Soen

Πάντα εκτιμούσα τους καλλιτέχνες που τολμούν να βγουν από το δημιουργικό καβούκι ασφαλείας τους και να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό, προσπαθώντας να παρουσιάσουν μια διαφορετική εκδοχή των μουσικών τους. Κάποτε ήταν οι unplugged εμφανίσεις, κάποια στιγμή έγινε μόδα η σύμπραξη rock/metal σχημάτων με ορχήστρα, και σε κάθε περίπτωση - ακόμα και όταν το αποτέλεσμα θεωρούταν αμφιλεγόμενο - θεωρούσα ότι η προσπάθεια είχε σχεδόν πάντα κάτι να πει και να αφήσει. Όταν δε το εγχείρημα ήταν επιτυχημένο, τότε έδινε πολλούς έξτρα πόντους στον καλλιτέχνη στα μάτια μου. Σε αυτήν την τελευταία κατηγορία μπαίνουν οι Soen με την κυκλοφορία του "Atlantis".

Έχοντας μεγαλώσει σημαντικά με τα τρία τελευταία στούντιο άλμπουμ τους, κι έχοντας έναν ικανοποιητικό αριθμό πανέμορφων τραγουδιών στην φαρέτρα τους, η παρέα των Martin Lopez και Joel Ekelof έκλεισε τα Atlantis Grammofon Studios στην Στοκχόλμη με σκοπό να επιχειρήσει να δώσει νέα πνοή και νέες μορφές σε μια σειρά από συνθέσεις. Για την ιστορία, από τα εν λόγω στούντιο έχουν περάσει πολλοί σημαντικοί καλλιτέχνες και κάποτε εκεί (όταν ακόμα λέγονταν Metronome Studio) γεννήθηκε ένα σχετικά γνωστό σουηδικό σχήμα του οποίου το όνομα περιλαμβάνει μόνο τα δυο πρώτα γράμματα της αλφαβήτου. Εκεί, λοιπόν, επιστράτευσαν με τη βοήθεια μιας οκταμελής ορχήστρας, η οποία περιλαμβάνει υπέροχα έγχορδα και δεύτερες φωνές, και μας παρουσιάζουν νέες μορφές/ενορχηστρώσεις μερικών πολύ επιμελώς επιλεγμένων τραγουδιών από τη δισκογραφία της μπάντας (κι όχι μόνο).

Το πιάνο και η ακουστική κιθάρα μπαίνουν σε πρώτο πλάνο, με τα βιολιά να δένουν πανέμορφα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως λείπει το ηλεκτρικό στοιχείο. Αντιθέτως, ο Cody Lee Ford στα lead κιθαριστικά καθήκοντά του είναι πραγματικά εντυπωσιακός, βγάζοντας τον καλύτερο Gilmour από μέσα του, με τρομερό ήχο και feeling σε κάθε τραγούδι και αποτελεί έναν πολύ άξιο συμπρωταγωνιστή δίπλα στον υπέροχο Ekelof. Ο τραγουδιστής των Soen δίνει την μια εξαιρετική ερμηνεία μετά την άλλη και συνεπικουρούμενος από τα πολύ σωστά τοποθετημένα και αποδιδόμενα δεύτερα, γυναικεία φωνητικά είναι αν μη τι άλλο σαγηνευτικός.

Η δουλειά που έχει γίνει σε τραγούδια όπως το "Antagonist" ή το "Monarch" ή το "Lascivious" μιλάει κατευθείαν από μόνη της, αναδεικνύοντας τις ούτως ή άλλως πολύ δυνατές μελωδίες των εν λόγω τραγουδιών, υπό νέο φως, αλλά ταυτόχρονα διατηρώντας την ταυτότητά τους. Ακόμα καλύτερα είναι τα πράγματα σε συνθέσεις που έμοιαζαν ήδη φτιαγμένες για τις εν λόγω ενορχηστρώσεις, όπως είναι το "Jinn" με τις ανατολίτικες μελωδίες και το ήδη αργό και φορτισμένο "River", στο οποίο χωράει ως κι ένα σχεδόν jazz πέρασμα στο πιάνο. Όσο για τα "Illusion" και "Lotus" δεν έχω να πω πολλά, απλά αξίζει να τα ακούσετε και να τα απολαύσετε. Ως κερασάκι στην τούρτα έρχεται η διασκευή στο "Snuff" των Slipknot, ένα τραγούδι που στα δικά μου βιβλία είναι απλησίαστο και ανέγγιχτο δεκάρι, και το οποίο - παρόλο που δεν θα μπορούσε να γίνει καλύτερο από το πρωτότυπο - είναι εντυπωσιακά καλοφτιαγμένο, άψογα προσαρμοσμένο και εν τέλει τόσο καλό που είναι σχεδόν συγκινητικό, δικαιώνοντας τη μπάντα για την επιλογή της. Συνολικά, στα περίπου 80 λεπτά του "Atlantis" δεν υπάρχει τραγούδι που να δίνει την αίσθηση ότι δεν έχει θέση σε αυτό ή στο οποίο να μην έχει γίνει αξιοσημείωτη δουλειά.

Είτε δείτε το video της κυκλοφορίας, είτε επιλέξετε να ακούσετε μόνο το audio κομμάτι, κι ακόμα περισσότερο αν ήδη εκτιμάτε τους Soen και τις μουσικές τους, η απόλαυση που προσφέρει αυτή η κυκλοφορία είναι εγγυημένη. Μέσα από τις νέες ενορχηστρώσεις, την απόδοση ακόμα και την αισθητική τους οι Σουηδοί τα καταφέρνουν περίφημα και μας παρουσιάζουν ένα τελικό αποτέλεσμα που τους ψηλώνει λίγο ακόμα. Εγώ το "Atlantis" το λάτρεψα ήδη περισσότερο από όσο περίμενα πάντως.