Sonata Arctica

Το ευρωπαϊκό power metal παρήκμασε τα τελευταία χρόνια τόσο στον εμπορικό, όσο και στον ποιοτικό τομέα. Από τη μια ο εγκλωβισμός σε έναν ήχο που έδειχνε κορεσμένος, από την άλλη, η στροφή σε πιο «ακραία» ακούσματα του τύπου και των οπαδών άφησαν μικρά περιθώρια για την ανάπτυξη του ήχου. Ελάχιστα είναι πλέον τα συγκροτήματα και οι δίσκοι που είναι άξια αναφοράς και ήμουν πραγματικά περίεργος να δω τι έχει να πει ο νέος δίσκος των Sonata Arctica.

Έζησα την μεγάλη ακμή του power metal στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, καθώς φυσικά και την παρακμή του που ήρθε σταδιακά με τη νέα δεκαετία. Εκεί που οι Helloween στάθηκαν σχετικά αξιοπρεπώς, οι Gamma Ray ταπεινώθηκαν στο να αντιγράφουν τους εαυτούς τους και τις επιρροές τους, οι Stratovarius έγιναν ρεζίλι με τα προσωπικά τους και οι Angra έπεσαν έρμαιο «μανατζαραίων» χάνοντας μεγάλο κομμάτι της δυναμικής τους. Από το τέλμα που είχε πέσει το power metal διατηρήθηκαν και ξεχώρισαν συγκροτήματα που ώθησαν τη μουσική τους ένα βήμα πιο μπροστά και τόλμησαν να διαφοροποιηθούν. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν Sonata Arctica, οι οποίοι βάλθηκαν να αποδείξουν ότι κακώς κατηγορήθηκαν ως κλώνοι των Stratovarius και το πέτυχαν άριστα με δύο καταπληκτικούς δίσκους τα "Winterheart’s Guild" και "Reckoning Night".

Η πραγματικά μεγάλη διαφοροποίηση στον ήχο τους ήρθε με το "Unia", το οποίο εμφάνισε progressive νοοτροπία και αρκετά «δύσκολες συνθέσεις». Αν και η συγκεκριμένη κίνηση έδειξε ότι ως συγκρότημα έχουν κότσια, το αποτέλεσμα δίχασε τους οπαδούς τους και προσωπικά δεν κατάφερε να με κερδίσει. Ακόμα και σήμερα δεν έχω καταφέρει να αποκωδικοποιήσω το εν λόγω album και πολύ φοβάμαι ότι το ίδιο συμβαίνει σε ένα βαθμό και με το "The Days Of Grays".

Ηχητικά, ο δίσκος γεφυρώνει σχετικά το χάσμα μεταξύ του "Reckoning Night" και του "Unia", όντας λιγότερο πολύπλοκος και πιο σκοτεινός, ενώ εισάγονται κάποια νέα στοιχεία όπως τα γυναικεία φωνητικά που είναι σωστά τοποθετημένα σε λίγα σημεία. Το ξεκίνημα είναι πολύ δυνατό με τη μελωδία του "Everything Fades To Gray" να ανάβει την σπίθα της ελπίδας, ενώ η θεατρική ατμόσφαιρα του "Deathaura" αποτελεί ένα ακόμα ενθαρρυντικό στοιχείο. Το "The Last Amazing Grays" και κυρίως το "Flag In The Ground" που ακολουθούν αποτελούν τις πιο εμπορικές στιγμές του δίσκου, αλλά ο όρος είναι μάλλον παραπλανητικός, αφού και πάλι οι μελωδίες δεν είναι τόσο ευκολομνημόνευτες, ενώ μπορεί κάποιος να παρατηρήσει παραπομπές στο "Winterheart’s Guild". Σε κάθε ακρόαση σημειώνω και κάποιο ενδιαφέρον σημείο, όπως το πιάνο του "Breathing", την εκφραστικότητα στην ερμηνεία του "The Dead Skin" και το πραγματικά όμορφο "As If The World Wasn’t Ending".

Κι όμως, κάθε φορά που τελειώνει η ακρόαση του "The Days Of Grays" βρίσκω τον εαυτό μου διχασμένο. Νιώθω ότι αυτό που άκουσα δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω ως κακό ή αδιάφορο, αλλά για κάποιο λόγο δεν μου αφήνει πολλά πράγματα να συγκρατήσω και η συνολική ακρόαση μάλλον με κουράζει. Σωστή προσέγγιση, αλλά με λάθος εφαρμογή; Ίσως. Υπερβολικός ζήλος; Ενδεχομένως. Θα πρέπει να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, εστιάζοντας στο ότι κάθε ακρόαση έχει και κάτι νέο να προσφέρει, ή μισοάδειο αφού μετά από τόσες ακροάσεις δεν έχω εισπράξει αυτά που περίμενα και να είμαι ειλικρινής δεν το βλέπω ούτε μακροπρόθεσμα;

Ο Tony Kakko είναι ένας εκφραστικός και συναισθηματικός συνθέτης και ερμηνευτής που δίνει την εντύπωση ότι έχει πολλές μελωδίες μαζεμένες στο κεφάλι του και τις οποίες θέλει να διοχετεύσει μέσω της μουσικής των Sonata Arctica. Επιλέγει ένα δύσβατο δρόμο για να το κάνει και αυτό είναι προς τιμήν του. Εν κατακλείδι, όμως, το αποτέλεσμα μάλλον μπερδεύει περισσότερο παρά αναδεικνύει τις συνθέσεις και ίσως πρέπει να τιθασεύσει τον συνθετικό του οίστρο προς χάριν του συνολικού αποτελέσματος. Από την άλλη ποιός μπορεί να κατηγορήσει κάποιον για το ότι προοδεύει; Κουράστηκα πάλι.