Smashing Pumpkins: «Η δισκογραφική θεωρούσε «αυτοκτονία» το "Mellon Collie"»

Οι The Smashing Pumpkins έχουν υπάρξει τόσο σημαντικοί στο rock μουσικό στερέωμα (ειδικά των 90s) που δεν θα χρειαζόταν κάποιος ξεχωριστός λόγος για να συνομιλήσουμε μαζί τους. Να, όμως, που προέκυψε η επικείμενή τους εμφάνιση, στο πλαίσιο του Plissken Festival, στην Αθήνα, στις 16 Ιουλίου - η πρώτη μετά από 25 και πλέον χρόνια στη χώρα μας - η οποία μας έδωσε την αφορμή να μιλήσουμε με τον drummer του συγκροτήματος, Jimmy Chamberlin και φυσικά δεν χάσαμε την ευκαιρία.

Διαβάζοντας την παρακάτω συνέντευξη, προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα πως δύσκολα θα μπορούσαμε να πετύχουμε έναν καλύτερο συνομιλητή από τον Jimmy, ο οποίος απάντησε αναλυτικά και πειστικά σε όλα όσα προλάβαμε να τον ρωτήσουμε στα 40 λεπτά που διήρκησε η συνομιλία μας.

Ξεκινώντας από τα ολόφρεσκα νέα της ολοκλήρωσης του νέου τους άλμπουμ, και περνώντας από το πως έχει αλλάξει η σχέση ανάμεσα σε αυτόν, στον Billy Corgan και τον James Iha όλα αυτά τα χρόνια, μιλήσαμε για την μεγάλη audition που πραγματοποιήσαν και πως κατέληξαν στην επιλογή της Kiki Wong. Αναφερθήκαμε στην επικείμενη περιοδεία, στο πως θέλουν να διαφοροποιούνται σε σχέση με την πλειονότητα των καλλιτεχνών σήμερα, και στην ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη που νιώθουν ότι φέρει η επιτυχία τους. Η συζήτηση οδηγήθηκε στο σπουδαίο "Mellon Collie And The Infinite Sadness", κι από εκεί στην rock μουσική των 90s ευρύτερα, καταλήγοντας σε μια ανάλυση για το πως δεν αρκούν τα καλά τραγούδια, αλλά απαιτείται κι ένα ευρύτερο πνευματικό επίπεδο από πλευράς του κοινού της κάθε εποχής που καθορίζει την αποδοχή και την επιτυχία ενός καλλιτέχνη.

Έχοντας μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπική πορεία, με σημαντικές επιτυχίες εντός κι εκτός μουσικού πλαισίου, ο Jimmy Chamberlin μας προσέφερε μια από εκείνες τις συζητήσεις που είναι ικανές να αποκαταστήσουν την πίστη μας ότι κάποιες αξίες παραμένουν ζωντανές στη rock μουσική.

Πώς είσαι; Πώς είναι τα πράγματα εκεί;

Όλα καλά! Απλά είμαι πολύ απασχολημένος αυτή την περίοδο. Είναι η ηρεμία πριν την καταιγίδα που λένε, σωστά; Έχουμε τρεις μέρες πριν φύγουμε για την ευρωπαϊκή περιοδεία μας, ενώ ο γιος μου μόλις αποφοίτησε από το λύκειο. Στην πραγματικότητα η αποφοίτηση είναι το Σάββατο...

Συγχαρητήρια!

Σ’ ευχαριστώ! Επίσης, μόλις ολοκληρώσαμε τον τελευταίο μας δίσκο, την περασμένη Παρασκευή. Αυτή τη στιγμή, απλώς κοιτάμε ξανά κάποια μικρά πράγματα και ηχογραφούμε μερικά τελευταία φωνητικά. Οπότε, ναι, είμαστε αρκετά απασχολημένοι...

Ο νέος δίσκος είναι πιο βαρύς, πιο rock, βασισμένος σε δύο κιθάρες, μπάσο και drums... Κάτι σαν επιστροφή στις ρίζες

Αυτά είναι νέα! Έχετε καταλήξει σχετικά με την ημερομηνία κυκλοφορίας και τέτοια πράγματα; Υπάρχει κάποια πληροφορία που μπορείς να μοιραστείς σχετικά με το νέο άλμπουμ;

Είναι ένας δίσκος με επίκεντρο το rock. Κάπως πιο βαρύς, πιο rock, βασισμένος σε δύο κιθάρες, μπάσο και drums... Κάτι σαν επιστροφή στις ρίζες. Περάσαμε υπέροχα κατά την ηχογράφησή του. Δεν θυμάμαι να έχουμε περάσει τόσο καλά στην ηχογράφηση ενός δίσκου στο πρόσφατο παρελθόν. Πήραμε το χρόνο μας κι είχαμε άπλετο χρόνο για να δουλέψουμε πάνω στα riff, να φτιάξουμε demo, να καθίσουμε στο στούντιο και απλά να διασκεδάσουμε και να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε πράγματα που θα μας αρέσει να παίζουμε και θα ακούγονται καλά. Πραγματικά, δεν είχαμε καμία άλλη ατζέντα πέραν από το να προσπαθήσουμε να εκφραστούμε όπως νιώθουμε σήμερα.

Οφείλουμε στους εαυτούς μας και στους οπαδούς μας οι καλύτεροι που μπορούμε να είμαστε σε ό,τι κάνουμε

Αυτό είναι πάντα σημαντικό. Να προσθέτεις δηλαδή το στοιχείο της διασκέδασης κατά τη δημιουργία ενός νέου άλμπουμ. Πιστεύω πως είναι κάτι που φαίνεται μερικές φορές όταν κυκλοφορεί ο δίσκος. Αλλά, όλα αυτά τα χρόνια, με τους Smashing Pumpkins, έχετε μια μακρά ιστορία, οπότε το να κάνετε έναν νέο δίσκο και να περιοδεύετε, είναι κάτι που σας βγαίνει πιο άνετα και χαλαρά; Ή εξακολουθεί να είναι μια έντονη διαδικασία;

Όχι, νομίζω ότι είναι ακόμη πιο έντονη. Όταν είσαι νεότερος, δεν αντιλαμβάνεσαι πραγματικά όσα συμβαίνουν. Καθώς μεγαλώνεις, αρχίζεις να καταλαβαίνεις τα επιμέρους στοιχεία της δουλειάς που κάνεις λίγο πιο συγκεκριμένα και ξεκάθαρα. Πάντα αυτό το συγκρότημα έμοιαζε με μια χύτρας πίεσης, ακριβώς επειδή απαιτούμε το υψηλότερο επίπεδο τόσο από τους εαυτούς μας, όσο κι ο ένας από τον άλλον.

Παρόλα αυτά, νοιώθουμε μεγάλη ευθύνη κατά τη δημιουργία ενός δίσκου και τη οργάνωση μιας περιοδείας. Θεωρούμε ότι το οφείλουμε στους εαυτούς μας και στους οπαδούς μας το να είμαστε οι καλύτεροι ή έστω οι καλύτεροι που μπορούμε να είμαστε σε ό,τι κάνουμε. Και ξέρω ότι αυτό ακούγεται κλισέ, αλλά καθώς μεγαλώνουμε, νομίζω ότι είναι, δεν θέλω να πω πιο σημαντικό, αλλά σίγουρα εξίσου σημαντικό για εμάς να πετύχουμε.

Όταν είσαι επιτυχημένος πρέπει να τιμάς το γεγονός ότι σου δόθηκε η ευκαιρία να έχεις αυτή τη ζωή

Παρόλο που είστε τόσο επιτυχημένοι ως συγκρότημα... Κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό...

Όχι, νομίζω ότι οφείλουμε να τιμάμε αυτό το γεγονός... Θέλω να πω, όταν είσαι επιτυχημένος πρέπει να τιμάς το γεγονός ότι σου δόθηκε η ευκαιρία να έχεις αυτή τη ζωή. Και νομίζω ότι όσο αυτό πιο επιτυχημένος γίνεσαι, τόσο πιο σοβαρά πρέπει να το παίρνεις. Γιατί είναι κάτι σαν μια ιερή συμφωνία. Η σχέση μου με το όργανό μου είναι η παλαιότερη που έχω. Έχω αυτή τη σχέση από τότε που ήμουν οκτώ ετών! Έτσι, προσπαθώ να το θεωρώ σημαντικό στη ζωή μου, γιατί μου έχει δώσει τόσα πολλά πίσω. Και νομίζω ότι, όσο προχωράς στο δρόμο συνειδητοποιείς όλο και περισσότερο πόσο ξεχωριστό είναι που έχεις επιτύχει. Οπότε, θέλεις πραγματικά να το τιμήσεις με έναν τρόπο που να ανταποκρίνεται στο πώς αισθάνεσαι για όλα αυτά που σου έχουν δοθεί.

Τα Pro Tools, όπως κι όλες οι σύγχρονες τεχνικές ηχογράφησης, είναι απλά ένα εργαλείο

Σε πιο προσωπικό επίπεδο, συνεργάζεσαι με τον Bill και τον James εδώ και αρκετά χρόνια. Πώς είναι λοιπόν να δουλεύεις μαζί τους σήμερα σε σύγκριση με το παρελθόν;

Συναντιόμαστε λιγότερο από κοντά πλέον. Πολύ πιο σπάνια ισχύει το «είμαστε όλοι στο ίδιο δωμάτιο και τζαμάρουμε μαζί». Ο Billy και εγώ είμαστε γείτονες, οπότε δουλεύουμε μαζί αρκετά στενά. Ο James ζει στο Λος Άντζελες, οπότε πολλά από αυτά τα πράγματα γίνονται εξ αποστάσεως. Θα δουλέψουμε πάνω σε πράγματα, θα του τα στείλουμε, θα μας τα στείλει πίσω, μπλα, μπλα, μπλα... Ή, ξέρεις, θα βρεθούμε μαζί στα soundchecks και θα δουλέψουμε πάνω σε κάποια πράγματα. Αλλά ναι, υπάρχει σίγουρα μια μεγαλύτερη απόσταση σε σχέση με το παρελθόν...

Η αλήθεια είναι πως η σύγχρονη τεχνολογία το καθιστά πολύ πιο εύκολο. Θέλω να πω, έχω το δικό μου στούντιο μου εδώ, ο Billy έχει το δικό του στούντιο, κι ο James έχει το δικό του στούντιο, οπότε είναι ωραίο να πηγαίνεις και να φτιάχνεις ένα φλιτζάνι καφέ και να κατεβαίνεις να δουλέψεις πάνω στη μουσική σου, σε αντίθεση με το να πρέπει οδηγήσεις ως την άλλη άκρη της πόλης στον παλιό μας χώρο για πρόβες, και να ασχολείσαι με όλα αυτά. Φυσικά, υπάρχει κάτι ξεχωριστό στο να βρίσκεσαι με τους άλλους μαζί σε ένα δωμάτιο και να γράφετε μουσική, αλλά έχουμε γίνει αρκετά καλοί σε αυτή απομακρυσμένη κατάσταση... Μόλις ηχογράφησα κάποια drums για μια ζωντανή έκδοση ενός τραγουδιού που θα παίξουμε. Το έκανα εδώ στο στούντιο μου και το έστειλα στον Billy, ο οποίος απάντησε «ναι, είναι τέλειο». Οπότε, δεν χρειάστηκε να διασχίσω όλη την πόλη...

Αλλά αυτό έχει κι έναν αντίκτυπο στη μουσική. Ξέρεις, όταν κάναμε δίσκους όπως το "Mellon Collie", ήμασταν μέσα στο στούντιο και προβάραμε 12 ώρες την ημέρα για μήνες και μήνες και μήνες, δουλεύοντας πάνω στη μουσική. Αναπόφευκτα, έχει αλλάξει λίγο η δημιουργική διαδικασία. Αλλά, όπως οτιδήποτε άλλο, τα Pro Tools κι όλες οι σύγχρονες τεχνικές ηχογράφησης, είναι απλά ένα εργαλείο, σωστά; Δεν το βλέπουμε είτε σαν εμπόδιο ή σαν υποβοήθηση. Είναι απλά αυτό που είναι. Κι εμείς είμαστε ευτυχείς να δημιουργούμε με οποιαδήποτε αρχιτεκτονική μας είναι διαθέσιμη.

Είχαμε πάνω από 12.000 υποψηφιότητες στην ανοιχτή audition για κιθαρίστα

Ναι, το καταλαβαίνω. Ήθελα επίσης να σε ρωτήσω σχετικά με την μεγάλη ανοιχτή audition που οργανώσατε για να βρείτε τον νέο σας κιθαρίστα. Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα; Γιατί θεωρήσατε ότι αυτός ήταν ο ιδανικός τρόπος για να βρείτε ένα νέο μέλος για το συγκρότημα;

Δες τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης... Ακολουθώ πολλούς κιθαρίστες και πολλούς μουσικούς γενικότερα στο Instagram ή στο Twitter. Υπάρχουν τόσοι πολλοί σπουδαίοι παίκτες εκεί έξω που τον παλιό καιρό δεν θα τους είχες καν ακούσει ποτέ. Δεν θα μπορούσες να έχεις πρόσβαση σε αυτούς. Αν έψαχνες για έναν κιθαρίστα το 1995, βασικά έψαχνες κάποιον που να είναι από το Σικάγο, γιατί αυτοί ήταν οι μόνοι άνθρωποι που ήξερες. Έχοντας αυτό στο μυαλό μας, και με δεδομένης της δυνατότητας που προσφέρει το Instagram, και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γενικότερα, στο να μπορέσουμε να δούμε ανθρώπους που μπορούν να παίξουν, σκεφτήκαμε «γιατί να μην χτίσουμε ένα πραγματικά ευρύ δίκτυο και μέσω αυτού να βρούμε κάποιον που είναι πραγματικά μοναδικός, κι ο οποίος θα μπορούσε να έρθει και να φέρει τη λάμψη του στο συγκρότημα;». Εν τέλει βρήκαμε έναν απίστευτο στρατό από κιθαρίστες. Ήταν τόσο διασκεδαστικό! Τουλάχιστον, εγώ το βρήκα διασκεδαστικό!

Ξέρεις, μέρος του να είσαι καλλιτέχνης και μουσικός και μέρος αυτού που μας κάνει να νιώθουμε καλά, είναι αυτού του είδους η πνευματική ανάταση που νιώθεις όταν είσαι νέος. Θυμάμαι όταν ήμουν νεαρός ντράμερ, καθόμουν στο σπίτι των γονιών μου, εξασκούμουν στα drums κι ονειρευόμουν «τι θα γινόταν αν κάποια στιγμή κατάφερνα να μπω σε ένα συγκρότημα σαν τους Smashing Pumpkins;». Ή «τι θα γινόταν αν συνέχιζα να εξασκούμαι μέχρι να γίνω ένας αρκετά καλός drummer ή ακόμα και να γίνω ένας από τους μεγαλύτερους drummer;». Αυτού του είδους τα όνειρα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ταξιδιού ενός μουσικού. Οπότε το να μπορέσουμε να δώσουμε λίγο από αυτό στους ανθρώπους εκεί έξω και να τους βάλουμε να σκεφτούν αυτό το «τι θα γινόταν αν;», ήταν κάτι πολύ όμορφο.

Αλλά, κι εμάς μας επέτρεψε να δούμε περισσότερα άτομα, ένα ευρύτερο δίκτυο από ό,τι θα φτιάχναμε αν υπό φυσιολογικές πηγαίναμε στο Λος Άντζελες ή στη Νέα Υόρκη ή στο Σικάγο και λέγαμε ότι θα ψάξουμε μόνο για επαγγελματίες κιθαρίστες, που έχουν εμπειρία από περιοδείες κι έχουν παίξει σε άλλα σχήματα.

Εν τέλει, δούλεψε! Διότι, καταλήξαμε στην Kiki, η οποία μπορεί να μην είναι στην πραγματικότητα επαγγελματίας μουσικός που έχει εμπειρία από περιοδείες, αλλά είναι σπουδαία κιθαρίστρια, έχει πολλούς ακόλουθους στο Instagram και μπορεί να παίξει τα πάντα. Δεν θα είχαμε βρει ποτέ κάποια σαν αυτήν μέσα από τις τυπικές διαδικασίες των audition. Οπότε, κατά κάποιο τρόπο μας βγήκε. Ήταν ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Είχαμε πάνω από 12.000 υποψηφιότητες! (γέλια)

Ούαου!

Είχαμε το management μας και ειδικές ομάδες ανθρώπων που τις άκουσαν όλες, και κάθε μια από τις υποψηφιότητες είχε την ίδια ακριβώς αντιμετώπιση. Δεν διαλέξαμε τους αγαπημένους μας. Στο τέλος της ημέρας, τις χωρίσαμε σε τρεις διαφορετικές κατηγορίες. Στην πρώτη βάλαμε τους υποψήφιους που δεν είχαν καμία εμπειρία, του «αυτός είναι ο γιος μου, που είναι 10 χρονών, αλλά είναι σπουδαίος κιθαρίστας», κι εκεί μέσα βρήκαμε τις πιο αστείες και διασκεδαστικές στιγμές. Στη δεύτερη είχαμε υποψήφιους που έπαιζαν σε τοπικές μπάντες και φαινόντουσαν να είναι πολύ καλοί μουσικοί. Μάλιστα, επιλέχθηκαν κάποιοι από αυτή την κατηγορία. Και τέλος, είχαμε την κατηγορία με τους επαγγελματίες μουσικούς, που έχουνε παίξει με πιο μεγάλα συγκροτήματα, που έχουν βγάλει δίσκους κλπ.

Εν τέλει, όμως, το άτομο που επιλέξαμε δεν ήταν ένας από αυτούς τους υποψήφιους. Επιλέξαμε την Kiki επειδή όταν ήρθε στην πρόβα ήταν εξαιρετικά προετοιμασμένη. Ήταν σούπερ επαγγελματίας. Όταν κάναμε πρόβα μαζί της, η ώρα ήταν 8:30 το πρωί. Εμφανίστηκε λοιπόν στις 8:30 το πρωί και όχι μόνο είχε μάθει όλη τη μουσική απέξω, αλλά είχε μπει στο YouTube και είχε μάθει όλα τα παλιά μέρη του Jeff. Ήταν πολύ εντυπωσιακό να κάθεσαι εκεί στις 8:30 το πρωί και να σκέφτεσαι «Θεέ μου, αυτή θα είναι μια μεγάλη μέρα» και μετά το πρώτο άτομο που μπήκε μέσα να το απογειώνει. Και τότε σκέφτεσαι «Α, εντάξει, αυτό θα πάει καταπληκτικά!».

Και πραγματικά πήγε καταπληκτικά. Και χαίρομαι τόσο πολύ γι' αυτήν, διότι της δόθηκε μια ευκαιρία που μπορεί να μην της είχε δοθεί, αν είχε ακολουθήσει τους παραδοσιακούς τρόπους με τους οποίους προσπαθεί κάποιος να μπει σε ένα συγκρότημα. Και κάτι ακόμα… δεν νομίζω καν ότι ήθελε να μπει σε συγκρότημα. Είχε ήδη έναν αρκετά επιτυχημένο λογαριασμό στο Instagram με 800.000 περίπου ακολούθους. Ήταν ήδη μια αναγνωρισμένη μουσικός από μόνη της και νομίζω ότι το τελευταίο πράγμα που σκεφτόταν ήταν «θα μπω στο τσίρκο με αυτούς τους τύπους και θα κάνω περιοδεία σε όλο τον κόσμο»... (γέλια) Αλλά και πάλι, ξέρεις, το να δίνεις σε κάποιον την ευκαιρία να μεταμορφωθεί ή να αλλάξει εντελώς η ζωή του είναι κάτι το καταπληκτικό. Το οποίο μας φέρνει πάλι στην ευγνωμοσύνη που πρέπει να έχουμε για τη δουλειά μας. Αυτά είναι τα διασκεδαστικά ωραία πράγματα που μας δίνει τη δυνατότητα να προσφέρουμε. Να παίρνουμε ανθρώπους και να τους εντάσσουμε σε μια τρελή πραγματικότητα. Γιατί σκέψου ότι σε μιάμιση εβδομάδα, θα εμφανιστεί μπροστά σε 17.000 ανθρώπους στο Δουβλίνο, παίζοντας το "Jellybelly"... (γέλια). Δεν είναι καταπληκτικό;

Ναι, είναι τρελό. Αλήθεια, αισθάνεστε έτοιμοι να βγείτε στο δρόμο;

Ναι, σίγουρα! Δουλεύω στο drum kit μου εκεί πίσω κάθε μέρα, δουλεύω πάνω στα τραγούδια και προσπαθώ να βρω καινούργια και διασκεδαστικά πράγματα για να προσθέσω στο παίξιμό μου. Και, ναι, είμαστε έτοιμοι…

Έχει περάσει καιρός, η αλήθεια είναι. Από πέρυσι έχουμε να κάνουμε κάποια σημαντική περιοδεία, οπότε αυτή προβλέπεται να είναι μια μεγάλη χρονιά για εμάς. Ερχόμαστε για έξι εβδομάδες στην Ευρώπη και μετά έχουμε άλλους δύο μήνες περιοδείας με τους Green Day και μετά θα πάμε στη Νότια Αμερική. Οπότε θα είμαστε πολύ απασχολημένοι φέτος...

Στην Ελλάδα είναι η τελευταία στάση της περιοδείας μας, η μηχανή θα έχει λαδωθεί για τα καλά ως τότε

Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος, αλλά δεν ήσουν με το συγκρότημα όταν έπαιξαν στην Αθήνα, καθώς οι Smashing Pumpkins έχουν παίξει μόνο μία φορά εδώ το 1998. Και μετά, το 2007, η εμφάνισή σας ακυρώθηκε, δυστυχώς. Οπότε είσαι ενθουσιασμένος που θα παίξεις στην Ελλάδα; Θα είναι η πρώτη σου φορά εδώ;

Δεν είναι η πρώτη φορά που έρχομαι στην Ελλάδα, αλλά θα είναι η πρώτη φορά που θα παίξω ζωντανά εκεί. Γιατί αν θυμάσαι με τις πυρκαγιές και όλα αυτά, την τελευταία φορά που βρεθήκαμε εκεί, ακυρώθηκε η συναυλία, κι ήταν πραγματικά απογοητευτικό.

Πέρασα, ωστόσο, πέντε μέρες στην Αθήνα, που ήταν καταπληκτικές. Περπάτησα από το ξενοδοχείο μου μέχρι την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα, έφαγα υπέροχο φαγητό και γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους. Ένας από τους καλύτερους φίλους μου, ο Άλεξ Παζιωτόπουλος (σ.σ.: με επιφύλαξη) είναι από την Ελλάδα, οπότε με δασκάλεψε για το πού να πάω. Προφανώς και είμαι ενθουσιασμένος. Είμαι ενθουσιασμένος που θα παίξουμε στην Ελλάδα. Νομίζω ότι είναι η τελευταία στάση της περιοδείας μας, οπότε θα δείτε το συγκρότημα έχοντας περάσει έξι εβδομάδες συναυλιών, οπότε η μηχανή θα έχει λαδωθεί για τα καλά ως τότε...

Το επίπεδο στο οποίο παίζουμε τώρα είναι σίγουρα το καλύτερο που είχαμε ποτέ, όσο είμαι εγώ μέλος της μπάντας

Υπάρχουν αρκετοί σαν εμένα, που το 1998 ήμουν αρκετά νέος και δεν ζούσα στην Αθήνα, οπότε δεν μπορούσα να παρευρεθώ σε εκείνη τη συναυλία. Οπότε, υπάρχει μια αναμονή πολλών χρόνων για να σας δούμε εδώ κι ο κόσμος εδώ είναι πραγματικά ενθουσιασμένος και ανυπομονεί να σας δει να παίζετε ζωντανά. Συνεπώς, περιμένουμε πολλά...

Το συγκρότημα θεωρώ ότι παίζει στο υψηλότερο επίπεδο που έχει παίξει ποτέ, αυτές τις μέρες. Οπότε θα δείτε ένα σχήμα που δεν ξέρω αν υπήρχε το 2007 και το 1998. Θέλω να πω, το επίπεδο στο οποίο παίζουμε τώρα είναι σίγουρα το καλύτερο που είχαμε ποτέ, όσο είμαι εγώ μέλος της μπάντας. Οπότε ναι, εμείς είμαστε ενθουσιασμένοι και εσείς θα απολαύσετε μια σπουδαία συναυλία. Θα είναι καταπληκτικά. Θα παίξουμε πολλή ώρα... Νομίζω ότι έχουμε δύο ώρες σετ, πότε θα παίξουμε πολλά τραγούδια. Έχουμε ετοιμάσει ένα πολύ δυνατό setlist.

Είμαστε σίγουρα ενθουσιασμένοι! Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που παίξαμε τελευταία φορά σε αυτό το επίπεδο στην Ευρώπη. Ερχόμασταν στην Ευρώπη, αλλά οι συναυλίες μας δεν ήταν αυτού του επιπέδου, εδώ και πολύ καιρό. Ακόμα και όταν έφυγα από το συγκρότημα, από το 2009 έως το 2015, το συγκρότημα δεν έπαιζε σε αρένες. Τώρα, όμως, παίζουμε ξανά σε αρένες και είμαστε σχεδόν sold out σε όλη την περιοδεία. Οπότε, είμαστε πολύ χαρούμενοι που επιστρέφουμε στην Ευρώπη καθώς μας αρέσουν πολύ εκεί τα μέρη. Θέλω να πω, Ελλάδα, Ιταλία...Μιλάμε για μερικά από τα καλύτερα κοινά που υπάρχουν εκεί έξω...

Νομίζω ότι θα το αποδείξουμε αυτό όταν έρθετε εδώ!

Είμαι σίγουρος...

Όσο περισσότερη νέα μουσική βγάζουμε τόσο πιο νεανικό γίνεται το κοινό στις συναυλίες μας

Έχουμε μια αποστολή λοιπόν! Ας επιστρέψουμε, όμως, στη μουσική σας. Ανέφερε ότι σκοπεύετε να επιστρέψετε στις παλιές μέρες και στις ρίζες σας με τις δύο κιθάρες, το μπάσο, τα ντραμς, με το πιο rock νέο σας άλμπουμ. Πριν από αυτό, δουλέψατε πολύ για να δημιουργήσετε το "Atum: A Rock Opera In Three Acts". Και αναρωτιόμουν... πιστεύεις ότι το κοινό σήμερα και οι άνθρωποι νεότεροι από εμένα -στην πραγματικότητα είμαι στα 40 μου- πρόκειται να κάτσουν και να απολαύσουν ένα άλμπουμ με 32 τραγούδια; Δεν ήταν ένα κάπως δύσκολο και ριψοκίνδυνο εγχείρημα αυτό το άλμπουμ;

Στην πραγματικότητα, το μεγαλύτερο μέρος του γράφτηκε κατά τη διάρκεια του COVID. Βρεθήκαμε ξαφνικά με πολύ χρόνο στη διάθεσή μας και αν υπήρχε ποτέ η κατάλληλη στιγμή για να κάνουμε αυτόν τον δίσκο, ήταν αυτή. Κι έχει ένα ενδιαφέρον, γιατί πραγματικά δεν ξέραμε τι αντίκτυπο θα είχαν άλμπουμ όπως το "Cyr" και το "Atum" στο νεότερο κοινό μας. Κι αυτό που προκύπτει ως ενδιαφέρον, είναι ότι διαπιστώσαμε πως όσο περισσότερο συνεχίζουμε να βγάζουμε νέα μουσική, τόσο νεότερο γίνεται το κοινό μας! Εν τέλει, έχω την αίσθηση πως όταν κυκλοφορεί νέα μουσική, οι νέοι είναι πιο πιθανό να τη βρουν και να πουν «ω, αυτό είναι κάτι καινούργιο που δεν έχω ακούσει».

Όταν αρχίσαμε ξανά, όταν ξαναβρεθήκαμε με τον James το 2019 και κάναμε την περιοδεία «Shiny And Oh So Bright», το κοινό μας αποτελούταν κατά κύριο λόγω από ανθρώπους που είχαν ξαναδεί το συγκρότημα. Οπότε φτιάξαμε ένα setlist με τραγούδια που θα άρεσαν σε αυτούς τους ανθρώπους. Όμως, καθώς αρχίσαμε να κυκλοφορούμε όλο και περισσότερο νέο υλικό, παρατηρήσαμε ότι το κοινό μας γινόταν όλο και πιο νεανικό. Και τώρα, όταν κοιτάμε το κοινό μας, θα έλεγα ότι το 1/4 με 1/3 του είναι κάτω των 25 ετών. Η κόρη μου είναι 21 ετών, είναι πρωτοετής στο κολέγιο. Ο γιος μου είναι 18, θα πάει στο κολέγιο φέτος. Πολλοί από τους φίλους τους είναι οπαδοί μας... Βλέπουμε, λοιπόν, πως αυτό το μοντέλο της κυκλοφορίας νέας μουσικής δημιουργεί ένα κύμα μεταξύ των νέων, κι όσο εκτίθενται σε νέα μουσική, τόσο περισσότερο πάνε πίσω και ανακαλύπτουν την παλαιότερη μουσική, και γίνονται πραγματικοί οπαδοί. Έτσι, είναι υπέροχο να βλέπουμε το κοινό να γίνεται και πάλι νέο, επειδή δεν θέλουμε να βγαίνουμε και να παίζουμε μόνο σε ανθρώπους που μας έχουν ξαναδεί. Θέλουμε να βγαίνουμε και να επιτρέπουμε στους νέους ανθρώπους να γνωρίσουν αυτό το συγκρότημα, και να δουν το σόου μας, το οποίο από πολλές απόψεις είναι μια μοναδική εμπειρία.

Όταν γράψαμε το "Mellon Collie", η δισκογραφική εταιρεία μας είπε ότι θα ήταν αυτοκτονία για την καριέρα μας και πως κανείς δεν θα αγόραζε έναν δίσκο με 28 τραγούδια. Τελικά, έγινε ένα από τα πιο επιτυχημένα διπλά CD όλων των εποχών

Διότι, δεν ανεβαίνουμε εκεί πάνω και για να παίξουμε με προηχογραφημένα μέρη. Οκ, έχουμε μερικά τραγούδια στα οποία υπάρχουν προηχογραφημένα σημεία, αλλά ως επί το πλείστον παίζουμε ζωντανά τα όργανά μας και παίζουμε διαφορετικά τραγούδια από βραδιά σε βραδιά. Παραδείγματος χάριν, θα τραβήξουμε την διάρκεια ενός σόλο αν το θελήσουμε... Είμαστε εκεί πάνω και ρισκάρουμε, παίζοντας πράγματα λες και είμαστε τζαζ σχήμα. Και όταν τα παιδιά βλέπουν αυτά τα πράγματα, λένε: «Ουάου, αυτό με κάνει να νιώθω διαφορετικά από ό,τι όταν πηγαίνω να δω ένα σόου που είναι προκαθορισμένο και τα φώτα είναι συγχρονισμένα με τη μουσική, και είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα κάθε βράδυ». Κι αυτό είναι πραγματικά ένα από τα πιο ωραία πράγματα που έχουν προκύψει από το γεγονός ότι κυκλοφορούμε νέα μουσική.

Τώρα, δεν ξέρω αν κάποιοι ή πόσοι άνθρωποι όντως κάθισαν και άκουσαν 33 τραγούδια στη σειρά. Εμείς σίγουρα το κάναμε όταν το φτιάχναμε, αλλά νιώθουμε ότι υπάρχει μια εμπορική πλευρά του συγκροτήματος, και υπάρχει και η ιδεολογική πλευρά του συγκροτήματος. Όταν συζητάμε μεταξύ μας για το τι μας καθορίζει ως καλλιτέχνες είναι πάντα η μουσική που έχει τον πρώτο λόγο, αλλά και η θέληση μας να βγούμε έξω από το προκαθορισμένο πλαίσιο και να προσφέρουμε πράγματα που είναι κάπως ασύμβατα με την εποχή. Όταν γράψαμε το "Mellon Collie", η δισκογραφική εταιρεία μας είπε ότι θα ήταν αυτοκτονία για την καριέρα μας και πως κανείς δεν θα αγόραζε έναν δίσκο με 28 τραγούδια. Τελικά, έγινε ένα από τα πιο επιτυχημένα διπλά CD όλων των εποχών.

Ποτέ δεν υποθέτουμε ποτέ ότι ένα πράγμα είναι σωστό και ένα πράγμα είναι λάθος, απλά ακολουθούμε αυτό που νιώθουμε. Αν ο Billy γράψει 33 τραγούδια, τότε αυτό είναι... Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν μου τηλεφώνησε και μου είπε «θα ήθελα να κάνω έναν δίσκο με 33 τραγούδια». Του απάντησα «ναι, να το κάνουμε». Πρώτα είχε γράψει όλη αυτή την ιστορία για αυτή την όπερα και μου την είχε στείλει. Και μετά μου είπε «Θα γράψω τη μουσική σαν να είναι το φόντο. Θα γράψω το soundtrack αυτής της ιστορίας, κι αυτό θα είναι ο δίσκος». Αλήθεια, πόσες φορές σου δίνεται η ευκαιρία να το κάνεις αυτό; Είναι πολύ ωραίο πράγμα να είσαι μέρος τέτοιου εγχειρήματος. Αν έχει την ενέργεια να γράψεις 33 τραγούδια, ποιος είμαι εγώ να πω «όχι, δεν θέλω να παίξω ντραμς σε 33 τραγούδια;»... (γέλια).

Δεν είναι αυτός ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούμε. Προσπαθούμε να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον σε οτιδήποτε τρελό κάνει. Πχ, εγώ έχω μια jazz/fusion μπάντα, τους Jimmy Chamberlin Complex, κι ο Corgan είναι μεγάλος οπαδός αυτού του στυλ. Είναι εκεί, σε όλες τις συναυλίες που δίνουμε στην περιοχή του. Λατρεύει αυτή την πλευρά του παιξίματός μου και εγώ με τη σειρά μου λατρεύω όλα όσα κάνει, όπως το σόλο υλικό του. Δεν έχουν να κάνουν όλα μόνο με τους Pumpkins, όλα έχουν να κάνουν μόνο με τη μουσική!

Ορκιστήκαμε ότι δεν θα γινόμασταν ποτέ ένα σχήμα που βασίζεται στο παρελθόν, ούτε μια μηχανή που θα περιοδεύει παίζοντας ένα «greatest hits» σετ

Κι ενώ μιλούσες για αυτά τα πράγματα, σκεφτόμουν ότι έχετε βγάλει άλμπουμ όπως το «Cyr» που ήταν πολύ διαφορετικό από ό,τι είχατε κάνει στο παρελθόν και σας ώθησε σε μια εντελώς νέα κατεύθυνση που κανείς δεν περίμενε. Επίσης, σκεφτόμουν ότι το πιο επιτυχημένο άλμπουμ σας είναι το «Mellon Collie», το οποίο είναι ένα διπλό άλμπουμ με τόσα πολλά κομμάτια, που όπως ανάφερες η εταιρεία σας είπε ότι θα ήταν αυτοκτονία για την καριέρα σας. Οπότε, δεν θα έπρεπε να είναι τόσο περίεργο το γεγονός ότι βγάλατε αυτή τη rock όπερα. Αλλά και πάλι, το να διατηρείτε αυτό το πνεύμα πάνω από 30 χρόνια ενεργής και επιτυχημένης καριέρας, δεν είναι το σύνηθες. Λυπάμαι που το λέω, αλλά από τη μία πλευρά, τα παλιά σχήματα καταλήγουν να βασίζονται στη νοσταλγία και από την άλλη τα νέα εξαρτώνται πάρα πολύ από τα backing tracks που αναφέρθηκαν πριν. Επικεντρώνονται τόσο πολύ στο κομμάτι show που το στοιχείο αυτό της jazz και του ελεύθερου πνεύματος, φαίνεται απουσιάζει από την mainstream rock μουσική. Εσείς, πάντως, φαίνεται να προσπαθείτε να το διατηρήσετε και αυτό το πνεύμα το εκτιμώ ιδιαίτερα στους καλλιτέχνες…

Ειδικά για μένα ως drummer, αυτά τα πράγματα αποτελούν τα πιο σημαντικά στοιχεία αυτού που κάνουμε. Η ιδέα ότι μπορώ να εισχωρήσω μέσα στο οικοδόμημα ενός τραγουδιού όπως το "Jellybelly" και να το χρησιμοποιήσω ως μέσο ελεύθερης αυτοέκφρασης, κι όλο αυτό στο πλαίσιο μιας συναυλίας μπροστά σε 20.000 ανθρώπους, είναι κάτι το καταπληκτικό. Το κοινό το βλέπει όλο αυτό και καταφέρνει να ξεφύγει κατά κάποιο τρόπο. Του επιτρέπει να συνειδητοποιήσει ότι είναι ok να είσαι ο εαυτός σου, και είναι ok να ρισκάρεις ακόμα και σε μια τέτοια περίσταση. Μπορεί να παίζεις στο Hollywood Bowl ή να δίνεις μια μεγάλη συναυλία στην Αθήνα ή οπουδήποτε αλλού, αλλά είσαι ακόμα εκεί πάνω και είσαι πρόθυμος να ρισκάρεις για τον κόσμο, επειδή θέλεις να δουν κάτι διαφορετικό. Θέλεις να κρατήσουν ένα ιδιαίτερο κομμάτι σου. Όταν κάνεις συνεχώς το ίδιο πράγμα είναι σαν να έχεις ένα μπουκάλι, να βγάζεις το καπάκι, να βάζεις το ίδιο ποτήρι κρασί και να το σερβίρεις κάθε βράδυ, σε διαφορετικούς ανθρώπους. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι αυτό μπορεί να αποτελέσει μια ξεχωριστή εμπειρία. Είμαι περισσότερο σαν τον Miles Davis. Ο Miles Davis έλεγε «δεν θέλω να ακούω μουσικούς που να μην κάνουν λάθη κάθε βράδυ, γιατί αυτό σημαίνει ότι δεν ρισκάρουν τίποτα»… (γέλια)

Και όσον αφορά το δημιουργικό κομμάτι του συγκροτήματος, για τον Billy, αυτή η προσέγγιση ένα απαραίτητο συστατικό. Ορκιστήκαμε ότι δεν θα γινόμασταν ποτέ ένα σχήμα που βασίζεται στο παρελθόν, ούτε απλά μια μηχανή που θα περιοδεύει παίζοντας ένα «greatest hits» σετ. Αν αυτό ήταν το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε, τότε πιθανότατα θα παίζαμε μόνο 10-20 συναυλίες το χρόνο και μετά θα πηγαίναμε να γίνουμε αγρότες ή κάτι τέτοιο. Ή θα πήγαινα να παίξω με την jazz μπάντα μου. Αυτή η λογική δεν μας ενδιέφερε ποτέ. Αυτό οφείλεται και στο πως είμαστε ως άνθρωποι, αλλά και στους ανθρώπους που θαυμάζαμε ως νέοι μουσικοί. Είτε πρόκειται για τον John Coltrane είτε για τους Queen είτε για οποιονδήποτε άλλον... Ξέρεις, κάθε φορά που οι Queen έκαναν δίσκο, ήταν ένας διαφορετικός δίσκος. Εννοώ, έβγαλαν το "Jazz»", αλλά είχαν βγάλει κι ένα «A Night At The Opera».... Είχαν το θάρρος να εκφραστούν με τρόπους που άλλα συγκροτήματα δεν θα ένοιωθαν άνετα να το κάνουν.

Η δουλειά των καλλιτεχνών είναι να διδάσκουν στους ανθρώπους ότι είναι εντάξει να ρισκάρουν κι ότι είναι εντάξει ακόμα και να αποτύχουν

Και αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους θεωρούνται τόσο σπουδαίοι στην ιστορία της μουσικής...

Ναι. Σωστά, σωστά! Νομίζω ότι η δουλειά των καλλιτεχνών είναι να διδάσκουν στους ανθρώπους ότι είναι εντάξει να ρισκάρουν κι ότι είναι εντάξει ακόμα και να αποτύχουν. Αυτό είναι αναπόσπαστό κομμάτι της ανθρώπινης κατάστασης. Έχει να κάνει με τη αυτό-έκφραση. Εσύ κι εγώ μιλάμε και μπορεί το 90% από αυτά που λέμε να είναι υπέροχα, αλλά υπάρχει ακόμα ένα 10% που αν με ξαναρωτούσες για το ίδιο θέμα, μπορεί να απάνταγα διαφορετικά. Ή μπορεί να έθετες εσύ την ερώτηση διαφορετικά. Αυτό είναι ένα μέρος όλου αυτού. Οι άνθρωποι δεν περπατούν στο δρόμο με έναν τον τέλειο ρυθμό. Τριγυρνάμε στη ζωή και προσπαθούμε να βρούμε μαζί την άκρη. Και η μουσική είναι ένας τρόπος για να μάθουν οι άνθρωποι ότι δεν πειράζει να μην τα ξέρουν όλα, κι ότι μπορούν να ξεσκάσουν και να περάσουν καλά, χωρίς να ενδιαφέρονται για τη γνώμη του καθενός.

Είναι αλήθεια! Τώρα, το επόμενο έτος σηματοδοτεί την 30^η επέτειο του "Mellon Collie And The Infinite Sadness". Θα σκεφτόσασταν να κάνετε κάτι ιδιαίτερο, όπως να δώστε μερικές επετειακές συναυλίες ή οτιδήποτε σχετικό για να τιμήσετε αυτό το άλμπουμ ή δεν είναι αυτός ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζετε τις επετείους;

Θα βγούμε στο δρόμο και θα κάνουμε μια περιοδεία ειδικά για το «Mellon Collie» τον επόμενο χρόνο. Είναι κάτι που συζητάμε ήδη. Δεν νομίζω, όμως, ότι θα περιλαμβάνει μόνο τραγούδια από το "Mellon Collie", μάλλον θα είναι περισσότερο τα τραγούδια εκείνης της εποχής, καθώς υπήρχαν πολλά πράγματα που κυκλοφορήσαμε εκείνη την εποχή και τα οποία ανήκουν στην ευρύτερη σφαίρα του εν λόγω άλμπουμ. Οπότε ναι, θα είναι ένα είδος γιορτής της περιόδου 1994-1996.

Δεν μπορείς να ξέρεις ότι το "Bullet With Butterfly Wings" θα γίνει τεράστια επιτυχία ή ότι το "Tonight Tonight" θα γίνει τεράστια επιτυχία. Φαντάσου ότι σκεφτόμασταν το "Jellybelly" θα είναι το πρώτο single...

Ακούγεται καταπληκτικό! Είπες πως η δισκογραφική σας πίστευε ότι θα ήταν αυτοκτονία για την καριέρα σας το εν λόγω άλμπουμ, αλλά τι είχατε εσείς στο μυαλό σας όταν το κυκλοφορούσατε; Θέλω να πω, θα έπρεπε να είχατε επίγνωση του γεγονότος ότι είχατε σπουδαία μουσική, αλλά πώς νοιώθατε όταν το κυκλοφορήσατε;

Είναι δύσκολο να το προσδιορίσω. Ήταν μια διαδικασία που απαιτούσε πολλή δουλειά. Με τον Flood (σ.σ.: παραγωγός) δουλεύαμε κάθε μέρα, επτά ημέρες την εβδομάδα, 12 ώρες την ημέρα. Όταν είσαι τόσο βαθιά μέσα στην τρύπα, είναι δύσκολο να ξέρεις τι συμβαίνει στον έξω κόσμο… Και μιλάμε για επτά μήνες σε προβάδικο ή σε ένα στούντιο, ηχογραφώντας κάθε μέρα. Ήταν μια πολύ ιδιαίτερη διαδικασία, οπότε δεν ξέρω τι να σου πω…

Αλλά, δεν είμαι σίγουρος πόσο μας ενδιέφερε τι θα συνέβαινε με τον δίσκο. Απλά ξέραμε ότι αισθανόμασταν καλά με αυτόν. Και ξέρεις, οι άνθρωποι που είχαμε κοντά μας, οι λίγοι άνθρωποι που το είχαν ακούσει, το λάτρεψαν, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου της δισκογραφικής μας εταιρείας εκείνη την εποχή, του Phil Cordero. Όταν του παίξαμε τον δίσκο, τον λάτρεψε. Πίστευε ότι ήταν ένα αριστούργημα. Και ο Phil ήταν ένας από τους λίγους ανθρώπους στη δισκογραφική βιομηχανία που πραγματικά εμπιστευόμασταν και αγαπούσαμε και τον αφήσαμε να μπει στον εσωτερικό μας κύκλο. Οπότε, ποτέ δεν ξέρεις...

Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί... Δεν μπορείς να ξέρεις ότι το "Bullet With Butterfly Wings" θα γίνει τεράστια επιτυχία ή ότι το "Tonight Tonight" θα γίνει τεράστια επιτυχία. Φαντάσου ότι σκεφτόμασταν το "Jellybelly" θα είναι το πρώτο single, οπότε αυτό σου δίνει μια ιδέα για την εικόνα που είχαμε. Λέγαμε «αυτό το τραγούδι δεν μοιάζει με τίποτα άλλο που έχουμε προσπαθήσει να κάνουμε και είναι μια κορύφωση όσον αφορά τις ικανότητες μας, οπότε πρέπει να το κυκλοφορήσουμε ως single». Και τότε κάποιος με πολύ περισσότερη λογική από εμάς είπε «Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι, όχι, όχι. Θα κυκλοφορήσουμε το "Bullet With Butterfly Wings»...

Εν τέλει, αυτό το άλμπουμ έβγαλε πέντε singles, αλλά υπάρχουν πολλά σπουδαία τραγούδια σε αυτόν τον δίσκο. Τραγούδια όπως το "Ruby" (σ.σ.: "Through The Eyes Of Ruby")... Υπάρχουν μερικά πραγματικά σπουδαία κομμάτια σε αυτόν τον δίσκο που μερικά από αυτά τα παίζουμε ακόμα ζωντανά γιατί κατέληξαν να είναι κάπως εμβληματικά για το συγκρότημα. Τραγούδια όπως το "Ruby" και τραγούδια όπως το "Cupid de Locke" και τραγούδια που ήταν στην εξωτερική περίμετρο αυτού του δίσκου ήταν τα τραγούδια που πραγματικά καθόρισαν το συγκρότημα. Θέλω να πω, τα πράγματα στη μέση ήταν ενδεικτικά και αντιπροσωπευτικά όσων μπορούσαμε να δημιουργήσουμε, αλλά ο περίγυρος... Τραγούδια όπως τα "X.Y.U.", "Jellybelly", "Cupid de Locke", "Farewell And Goodnight"… αυτά τα τραγούδια όρισαν πραγματικά ποια ήταν η περίμετρος της μπάντας. Και αυτό ήταν περισσότερο αυτό που μας ενδιέφερε, το πόσο δεξιά και πόσο αριστερά μπορούμε να πάμε…

Κι επίσης, όταν το κάνουμε αυτό (σ.σ: όταν κινούνται στην περίμετρο), τα πράγματα που βρίσκονται στο επίκεντρο καταλήγουν να γίνονται καλύτερα, γιατί έχοντας φτάσει στα όρια των δυνατοτήτων σου, είτε στην πιο μελωδική πλευρά, είτε στην πιο rock πλευρά σου, καταλήγεις να δίνεις πίσω περισσότερα στα τραγούδια, γιατί τώρα έχεις εξερευνήσει περισσότερα πράγματα... Μαθαίνεις πολλά από την ηχογράφηση ενός τραγουδιού όπως το "Jellybelly". Αν έχεις ηχογραφήσει ένα τραγούδι όπως το "Jellybelly", μετά από χρόνια, σε ένα τραγούδι όπως το "I Of The Mourning" στο "Machina", επιστρατεύεις πολλές από αυτές τις πληροφορίες και σκέφτεσαι «Εντάξει, ξέρω πώς να το κάνω αυτό, γιατί έχω περάσει από φωτιά».

Τη δεκαετία του '90, οι άνθρωποι ανακαλύπτανε ξανά τον Τζακ Κερουάκ και διάβαζαν Γκινσμπεργκ, Ντοστογιέφσκι και Νίτσε. Υπήρχε ένα διανοητικό υπόβαθρο που επέτρεπε σε συγκροτήματα όπως οι Pixies, οι Smashing Pumpkins, οι Jane's Addiction, οι Alice In Chains ή οι My Bloody Valentine να υπάρχουν

Μια τελευταία ερώτηση σχετικά με την εποχή του "Mellon Collie". Πρόκειται για ένα άλμπουμ-ορόσημο για τη rock μουσική των 90's. Αλλά, προσωπικά θεωρώ ότι με την πάροδο των χρόνων, αυτή η περίοδος της rock μουσικής είναι λίγο υποτιμημένη σε σύγκριση με τη δεκαετία του '80 πχ. Πρόκειται για μια σπουδαία εποχή για τη μουσική, και με τους Smashing Pumpkins βγάλατε έξι άλμπουμ από το 1991 έως το 2000, οπότε ήσασταν αρκετά παραγωγικοί εκείνη την περίοδο κι ως εκ τούτου αποτελείτε σημαντικό κομμάτι της. Συμφωνείς με αυτό; Έχεις κάποια αγαπημένα συγκροτήματα εκείνης της εποχής που έχουν αντέξει για σένα στην πάροδο των χρόνων; Ποια συγκροτήματα θαύμαζες τότε;

Ω, ναι! Εννοώ... έλα τώρα, παίζαμε με τους Nirvana! Παίζαμε με τους Nirvana εκείνη την εποχή. Ήταν απίστευτοι όταν έπαιζαν ζωντανά! Ήταν οι My Bloody Valentine, οι Jane's addiction... Πρόσφατα παίξαμε και πάλι με τους Jane's Addiction, το περασμένο καλοκαίρι. Ήταν καταπληκτικοί κάθε βράδυ. Επίσης, πρόσφατα παίξαμε με τους Stone Temple Pilots, τους οποίους γνωρίζω προσωπικά εδώ και πολλά χρόνια. Τα αδέρφια DeLeo και τον Eric… Ήξερα και τον Scott. Κι ο νέος τους τραγουδιστής είναι απίστευτος, κάνει σπουδαία δουλειά... Υπήρχαν οι Soundgarden τότε, που δεν υπάρχουν πια. Δυστυχώς, είναι πολλά συγκροτήματα που δεν υπάρχουν πια. Οι Nirvana δεν υπάρχουν πια... Οι Alice In Chains ήταν ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Τους λατρεύω αυτούς τους τύπους. Ο Jerry είναι φίλος μου, ο Sean είναι φίλος μου. Ήξερα και τον Layne λίγο...

Ξέρεις, αυτό το κίνημα στα 90s.... Διαβάζω πολύ ιστορία... και διάβασα μια σειρά πανεπιστημιακών διαλέξεων με τίτλο «Η μουσική ως καθρέφτης της ιστορίας». Κι ένα από τα πράγματα για τα οποία μιλούσαν ήταν για το πως μια από τις προϋποθέσεις για να υπάρχει εκλεπτυσμένη μουσική είναι η πνευματική ικανότητα των ανθρώπων που την καταναλώνουν. Έτσι, για να έχεις επιτυχία παίζοντας εκλεπτυσμένη μουσική, πρέπει να υφίσταται μια καταναλωτική νοημοσύνη που θα επιτρέψει στο κοινό να την κατανοήσει. Αν το σκεφτείς, τη δεκαετία του '90, όταν οι άνθρωποι ανακαλύπτανε ξανά τον Τζακ Κερουάκ και διάβαζαν Γκίνσμπεργκ, Ντοστογιέφσκι και Νίτσε, οπότε υπήρχε ένα διανοητικό υπόβαθρο που υποστήριζε αυτή τη μουσική και επέτρεπε σε συγκροτήματα όπως οι Pixies, οι Smashing Pumpkins, οι Jane's Addiction, οι Alice In Chains ή οι My Bloody Valentine να υπάρχουν. Αυτό άρχισε να μειώνεται στα τέλη της δεκαετίας του '90, όταν η pop άρχισε να αναβλύζει, όταν το κίνημα του αντιδιανοουμενισμού άρχισε να υφίσταται κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Μπους.

Η ικανότητα του κοινού να υποστηρίξει την - και δεν λέω καλή ή κακή - τέχνη μας, σε αυτό το επίπεδο πολυπλοκότητας, άρχισε να μειώνεται. Και κάπου εκεί τα πράγματα ξεκίνησαν να γίνονται λιγότερο ενδιαφέροντα για εμάς. Διότι, κοιτάζαμε γύρω μας και βλέπαμε πως όλο και λιγότεροι άνθρωποι ενδιαφέρονται για το ταξίδι μας. Τότε ήταν που αποφασίσαμε ότι δεν θα ασχοληθούμε με το συγκρότημα για λίγο καιρό. Κι έτσι διαλύσαμε το συγκρότημα το 2000, γιατί η άλλη μας επιλογή θα ήταν να ανταγωνιστούμε τον κόσμο της pop, κάτι που δεν μας ενδιέφερε. Μας ενδιέφερε μόνο να είμαστε οι εαυτοί μας. Θέλαμε μόνο να πάμε εκεί που θέλαμε. Δεν θέλαμε να πιέσουμε τους εαυτούς μας ώστε να παραμείνουμε ζόρι ενεργοί και να γράψουμε τρεις σπουδαίους δίσκους που δεν επρόκειτο ποτέ να δουν το φως της δημοσιότητας. Ήταν καλύτερα για εμάς να πάμε να κάνουμε τους Zwan ή να κάνουμε κάτι άλλο που μας ενδιέφερε.

Μελετώντας την πολιτιστική ιστορία, μπορείς να κοιτάξεις τη μουσική σου και να καταλάβεις τα βαθύτερα στοιχεία που της επέτρεψαν να είναι επιτυχημένη, αντί να πεις απλοϊκά «αυτό είναι ένα σπουδαίο τραγούδι». Διότι, υπάρχουν πολλά σπουδαία τραγούδια, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό…

Αναλογιζόμενος τα παραπάνω κι αν δεις τι διάβαζα εγώ, τι διάβαζε ο Corgan, τι διάβαζε ο κόσμος και ποιες ήταν οι προτιμήσεις του εκείνη την περίοδο, μπορείς να καταλάβεις πώς καταφέραμε να ξεφύγουμε με ένα άλμπουμ όπως το "Mellon Collie". Επειδή υπήρχε η ικανότητα του κόσμου να καταλάβει τι κάναμε. Και δεν ισχύει κάτι διαφορετικό με τον Μότσαρτ ή τον Χέιντεν ή τον Ραχμάνινοφ ή τον Μπετόβεν. Όποτε αυτά τα ρεύματα αρχίζουν να εμφανίζονται, υπάρχει πάντα ένα πολιτιστικό εφαλτήριο που επιτρέπει αυτό να συμβεί.

Εννοώ, δες το punk rock, σωστά; Το punk rock είναι το ίδιο, σωστά; Το punk rock μπόρεσε να συμβεί εξαιτίας αυτού του αντι-κινήματος που συνέβαινε, το οποίο υποστήριζε τη μουσική και στρεφόταν προς την τεχνική επάρκεια ή την τεχνική ικανότητα. Οι άνθρωποι ήθελαν απλώς να εκφραστούν με έναν τρόπο που έδειχνε ότι είχαν αυτογνωσία και επίγνωση του τι συνέβαινε γύρω τους, κυβερνητικά ή εκπαιδευτικά ή σε οποιονδήποτε άλλον τομέα…

Έτσι, μελετώντας αυτού του είδους την πολιτιστική ιστορία, μπορείς να κοιτάξεις τη μουσική σου και να πεις «Μπορώ να καταλάβω τα βαθύτερα στοιχεία που της επέτρεψαν να είναι επιτυχημένη», αντί να πεις απλοϊκά «αυτό είναι ένα σπουδαίο τραγούδι». Αυτό που θέλω να πω είναι ότι υπάρχουν πολλά σπουδαία τραγούδια, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό... μπορείς να πας πίσω στην ιστορία, στη δεκαετία του '70 - δες τον Harry Nelson ή σε οποιονδήποτε άλλο - και μπορείς να βρεις πολλές σπουδαίες μουσικές που κανείς δεν έχει ακούσει ποτέ!

Λοιπόν, ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα απάντηση! Έχω την αίσθηση ότι θα τη διαβάσω μερικές φορές προτού τη βάλω στη συνέντευξη. Αλλά, φοβάμαι ότι μας απομένει μόνο ένα λεπτό για να ολοκληρωθεί η συνέντευξή μας. Γι' αυτό θέλω να σε ευχαριστήσω για το χρόνο σου και θα μετατρέψω σε δήλωση την τελευταία ερώτηση που είχα... Από τo jazz υπόβαθρο στην κορυφή της rock μουσικής και στη συνέχεια διευθύνων σύμβουλος σε μια εταιρεία εισηγμένη κατά NASDAQ, πρόκειται για μια φοβερή διαδρομή, δίχως αμφιβολία…

(γέλια)

Ανυπομονώ λοιπόν να διαβάσω μια αυτοβιογραφία σου. Ελπίζω να κυκλοφορήσει κάποια μέρα. Σίγουρα θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Και η τελευταία σου απάντηση μόλις απέδειξε ότι θα έχεις πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να πεις...

Σας ευχαριστώ πολύ. Χάρηκα πολύ που μιλήσαμε!

Πραγματικά απόλαυσα τη συζήτησή μας, ελπίζω και εσύ. Τα λέμε σύντομα.

Και θα σε δω στην Αθήνα, σωστά;

Ναι, θα είμαι εκεί, φυσικά. Ελπίζω να τα πούμε κι από κοντά...

Θα το φροντίσω.