Sightless Pit

Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η συνεργασία ανάμεσα στην Kristin Hayter, τον Lee Buford και τον Dylan Walker, ο πήχης τοποθετήθηκε ψηλά. Όσοι έχουν επαφή με τον χώρο του σύγχρονου underground λογικά θα αναγνωρίζουν τουλάχιστον ένα από τα παραπάνω ονόματα. Οι υπόλοιποι ας περάσουν πρώτα μία βόλτα από τους καταλόγους των Lingua Ignota, The Body και Full Of Hell, κι ας επιστρέψουν για τη συνέχεια. Οι τρεις καλλιτέχνες έχουν κερδίσει με το σπαθί τους από μία θέση ανάμεσα στους σημαντικότερους εκπροσώπους του ακραίου πειραματικού χώρου. Η σύμπραξή τους θα ήταν παράλογο να κινούταν σε συμβατικά ή φωτεινά χωράφια.

Δεν χρειάζονται περισσότερα από μερικά δευτερόλεπτα από το "Kingscorpse" για να καταλάβεις τι έρχεται. Μαυρίλα προς κάθε κατεύθυνση. Για να βρεθεί υποψία φωτός χρειάζεται κόπος. Και δεν είναι απαραίτητο ότι αυτό που θα δεις θα σου αρέσει. Όπως το εξώφυλλο ένα πράγμα. Η χροιά της Hayter χτυπάει με τη μία. Το ψηφιακό σκάσιμο και ο τρόπος που χτίζεται η ένταση (προσοχή παρακαλώ, tension, όχι volume) παραπέμπουν κατευθείαν στο "Ascending A Mountain Of Heavy Light". Με τη διαφορά ότι εδώ η ατμόσφαιρα είναι ακόμα πιο έντονη. Σε βαθμό ασφυξίας. Αναμενόμενο, γνωρίζοντας τον τρίτο παράγοντα της εξίσωσης, αλλά εντυπωσιακό σε κάθε περίπτωση.

Οι ισορροπίες ανάμεσα στους ήχους των σχημάτων μέσω των οποίων καθιερώθηκαν οι δημιουργοί του δίσκου διατηρούνται στο έπακρο. Όχι ότι υπάρχει κάτι το παράξενο σε αυτό. Οι τρεις τους έχουν συνεργαστεί αρκετές φορές στο παρελθόν, με τρομερά αποτελέσματα. Η ροή του δίσκου είναι άψογη. Η αλλαγή από τα ουρλιαχτά του σκισμένου, βιομηχανικού "Immersion Dispersal" στο μινιμαλιστικό στήσιμο και τις ταιριαστές γραμμές του "The Ocean Of Mercy" γίνεται τόσο ομαλά που σχεδόν δεν την καταλαβαίνεις. Όταν οι μελωδίες βγαίνουν μπροστά, όπως στο "Violent Rain", το αποτέλεσμα είναι σαγηνευτικό. Με τον τρόπο μίας καλογραμμένης horror ιστορίας, ή ταινίας αν προτιμάτε.

Το "Grave Of A Dog" μυρίζει χώμα και θάνατο. Οι πειραματισμοί δεν ξεφεύγουν τρομερά, ενώ αυστηρά μιλώντας το σύνολο μοιάζει κάπως πιο ασφαλές από το αναμενόμενο. Πέρα από αυτό, το συναίσθημα και η προσοχή που έχει δοθεί στις συνθέσεις είναι αδιαμφισβήτητη. Το σύνολο απαιτεί προσοχή για να ξεδιπλώσει τις αρετές του. Δεν θα μπορούσε σε καμία των περιπτώσεων να χαρακτηριστεί ως ευχάριστο. Μόνο και μόνο το σβήσιμο με το, θαρρείς βγαλμένο από το συγκλονιστικό "Caligula", που αν έχετε φτάσει σε αυτό το σημείο και δεν το έχετε ακούσει απλά φύγετε, "...All Love Is Dead" αρκεί για να στείλει την όποια ελπίδα στον αγύριστο. Εδώ δεν υπάρχουν happy end.