Sinner

Brotherhood

Atomic Fire (2022)
Από τον Σπύρο Κούκα, 19/08/2022
Ένα ακόμη στιβαρό και στακάτο άλμπουμ από τους hard & heavy γερόλυκους, δίχως εκπλήξεις και απρόοπτα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

 

Συνέπεια. Αυτή είναι η λέξη που χαρακτηρίζει περισσότερο τους Sinner, τους Γερμανούς hard & heavy γερόλυκους του βετεράνου Matt Sinner. Όντας στις επάλξεις από τη δεκαετία του 1980, με μια πληθώρα κυκλοφοριών πλέον στις πλάτες τους και σταθερή δισκογραφική παρουσία ανέκαθεν, οι Sinner φαντάζουν αξιόπιστοι όσο ένα προσεγμένο γερμανικό μεταχειρισμένο, το οποίο ξέρεις ότι παρά τα χρονάκια χρήσης του, δεν πρόκειται να σε απογοητεύσει. 

Έτσι και η γερμανική μπάντα, παρά τα πάμπολλα χρόνια που μετράει στο μεταλλικό κουρμπέτι, δικαιολογεί κάθε λίγο και λιγάκι την παρουσία της με στιβαρά άλμπουμ, χάρη στα οποία γνωρίζει επιτυχία που δεν απήλαυσε ούτε στα πρώτα χρόνια δράσης της. Από τις υψηλές πωλήσεις του "Nature Of Evil" μέχρι την είσοδο στα γερμανικά charts του "Tequila Suicide", το σχήμα συνεχίζει και μεγαλώνει, παρουσιάζοντας δουλειές που μπορεί να μην ξεχειλίζουν πρωτοτυπία ή καντάρια έμπνευσης, αλλά είναι τίμιες, διασκεδαστικές και καθόλα προσεγμένες, το δίχως άλλο. 

Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο κινείται και το "Brotherhood", με το νέο άλμπουμ των Γερμανών να είναι στιβαρό, στακάτο και εύκολο στη ροή του, δίχως εκπλήξεις και απρόοπτα. Ο hard & heavy ακροατής σίγουρα θα απολαύσει τον εύληπτο χαρακτήρα του υλικού, ο οποίος βασίζεται στα εύκολα refrains, τα ξεκάθαρα ρυθμικά θέματα και τα μελωδικά, καλοβαλμένα lead κιθαριστικά μέρη για να τραβήξει άμεσα την προσοχή, ενώ λοιποί προβληματισμοί σχετικά με την παραγωγή των συνθέσεων φυσικά και απουσιάζουν. Μάλιστα, μονάχα ευχάριστο φαντάζει το γεγονός ότι ο Matt Sinner, mainman και ιδρυτής της μπάντας, φαίνεται να ξεπερνάει τα προβλήματα υγείας που τον απασχολούσαν πρόσφατα, γεγονός που αφορά άμεσα και τους Primal Fear, την μπάντα που και ο ίδιος έχει σε μεγαλύτερη προτεραιότητα τα τελευταία χρόνια. 

Εδώ, όμως, βρίσκεται και το μεγάλο «αλλά» που αφορά την ευρύτερη σκηνή, καθώς η τυποποίηση και οι μανιέρες του είδους ακολουθούνται πιστά, προς επίτευξη ενός ακόμη ικανοποιητικού, αλλά προκαθορισμένου μουσικού προϊόντος. Αυτή η corporate λογική, η κυκλοφορία άλμπουμ που φαντάζουν αναμενόμενα και γνωρίζεις τι θα ακούσεις προτού καν το ακούσεις, αυτή η άτολμη, δημοσιοϋπαλληλική δημιουργική ασφάλεια καταντάει ώρες - ώρες ενοχλητική, αφού το προϊόν φαντάζει αναλώσιμο, προορισμένο για κατανάλωση και κατοπινή περιπλάνηση στη λήθη του χρόνου. Έτσι, άλμπουμ σαν το "Brotherhood", όσο τεχνικά άψογα και μουσικά διασκεδαστικά και αν στέκουν, μοιάζει δεδομένο πως θα λησμονηθούν το συντομότερο.

  • SHARE
  • TWEET