Sick Of It All

Είμαι αρκετά μπερδεμένος με το "Based On A True Story", το τελευταίο album των Sick Of It All, που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2010 από τη Century Media.

Ας βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Οι Sick Of It All είναι μία από τις μεγαλύτερες New York hardcore μπάντες εκείνης της φοβερής γενιάς των Madball, Agnostic Front, Warzone κλπ. Για να φτάσουν εκεί σημαίνει ότι έχουν θέσει τον πήχη πολύ ψηλά. Μοιραία, κάθε καινούριο album τους έρχεται σε σύγκριση με τα παλαιότερα και ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Αυτό βέβαια συμβαίνει με όλες τις μεγάλες μπάντες. Από την άλλη, η ιδιαιτερότητα της σκηνής την κάνει ρομαντική και πιστή στον old school ήχo, χωρίς πολλές φανφάρες.

Ομολογώ ότι όταν άκουσα το "Based On A True Story" για πρώτη φορά ξίνισα. Ο λόγος ήταν ότι το album μου έδωσε πολύ την αίσθηση του new school. Θεωρώ ότι η παραγωγή είναι πιο new school από το "Death To Tyrants". Με τη σκέψη αυτή, την προσοχή μου τράβηξε η παραξενιά -για τη δική μου σχέση με τους Sick Of It All- της παραγωγής και δεν έδωσα βάση στα κομμάτια αυτά καθ' αυτά. Ετοιμαζόμουν να το θάψω και θα είμαι αρκετά ειλικρινής μαζί σας. Όταν το ξαναέβαλα, κατάλαβα ότι πίσω από τον όγκο και τη λεπτομερώς προσεγμένη παραγωγή, όλα είναι ίδια με πριν. Άφησα για λίγο απ' έξω την παραγωγή και απομόνωσα τη μουσική και τα vocals. Αυτό που συνδέει δηλαδή τους Sick Of It All του τότε με αυτούς του τώρα. Τα tracks του "Based On A True Story" είναι τα παλιά καλά γνώριμα Sick Of It All τραγούδια, με ρυθμό και sing alongs που είχε το "Yours Truly" και το "Scratch The Surface". Κατέληξα ότι το album έχει κομματάρες (κυρίως προς το δεύτερο μισό του), όπως τα "Good Cop", "Lifeline", "Dirty Line" αλλά και "A Month Of Sundays".

Εν κατακλείδι, δε μπορώ να υποσχεθώ ότι οι παλιοί φίλοι των Sick Of It All αλλά ούτε και οι οπαδοί του hardcore (;) με τη σημερινή έννοια θα ενθουσιαστούν. Σίγουρα είναι αδυναμία οι Sick Of It All, σίγουρα live είναι πάντοτε όπως πρέπει, αλλά είμαι παραπάνω από σίγουρος ότι θα γούσταρα πάρα πολύ να ακούσω αυτά τα κομμάτια με τον ήχο των '90s. Όταν το feeling έπαιζε μουσική. Τα συναισθήματα κινούνται μεταξύ χαράς και νοσταλγίας, αλλά με τίποτα δε μπορώ να πω ότι δε θα ξανάκουγα το δίσκο. Το αν θα τον λατρέψετε ή όχι μάλλον πρέπει να το βρείτε οι ίδιοι. Δοκιμάστε το όμως για να μάθετε.