Mean Mistreater

Φήμες κυκλοφορούν στην πιάτσα ότι το studio των Mean Mistreater βρίσκεται στο 1982 και ότι πηγαίνουν εκεί με χρονομηχανή

«- Να σας πω ρε, πόσο γαμάτο ήταν που βγάλαμε δίσκο πέρσι;

- Τα ‘σπασε ρε φίλε!

- Ναι ρε συ, να βγάλουμε και φέτος έναν!

- Ω, πέταξες ιδεάρα, θα αλλάξουμε τίποτα;

- Όχι ρε, είσαι τρελός; Είχε κάτι ο δίσκος μας που δεν ήταν απόλυτα τέλειο;

- Τι είπες ρε μη σου κατεβάσω τη μούρη, το "Razor Wire" ήταν το νέο "Killers".

- Ίδιο θα είναι, 27 λεπτά πάλι, με τον ίδιο τσαμπουκά, το ίδιο ύφος, ακόμα και το ίδιο εξώφυλλο.

- Ίδιο εξώφυλλο;

- Ναι ρε, ίδιο εξώφυλλο.

- Και τί θα κάνουμε με ντράμερ και μπασίστα που έφυγαν;

- Χεσ’ τους, οι κιθάρες μόνο έχουν σημασία, και η Gonzalez να τραμπουκίζει το μικρόφωνο.

Horns, άναρθρες κραυγές, τσαλακωμένα κουτάκια μπύρας και ξαναμπαίνουμε στο studio, με τις ίδιες αλυσίδες και τα ίδια πέτσινα που βγήκαμε πριν λίγους μήνες. Φήμες ότι το συγκεκριμένο studio βρίσκεται σε μια χρονοδίνη συνδεδεμένη με το 1982 ελέγχονται ως απόλυτα αληθείς.»

Το δεύτερο χτύπημα των Mean Mistreater στην πραγματικότητα δεν έρχεται τόσο στα καπάκια από το ντεμπούτο τους, η αλήθεια είναι ότι το πρώτο άλμπουμ γράφτηκε το 2023 απλά κυκλοφόρησε διεθνώς από την Dying Victims πέρσι. Σε πρώτη φάση να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα στην ουσία της μπάντας. Αν έπαιρνες οποιαδήποτε κομμάτι του "Do Or Die" και το τοποθετούσες στο "Razor Wire", ή ανάποδα, δε θα υπήρχε η παραμικρή παραφωνία. Εντάξει, υπερβάλλω λίγο γιατί στο κομμάτι της παραγωγής υπάρχουν διαφορές, με τον ήχο να είναι πιο ήπιος, να μην «ξύνει» τόσο, αλλά ταυτόχρονα να δίνει περισσότερο την αίσθηση ότι ακούς κασέτα από τα αρχαία χρόνια, πριν ακόμα πιάσουμε στα χέρια μας cd.

Μουσικά οι Mean Mistreater παίζουν heavy metal, όπως ήταν στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ‘80. Τους φαντάζομαι με poster Warlock και W.A.S.P. στον τοίχο, τον πρώτο δίσκο των Mötley Crüe στο πικάπ, να συζητάνε για την αυθεντική αλητεία των Girlschool την ώρα που ο κιθαρίστας, χυμένος στον καναπέ με σβησμένο τσιγάρο στο στόμα, παίζει στην κιθάρα ένα ριφάκι UFO. Τα NWOBHM στοιχεία υπάρχουν και ζουν μαζί με ένα πάνκικο «κλωτσιά και σιδερογροθιά στο χέρι» attitude, που είναι έντονο και στην αισθητική τους.

Κομμάτια σαν το ομώνυμο, το "Nothing’s Free", το "Killer Red", και όλα τα άλλα βασικά, είναι άψογα σε αυτό που κάνουν, και το κάνουν μάλιστα στο ίδιο, αν όχι και λίγο καλύτερο, επίπεδο με τον πολύ δυνατό πρώτο δίσκο. Δε βαριέσαι πουθενά, ίσως βοηθάει εδώ και το ότι δεν προλαβαίνεις, και σε ψήνει συνεχώς να δυναμώσεις ηχεία πετώντας την μπύρα σου στον τοίχο.

Ώρες, ώρες νομίζω ότι λείπει κάπως το αυθεντικό, πηγαίο, πάθος για τη μουσική σήμερα. Ότι περισσότερο ενδιαφέρει τον μουσικό να ξεχωρίσει, να διαφοροποιηθεί, να πειραματιστεί (όλα αυτά είναι πολύ βασικά βέβαια για την εξέλιξη και την επιβίωση της ουσίας της σκληρής μουσικής, αλλά αυτή είναι κουβέντα για άλλη στιγμή), αλλά χωρίς αυτό που λέμε ενθουσιασμό, φλόγα. Ε, έρχονται όμως κάθε τόσο κάτι δίσκοι σαν το "Do Or Die", να με διαβεβαιώσουν ότι συνεχίζουν να υπάρχουν κι αυτοί που ακόμα παίζουν μουσική απλά για να γουστάρουν.