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά- έρχεται να επιδείξει το "Book Of Secrets", το οποίο εξελίσσεται στην πιο ξεσηκωτική στιγμή του άλμπουμ (με διαφορά), αλλά και το επίσης ανεβαστικό "Invisible", παρέα με το "The Darkness" (bonus track της ιαπωνικής έκδοσης του "Stormwarning"). Στο άλλο άκρο, έχουμε τη μόνη καθαρόαιμη μπαλάντα, το "The Wave", η οποία κλείνει και το δίσκο.

Μετά από πολλές ακροάσεις, όμως, γίνεται εμφανής μια μεγάλη αδυναμία του "Stormwarning". Δύσκολα θα ξεχωρίσει κάποιο τραγούδι (εκτός ίσως από το "Endless Symphony") και θα σας κολλήσει κάποιο ρεφραίν ή μελωδία στο κεφάλι. Και «εντάξει», μπορεί να μου πει κάποιος, «αυτό ίσως να σημαίνει πως το άλμπουμ έχει δημιουργηθεί έτσι ώστε να εκτιμηθεί ως προς το σύνολο του». Δυστυχώς όμως δεν πρόκειται ούτε γι' αυτό. Κύριο πρόβλημα εδώ είναι η ακολουθία της πεπατημένης. Ο κύριος Hughes φαίνεται να αρνείται να δοκιμάσει κάτι καινούργιο, πιο δυναμικό ίσως, αφού η συντριπτική πλειονότητα του νέου υλικού (ακόμα και τα πιο ξεσηκωτικά κομμάτια) μοιάζει να αποφεύγει πεισματικά να ξεφύγει από το mid-tempo ύφος.

Αποτέλεσμα όλου αυτού; Το "Stormwarning" αποτυγχάνει, κατ' εμέ, να ενθουσιάσει και να κερδίσει κάτι παραπάνω από το περιστασιακό ενδιαφέρον του ακροατή. Το γεγονός αυτό όμως δε θα πρέπει σε καμία περίπτωση να αδικήσει τη δουλειά των συντελεστών του άλμπουμ. Για παράδειγμα, η lead κιθάρα του Neil Fraser ακούγεται πεντακάθαρα και ξεχωρίζει καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου, εν μέρει χάρη στον Dennis Ward, ο οποίος έχει κάνει γενικότερα άψογη δουλειά στην παραγωγή, αναδεικνύοντας όσο το δυνατόν αρτιότερα κάθε τραγούδι.

Με λίγα λόγια, εάν είστε fan των Ten θα βρείτε κάτι συμπαθητικό να ακούσετε και να σας κρατήσει το ενδιαφέρον μέχρι την επόμενη κυκλοφορία τους. Όσον αφορά στο ευρύτερο κοινό, όμως, μετά από μερικές ακροάσεις η επιστροφή στο εν λόγω άλμπουμ φαντάζει μάλλον σπάνια.
  • SHARE
  • TWEET