Nightfall

Από το ζενίθ του 1999, που εξαργυρώθηκε με την πρώτη εμφάνιση ελληνικού συγκροτήματος στο Wacken Open Air το 2001, στο ναδίρ που ακολούθησε μέχρι και το 2003, όταν και η μετέπειτα ελίτ της ελληνικής σκηνής συνέθετε ένα έυθραυστο όπως αποδείχθηκε σύνολο, οι Nightfall μετά και την κυκλοφορία των "I Am Jesus" και "Lyssa: Rural Gods And Astonishing Punishments" μπήκαν στον πάγο επ' αόριστο. Ο ιθύνων νους, Ευθύμης Καραδήμας πάλευε να κρατήσει ζωντανή την μπάντα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αλλά η φλόγα που πήγαν να ανάψουν οι δύο τελευταίοι δίσκοι έσβησε γρήγορα και άδοξα το 2006. Οι Nightfall εκείνης της περιόδου εστίαζαν περισσότερο στην ταχύτητα, το ρυθμό και την ακραία φύση των κομματιών τους, αφήνοντας λίγο στο παρασκήνιο το gothic χαρακτήρα τους. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε και η αποχώρηση του lead κιθαρίστα τους, Γαλιάτσου, το 1999, τα θέματα του οποίου είχαν φέρει την μπάντα σε αυτό το επίπεδο αναγνώρισης.

Ερχόμαστε λοιπόν στο 2010 και την ανακοίνωση της επαναδραστηριοποίησης ενός εκ των ιστορικότερων metal συγκροτημάτων της Ελλάδας. Τα μέλη που συνοδεύουν τώρα τον Καραδήμα, με σχεδόν λευκό βιογραφικό, έρχονται να γράψουν μια νέα σελίδα στην πορεία των Nightfall, με την κυκλοφορία του "Astron Black And The Thirty Tyrants".

Ο νέος δίσκος λοιπόν, βρίσκει τον Καραδήμα μοναδικό συνθέτη και αυτού του δίσκου 6 ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία δισκογραφική απόπειρα να δημιουργεί έναν μάλλον αμφιλεγόμενο μεν, ενδιαφέροντα δε δίσκο. Το "Astron Black And The Thirthy Tyrants" ακροβατεί μεταξύ του death και του gothic metal. Κομμάτια που κυμαίνονται σε όλα τα μήκη και πλάτη από άποψη tempo με μια καλή δόση lead κιθαριστικών γραμμών, αρκετών ατμοσφαιρικών «χαλιών» με πλήκτρα βουτηγμένα στην Ανατολή και γρυλλισμάτων με ορισμένες απαγγελτικού χαρακτήρα εξάρσεις καθαρών φωνητικών. Σαφώς ανώτερο του "Lyssa", ίσως και του "I Am Jesus" αλλά και πάλι αυτό ίσως να μην είναι αρκετό αφού στη δισκογραφία των Nightfall οι τελευταίες τους δουλείες δεν συγκαταλέγονται στις κορυφαίες τους.

Αν και οι συνθέσεις δεν είναι μονοδιάστατες, δυστυχώς δεν έχουν και κάτι το ιδιαίτερο να προσφέρουν τόσο σε ένα νέο ακροατή όσο και έναν οπαδό της μπάντας.  Λίγες είναι οι φορές που  έρχονται στο νου στιγμές του παρελθόντος, με τα "The Criterion", "Astra Planeta – We Chose The Sun", "Astron Black" και "Archon Vasileus" να αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτών. Δυστυχώς, πιστεύω πως μέχρι να δούμε και εδώ ένα reunion με τον Γαλιάτσο, οι δίσκοι που θα μεσολαβήσουν θα είναι λίγο διαδικαστικοί και ίσως να κάνουν κακό και στην μπάντα. Σε καμία περίπτωση, αν και φέρνει τους Nightfall στο προσκήνιο, το "Astron Black And The Thirty Tyrants" δεν είναι ο δίσκος που θα τους διατηρήσει σε αυτό.