Spock's Beard

Κλείνοντας την πρώτη εικοσαετία δισκογραφικής ζωής, οι Spock's Beard αποφασίζουν να το γιορτάσουν με μια διπλή συλλογή για την οποία επιλέχθηκε ένα τραγούδι από κάθε άλμπουμ της μπάντας (δυο αντιπροσωπεύονται από δυο για την ακρίβεια) και ένα ολοκαίνουργιο -και πολύ ξεχωριστό- τραγούδι που έγραψε ο ιδρυτής και φυσικός ηγέτης τους για πολλά χρόνια, Neal Morse.

Η πορεία της μπάντας χωρίζεται σε τρεις περιόδους και θα παρουσιάσουμε σε αυτό το review μια μικρή σύνοψη της κάθε περιόδου, με παρουσίαση των τραγουδιών που περιλαμβάνονται σε αυτή εδώ τη συλλογή ανά περίοδο και άλμπουμ.

Η Neal Morse περίοδος (1995-2002)
Το συγκρότημα το έφτιαξαν ο Neal Morse (φωνή, πλήκτρα, κιθάρα, τα πάντα όλα) με τον αδερφό του Alan (κιθάρα) όταν σε μια βραδιά τζαμαρίσματος που διοργάνωνε ένα τοπικό club, βρέθηκαν να τζαμάρουν με τον drummer Nick D'Virgillio κι έδεσαν μονομιάς. Λίγο αργότερα μπήκε στο κάδρο ο μπασίστας Dave Meros και ως κουαρτέτο ηχογράφησαν το ντεμπούτο της μπάντας, "The Light", ενώ αμέσως μετά προστέθηκε κι ο πληκτράς Ryo Okymoto για να συμπληρώσει το «κλασσικό» line-up της μπάντας, το οποίο προσέφερε έξι αριστουργήματα, μέχρι ο Neal Morse να ανακοινώσει ότι αποχωρεί από το συγκρότημα για να αφοσιωθεί στην προσωπική του καριέρα, την οποία ήθελε να αφιερώσει στο να δοξάζει τον Κύριο.

Σημείωση: το 99% μουσικής και στίχων είναι γραμμένα από τον Neal Morse.

Από το πρώτο άλμπουμ επιλέγεται μάλλον εύκολα το ομώνυμο τραγούδι "The Light". Είκοσι χρόνια μετά αυτό το 15-λεπτο έπος θα έπρεπε σε έναν δίκαιο κόσμο να θεωρείται όσο κλασσικό όσο κάποια αντίστοιχα τραγούδια από την περίοδο των '70s, σε μια σύνθεση με τρομακτικά εμπνευσμένες μελωδίες και αλλαγές. I am Senior Valasco, I drink my milk with tabasco.

Από το δεύτερο άλμπουμ "Beware Of Darkness" βρίσκουμε δυο τραγούδια. Πρώτο το φοβερό "Thoughts" που έφτιαξε σχολή καθώς έχουν κυκλοφορήσει τρία ακόμα μέρη της σειράς και φημολογείται ότι υπάρχουν πολλά ακόμα. Εν ολίγοις, μέσα από μπλεξίματα ήχων, μελωδιών και φωνητικών αρμονιών, ο Neal Morse αποτυπώνει το χάος των σκέψεων στο μυαλό του. Επιπρόσθετα, το 11-λεπτο "The Doorway" δεν είναι τυχαίο ότι θεωρείται από τα ίδια τα μέλη της μπάντας ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που έχουν παρουσιάσει.

Μέσα από το "Kindness Of Strangers" έχουμε μια ακόμα προφανή επιλογή, το "June", ίσως το πιο όμορφο άμεσο τραγούδι που έγραψαν ποτέ οι Beards, ένα από τα καλύτερα pop-progressive τραγούδια όλων των εποχών. Ακούστε το, αγαπήστε το, λιώστε το και κυρίως ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΤΕ το.

Το "Day For Night" ήταν ένα περίεργο πείραμα όπου ο Neal Morse και η παρέα του αντιλήφθηκαν ότι δεν θα πιάσεις ποτέ τον pop κόσμο με κάτι που δεν είναι όσο χαζό όσο η πλειονότητα του, πόσο δε με κάτι τόσο όμορφα εγκεφαλικό όσο αυτό  το άλμπουμ. Έχει διάφορα αποτυχημένα χιτάκια, αλλά το ομώνυμο τραγούδι που επιλέγεται είναι όντως το πιο ενδεικτικό δείγμα για να το αντιπροσωπεύσει.

Και έρχεται το τιτανοτεράστιο "V", ο δίσκος που δημιούργησε την πρώτη πραγματική γενιά οπαδών τους (κι εγώ με αυτή), ένα άλμπουμ αψεγάδιαστο από αρχής έως τέλους. Σωστά επιλέγεται το ανυπέρβλητο, 16-λεπτο "At The End Of The Day", αλλά όποιος αχαΐρευτος άφησε έξω το "Thoughts Pt.2". Θα λογοδοτήσει μια μέρα!

Το τελευταίο άλμπουμ του Neal Morse με τους Spock's Beard είναι το magnum opus του με αυτή τη μπάντα. Το "Snow" είναι ένα διπλό concept άλμπουμ για έναν νεαρό albino, με ιδιαίτερες πνευματικές αρετές που τον λένε John αλλά τον φωνάζουν... Snow. Ο John Snow αφήνει το χωριό για να ακολουθήσει το κάλεσμα που έχει μέσα του και να ζήσει την περιπέτειά του στη Νέα Υόρκη. Εδώ επιλέγονται ορθώς το μπαλαντοειδές και πολύ συναισθηματικό "Solitary Soul" και ο ΥΜΝΟΣ "Wind At My Back", ένα τραγούδι από αυτά που μπορεί να σε στηρίξουν στη ζωή, είτε νομίζεις πως μιλάει για τον Θεό, είτε για τον άνθρωπο που αγαπάς, είτε για οτιδήποτε σου δίνει δύναμη.

Η Nick D'Virgillio περίοδος (2002-2012)
Η πρώτη σκέψη των υπολοίπων, όταν ο Neal Morse ανακοίνωσε με δάκρυα ότι πρέπει να τους αφήσει ήταν να το διαλύσουν το μαγαζί. Αντ' αυτού τελικά αποφάσισαν να συνεχίσουν χωρίς να τον αντικαταστήσουν, δίνοντας το μικρόφωνο στον drummer Nick D'Virgillio που είχε ήδη αναλάβει αυτά τα καθήκοντα σε δυο τραγούδια του "Snow". Για τις ζωντανές εμφανίσεις επιστράτευσαν τον Jimmy Keegan στα τύμπανα, ενώ πάντα είχαν κι ένα δεύτερο σετ τυμπάνων στημένο στη σκηνή για να κάνουν ένα drumming duo show ο Nick κι o Jimmy. Δισκογραφικά, κυκλοφόρησαν τέσσερεις δίσκους που κινούνται από το  αξιοπρεπές ως το αριστουργηματικό, πριν ο Nick D'Virgillio ανακοινώσει ότι πρέπει να αποχωρήσει για να αποδεχθεί θέση μόνιμου στο Cirque De Soleil για να βγάζει τα προς το ζην...

*Σημείωση: Οι συνθέσεις προέρχονται από όλα τα μέλη, με μικρές εξωτερικές βοήθειες.

Το μεταβατικό "Feel Euphoria" είναι πολύ αδικημένο άλμπουμ, καθώς περιλαμβάνει εξαιρετικά τραγούδια, αποδεικνύοντας ότι Spock's Beard δεν ήταν μόνο ο Neal Morse, όπως πολλοί πίστευαν. Αν και το "Ghosts Of Autumn" είναι το αριστούργημα του άλμπουμ, από τα πολλά καλά τραγούδια του, εδώ επιλέγεται το "Bottom Line" και είναι αρκετά ενδεικτικό του ύφους και της ποιότητάς του.

Το "Octane" είναι καλό, αλλά περίεργο άλμπουμ. Πάντα το έκρινα ως διπλό άλμπουμ, αφού στα bonus tracks υπάρχουν κάποια καλύτερα τραγούδια. Αποτυπώνει πιο ξεκάθαρα την ταυτότητα της δεύτερης περιόδου του σχήματος και έχει κάποια fillers, αλλά και πολλά πραγματικά καλά τραγούδια, με καλύτερο όλων την μπαλάντα "She's Everything" που ορθώς βρίσκεται εδώ.

Το "Spock's Beard" ήταν η πρώτη «κουρασμένη» κυκλοφορία της μπάντας, με κάμποσα fillers και ήχο που δεν έδειχνε να εξελίσσεται προς τα κάπου. Αυτό δεν σημαίνει πως στερείται καλών στιγμών σαν το πανέμορφο εναρκτήριο "On A Perfect Day" που είναι και το καλύτερο και το πιο ενδεικτικό δείγμα μέσα από αυτό το άλμπουμ.

Χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια κενό για να έρθει το αριστούργημα αυτής της περιόδου. Το "X" κοιτάζει στα μάτια τα άλμπουμ της πρώτης περιόδου, είναι ξανά ξεκάθαρα prog, με μακροσκελείς συνθέσεις και τρομερή έμπνευση. Για μένα το πραγματικά σπουδαίο τραγούδι το άλμπουμ είναι το "From The Darkness", αλλά και το επίσης 16-λεπτο "Jaws Of Heaven" μια χαρά αποτυπώνει το μεγαλείο του.

Η Ted Leonard περίοδος (2012-σήμερα)
Ο Dave, o Alan κι ο Ryo το είχαν ξαναπεράσει αυτό. Πρώτα μονιμοποίησαν τον Jimmy Keegan στα τύμπανα και ύστερα στράφηκαν σε έναν σπουδαίο (και υποτιμημένο ως πρόσφατα) μουσικό, τον Ted Leonard (Enchant) να αναλάβει ρόλο μπροστάρη. Η μπάντα είναι σταθερή ως και σήμερα και δείχνει ότι θα παραμείνει έτσι για καιρό ακόμα...

Σημείωση: Η συνθετική συνεισφορά εξωτερικών συνεργατών μεγαλώνει λίγο.

Με το πρώτο άλμπουμ αυτής της σύνθεσης δεν έμειναν αμφιβολίες πως ό,τι έγινε ήταν για καλό. Το "Brief Nocturnes And Dreamless Sleep" είναι εντυπωσιακά καλό κι ο Ted Leonard λάμπει με τις ερμηνείες του. Όχι πως το "Waiting For Me" που έγραψε για αυτούς ο Neal Morse μαζί με τον αδερφό του δεν είναι εξαιρετικό, αλλά θα προέκρινα ένα "Submerged", ένα "Hiding Out" ή το "A Treasure Abandoned".

Φτάνοντας στο σήμερα και στο "The Oblivion Particle" που κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα, θεωρώ ότι έχουμε την δεύτερη μέτρια στιγμή στη δισκογραφία της μπάντας, μετά το ομώνυμο άλμπουμ. Αντιπροσωπεύεται από το "Tides Of Time", αλλά καλύτερα να είχαν βάλει ένα από τα διάφορα διαμαντάκια της δισκογραφίας τους.

Το πραγματικό κερασάκι στην τούρτα αυτής της συλλογής είναι το 20-λεπτο "Falling For Forever", το οποίο συνέθεσε ο Neal Morse για την περίσταση και περιλαμβάνει όλη σχεδόν την ιστορία της μπάντας. Στα φωνητικά αλλάζουν ανάλογα με το μέρος και οι τρεις τραγουδιστές που έχουν περάσει από την μπάντα, οι μεγάλες μελωδίες πάνε κι έρχονται, ενώ κάπου στη μέση έχουν στήσει κι ένα απολαυστικό drum battle μεταξύ Nick και Jimmy όπως έκαναν στις συναυλίες την περίοδο της συνύπαρξής τους. Έτσι παίζεται το progressive rock κυρίες και κύριοι!

Από όταν πήρα στα χέρια μου αυτή τη συλλογή δεν έχει περάσει μέρα που να μην βρει το δρόμο της στο αμάξι, στο στερεοφωνικό ή στο ipod. Παρ' όλο που καταλαβαίνω ότι ακούγεται κλισέ, καταφέρνει να με ταξιδεύει σε κάθε μια από τις εποχές που κυκλοφορούσε το κάθε άλμπουμ (από το "V" και μετά). Κι αυτό  που αντιλαμβάνομαι ακόμα πιο ξεκάθαρα πλέον είναι πως  μουσική τους αποπνέει μια τόσο θετική αύρα που με έναν περίεργο τρόπο με ηρεμεί και με κάνει να νιώθω καλύτερα, ενώ ταυτόχρονα είναι αρκετά ποιοτική για να διατηρεί το ενδιαφέρον της αναλλοίωτο. Είκοσι χρόνια μετά εύχομαι αυτή η μπάντα και όλοι οι μουσικοί που αποτελούν κομμάτι της ιστορίας της να λάβουν την αναγνώριση που τους αξίζει.