Suicidal Tendencies

Τρία χρόνια πέρασαν από τη μεγάλη επιστροφή των Suicidal Tendencies με το "13". Οι Καλιφορνέζοι, όμως, δεν δείχνουν να είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν τον μουσικό κόσμο και ας διανύουν αισίως την τέταρτη δεκαετία τους. Αντίθετα, βρίσκουν «τροφή» από την πορεία του πλανήτη προς την καταστροφή του και τα λάθη των παγκόσμιων ηγετών. "World Gone Mad" ονόμασαν τον δίσκο και ο τίτλος δεν θα μπορούσε να φανεί περισσότερο επίκαιρος.

Για τους πολυάριθμους σκληροπυρηνικούς οπαδούς τους, ένας καινούργιους δίσκος των "Suicidal" αρκεί για να ξεχάσουν όλα τα προβλήματά τους και το ίδιο αναμένεται να συμβεί και φέτος. Διότι αυτό το συγκρότημα πραγματικά αδυνατεί να κυκλοφορήσει αδύναμο άλμπουμ. Φυσικά οι διαφορές από δίσκο σε δίσκο είναι τεράστιες, αλλά έχουν καταφέρει να συντηρήσουν το ίδιο υψηλό επίπεδο με το πέρασμα των χρόνων άσχετα με το μουσικό ύφος που θα προτιμήσουν.

Για να είμαστε ειλικρινείς, τα χρόνια που οι Suicidal Tendencies οδηγούσαν τις μουσικές εξελίξεις στον σκληρό ήχο έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, γεγονός που είναι απόλυτα φυσιολογικό.  Όπως και στο "13" έτσι και εδώ η παρέα του Mike Muir προτιμά να παρουσιάσει ένα σύνολο συνθέσεων ταιριαστό στη δισκογραφική πορεία του συγκροτήματος, τα οποία όμως διακατέχονται από την απαραίτητη, για τα δεδομένα τους, ποικιλομορφία.

Όλα τα στοιχεία που θα περίμενε κανείς από έναν δίσκο των Suicidal Tendencies βρίσκονται για άλλη μια φορά εδώ. Βαριά riff συνδυάζονται με γρήγορα solo, ξέφρενοι ρυθμοί διαδέχονται πιασάρικα μελωδικά σημεία, funky μπασογραμμές και φυσικά τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Cyco Miko. Ορισμένοι θα το πουν punk, άλλοι thrash, θα θυμηθούμε και το crossover αλλά τα πράγματα είναι απλά. This is "Suicidal Rock"!!!

Ξεχωριστή παράγραφο για μια από τις σημαντικότερες μουσικές μεταγραφές των τελευταίων ετών. Μια μουσική ομάδα με άριστη τεχνική κατάρτιση θα μπορούσε να έχει πίσω από το drumkit μόνο τον καλύτερο και έτσι ο Dave Lombardo έρχεται να ρίξει τα φώτα της δημοσιότητας ακόμα πιο έντονα πάνω στο "World Gone Mad". Ο τεράστιος Dave αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι διαθέτει ποικιλία στο drumming του ενώ από την άλλη πλευρά οι υπόλοιποι "suicidals" δείχνουν ότι έχουν τις δυνατότητες να σταθούν επάξια δίπλα σε έναν τόσο αξιόλογο μουσικό.

Ο δίσκος, αν και μεγάλης διάρκειας, δεν κουράζει σε καμία στιγμή λόγω της υψηλής ποιότητας των συνθέσεων. Από το εναρκτήριο "Clap Like Ozzy" με τον ξέφρενο ρυθμό και το χαρακτηριστικό χιούμορ του Mike μέχρι το μπαλαντοειδές κλείσιμο με τα "Still Dying To Live" και "This World", όλα τα κομμάτια τοποθετούνται επάξια μέσα στην πλούσια δισκογραφία του συγκροτήματος.

Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα, αυτός να είναι ο τελευταίος δίσκος των Suicidal Tendencies. Αν και ευχόμαστε το αντίθετο, οι Αμερικανοί έχουν καταφέρει να αφήσουν ως κληρονομιά μια ντουζίνα αξιόλογων (στην χειρότερη περίπτωση) δίσκων μέσα στην οποία περιλαμβάνεται και το "World Gone Mad".