Sinner

Μπορεί να πέρασαν έξι ολόκληρα χρόνια για να δούμε νέα τους δουλειά (χωρίς να υπολογίσουμε τη συλλογή "Touch Of Sin 2"), μα οι Sinner, το προσωπικό σχήμα του πολυπράγμονα γερόλυκου Mat Sinner, επιστρέφουν φέτος ανανεωμένοι σε line-up κι έτοιμοι να μας απασχολήσουν ξανά με το ευχάριστο hard & heavy τους.

"Tequila Suicide", λοιπόν, και ήδη από το πολύχρωμο εξώφυλλο υποψιαζόμαστε τι θα συναντήσουμε στα ενδότερα του δίσκου. Καλοπαιγμένο μεταλλικό hard rock παλαιάς κοπής ξεχύνεται από τις πρώτες νότες του εναρκτήριου "Go Down Fighting", που ενώ το έχουμε ξανακούσει πάμπολλες φορές κατά το παρελθόν από μπάντες αντίστοιχης συνομοταξίας (αλλά και τους ίδιους), καταφέρνει και μας ωθεί να ακολουθήσουμε ασυναίσθητα τον ρυθμό του.

Ο δίσκος συνεχίζει και κυλάει, το ομότιτλο τραγούδι που ακολουθεί είναι ξεκάθαρα από τα καλύτερα του δίσκου και κερδίζει την προσοχή, ενώ το "Road To Hell" θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται σε δίσκο των Black Star Riders λόγω της έντονης Thin Lizzy θύμησης που προκαλεί.

Ουσιαστικά, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της νέας κυκλοφορίας των Sinner είναι το γεγονός πως η ακρόαση της περνάει αβίαστα, έως και διασκεδαστικά ανά στιγμές, αφού δεν έχει κάποια εμφανώς filler στιγμή που να δυσχεραίνει τη ροή της. Μάλιστα, οι ενδιαφέρουσες στιγμές που εμφανίζει, όπως το παλιοροκάδικο "Sinner Blues" ή ακόμη και το "Loud & Clear", το οποίο θα μπορούσε να βρίσκεται σε κάποια δουλειά των Primal Fear, είναι αρκούντως δυνατές για να μνημονευθούν σε ένα ενδεχόμενο μελλοντικό best of τους.

Βέβαια, όσο σωστός ερμηνευτικά και άρτιος συνθετικά κι αν είναι ο Mat Sinner, η ανεπάρκεια της φωνής του ποτέ δεν κρύφτηκε. Τα χρόνια έχουν περάσει, όμως, προσδίδοντας στον Γερμανό μουσικό μια μάλλον θετική ερμηνευτική ωριμότητα, οπότε οι όποιες ενστάσεις για το μέτριο της φωνής του θα περιοριστούν εδώ, εμφανιζόμενες μονάχα σε στιγμές που τη ζορίζει λίγο παραπάνω.

Η αλήθεια δεν έχω να πω πολλά περισσότερα για το "Tequila Suicide". Ξεκάθαρα αποτελεί έναν καλοδουλεμένο δίσκο, όντας ένα αντιπροσωπευτικότατο δείγμα των δυνατοτήτων του δημιουργού του, αλλά αναμενόμενα εμφανίζει ορισμένα σημάδια τυποποίησης και μια κάποια safe συνθετική προσέγγιση (αφού ο Sinner πιθανόν να κρατάει τις καλύτερες συνθέσεις του για τις πιο δημοφιλείς κι επικερδείς μπάντες που συμμετέχει). Προσωπικά, πάντως, δεν έχω παράπονο, αφού τα όσα βασικά κάνει η μπάντα από την αρχή της πορείας της, τα κάνει κι εδώ αρκούντως καλά, χαρίζοντας μερικές διασκεδαστικές ακροάσεις.