Spock's Beard: «Οι περισσότεροι μουσικοί θέλουν να αλλάζουν»

Εδώ και μια εικοσαετία οι Spock's Beard αποτελούν μια από τις μεγάλες μουσικές μου αδυναμίες, έχοντας να πουν κάτι ξεχωριστό σε κάθε μια από τις τρεις διαφορετικές περιόδους της καριέρας τους. Το 13ο στούντιο άλμπουμ τους "Noise Floor" τους βρίσκει εν μέσω νέων αλλαγών, αλλά αφενός η «ενδοοικογενειακή» βοήθεια που βρήκαν στο πρόσωπο του Nick D' Virgilio κι αφετέρου το γεγονός πως είναι μαθημένοι σε τέτοιες καταστάσεις τους οδήγησε σε μια ακόμα εντυπωσιακή δουλειά. Ο τραγουδιστής της μπάντας Ted Leonard μας εξηγεί εν συντομία πως εξελίχτηκαν τα πράγματα...

Γειά σου Ted και συγχαρητήρια για το νέο σας άλμπουμ. Θεωρώ πως είναι φοβερό, οπότε θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια για το πώς δουλέψατε αυτή τη φορά και ποιοι κατά την άποψή σου είναι οι παράγοντες που διαμόρφωσαν το "Noise Floor".

Τέλεια! Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε. Προσωπικά αναμίχθηκα στη σύνθεση τεσσάρων τραγουδιών. Το κύριο μέρος των ηχογραφήσεων των φωνητικών έγινε στο στούντιο του Rich Mouser, ενώ ένα μέρος το έκανα στο σπίτι. Θα έλεγα πως αυτό που το διαφοροποιεί σημαντικά σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ είναι η αύξηση στη συνεργασία των διαφόρων μελών.

Δεν μπορώ να κρύψω το γεγονός πως η επιστροφή του Nick - έστω και μόνο για τις ηχογραφήσεις - με έκανε έναν χαρούμενο οπαδό. Δεδομένης της μεγάλης ιστορίας που έχει με την μπάντα ποια ήταν η γενική συνεισφορά του; Έπαιξε απλά τα drums ή είχε μεγαλύτερο ρόλο στα τραγούδια; Πώς ήταν να τον έχετε μαζί σας και τι σου αρέσει περισσότερο στο παίξιμό του;

Είναι πάντα καταπληκτικό το να δουλεύω με τον Nick. Δεν αναμίχθηκε καθόλου στο γράψιμο, αλλά ο τρόπος με τον οποίο τροποποίησε τα μέρη του και τα έκανε να ακούγονται σαν δικά του είναι φανταστικός. Είναι απίστευτα δυναμικός και καταφέρνει να κάνει ακόμα και τα πιο περίεργα μέτρα να γκρουβάρουν με τέτοιο τρόπο που ελάχιστοι drummer μπορούν να το κάνουν.

Κάτι που πραγματικά μου άρεσε ακούγοντας το άλμπουμ είναι πως την μια στιγμή νιώθω πως ακούω χαρακτηριστικούς Spock's Beard και την άλλη στιγμή κάτι τελείως νέο και φρέσκο. Είναι αυτή η ισορροπία μεταξύ «οπισθοδρομικού και προοδευτικού» ένα ζητούμενο για εσάς; Μοιάζει αναπόφευκτο για μουσικούς σαν κι εσάς που έχετε κυκλοφορήσει τόσα άλμπουμ;

Νομίζω πως οι περισσότεροι μουσικοί θέλουν να μεγαλώνουν και να αλλάζουν, αλλά όταν έχεις τον Nick, τον Dave, τον Al και τον Ryo σε ένα τραγούδι θα υπάρξουν προφανείς στιγμές που θα ακούγονται σαν το παρελθόν.

Επίσης, θεωρώ πως ο Ryo πραγματικά λάμπει σε αυτό το άλμπουμ και αφήνει το στίγμα του ίσως περισσότερο από ότι σε οποιοδήποτε άλλο. Είχε περισσότερη συνεισφορά αυτή τη φορά ή ίσως είναι ένα άλμπουμ που οδηγείται περισσότερο από τα πλήκτρα;

Δεν θα έλεγα πως βάλαμε κάποιο σκοπό να έχουμε μεγαλύτερη εστίαση στα πλήκτρα, αλλά συμφωνώ μαζί σου. Η δουλειά του είναι εντυπωσιακή σε αυτό το άλμπουμ.

Αντιλαμβάνομαι ότι το βασικό άλμπουμ είναι πιο συμπαγές με τα τραγούδια που περιλαμβάνει, αλλά κομμάτια σαν το "Bulletproof" και το "Vault" παραείναι καλά για να θεωρηθούν b-sides. Ειδικά το πρώτο, ίσως είναι και το αγαπημένο μου όλων. Πώς καταλήξατε στο ποια δεν ταιριάζουν τελικά στο πρώτο CD;

Πρέπει να χρειάστηκαν περίπου 150 email και σε κάποια στιγμή υπήρξε και ψηφοφορία επί του θέματος. Στο τέλος ακολουθήσαμε σε μεγάλο βαθμό τις προτάσεις του Thomas Waber, του ιδιοκτήτη της Inside Out. Έχει το τέλειο αυτί για κάτι τέτοια θέματα.

Καθώς είσαι ο τραγουδιστής θεωρώ πως είσαι κι ο πιο κατάλληλος να μιλήσεις για τους στίχους των τραγουδιών, ακόμα κι αν δεν είναι δικοί σου. Μπορεί να κάνει μια σύνοψη των θεμάτων με τα οποία καταπιάνονται; Αν μπορούσες να κάνεις και μια ανάλυση ανά τραγούδι ακόμα καλύτερα...

Θα απαντήσω για τα τραγούδια που επιμελήθηκα εγώ:

Το "Somebody's Home" έχει να κάνει με τον ανιψιό μου που επί της ουσίας γεννήθηκε εγκεφαλικά νεκρός, αλλά τελικά έζησε δεκαέξι χρόνια. Απεβίωσε λίγο μετά αφού έγραψα αυτό το τραγούδι, δυστυχώς.

Το "Have We All Gone Crazy Yet" είναι σχεδόν όλο του Al, αλλά συνεργαστήκαμε λίγο καθώς το ηχογραφούσαμε. Είναι προφανής σχολιασμός στην κατάσταση της κοινωνίας.

Το "Vault" είναι σε μεγάλο βαθμό εμπνευσμένο από τις ιστορίες που φέρνει σπίτι η γυναίκα μου. Δουλεύει σε ένα σπίτι που φιλοξενεί και θεραπεύει νέα παιδιά που βρίσκονται σε κίνδυνο, κάποια εκ των οποίων έχουν διασωθεί από την πορνεία και την σκλαβιά.

Το "Beginning" έχει να κάνει με το να νιώθεις εν τέλει ο το συναίσθημα πως πέρασες στην απέναντι πλευρά μιας δύσκολης περιόδου της ζωής σου.

Επτά χρόνια και τρία άλμπουμ μετά την προσχώρησή σου στους Spock's Beard, πως αισθάνεσαι. Αν προσθέσεις τα show για το "Snow" και την συμμετοχή σου στους Transatlantic είναι σαν να έχεις γίνει μέλος μιας «ευρείας οικογένειας» παρά απλά μιας μπάντας, σωστά; Έχεις δει τα πράγματα να αλλάζουν σημαντικά κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ή είναι στάσιμα (σε επίπεδο αποδοχής, αναγνώρισης, εμπορικής απήχησης κλπ);

Ήταν σίγουρα μια διασκεδαστική πορεία ως τώρα. Βασικά, αυτό που συμβαίνει είναι ότι έχω την ευκαιρία να παίζω μαζί με κάποιους από τους αγαπημένους μου παίκτες. Οι περιστασιακοί δεσμοί με τον Neal επίσης ήταν διασκεδαστικοί, αλλά ταυτόχρονα και μια πρόκληση για μένα.

Εμπορικά, δεν μπορώ να πω αν έχει αλλάξει κάτι. Δεν έχω δει τα νούμερα. Έχω την αίσθηση πως ο κόσμος στις δυο πρώτες περιοδείες ήταν περίπου ο ίδιος. Για να είμαι ειλικρινής, νομίζω πως υπήρξε μικρότερος ενθουσιασμός για το "The Oblivion Particle" σε σύγκριση με το "Brief Nocturnes And Dreamless Sleep". Θεωρώ πως αυτό το άλμπουμ είναι σίγουρα δυνατότερο σε σχέση με το προηγούμενο σε ότι αφορά στην συνοχή. Αλλά κανείς δεν μπορεί να ξέρει πως θα το υποδεχτεί ο κόσμος. Ας ελπίζουμε λοιπόν!

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Noise Floor" από τον Χρήστο Καραδημήτρη.