She Wants Revenge

Η αλήθεια είναι πως η Αμερική έχει καιρό να βγάλει κάποιο πραγματικά σπουδαίο όνομα στο χώρο του rock. Με εξαιρέσεις τα -σε βαθμό αηδίας- Αμερικανάκια 3 Doors Down, Hoobastank και τα καινούργια φρούτα Hinder, άντε και τους πιο σοβαρούς My Chemical Romance, η Βρετανία έχει ξεφύγει μακράν. Να όμως που μια ελπιδοφόρα προσπάθεια από την California, από δύο φτωχούς και μόνους dj’s (και καμία σχέση με γνωστό παραγωγό του 1055 rock - ευτυχώς), έρχεται να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά.

Με το πρωτότυπο όνομα She Wants Revenge και με self-titled δίσκο, το σχήμα από το L.A. μας παρουσιάζει μια εξαιρετική δουλειά που κοιτάζει αρκετά πίσω, ακόμα και στα πρώτα χρόνια των Depeche Mode και στις εποχές των Joy Division. Ένα album πραγματικά εμπνευσμένο, από την αρχή ως το τέλος του. Δώδεκα υπέροχα μελαγχολικά κομμάτια που μας ταξιδεύουν με τους υπνωτικούς και δραματικούς τόνους τους στα δύσβατα και κατακρεουργημένα μονοπάτια που χωρίς σεβασμό διαβαίνουν καθημερινά αναρίθμητοι ατάλαντοι υποκριτές (αυτό κι αν ήταν χώσιμο, ανάσα δεν πήρα).

Ακόμα κι αν δεν έχετε ακούσει ποτέ το όνομα τους, θα στοιχημάτιζα πως τα δύο πρώτα κομμάτια του δίσκου ("Red Flags And Long Nights", "These Things") σίγουρα σας έχουν κάποια στιγμή αρπάξει από το αυτί σε κάποιο ραδιόφωνο. Και μη νομίζετε ότι απλά κάτι σας θυμίζουν. Δεν είναι υπερβολή αν γράψω πως δεν υπάρχει κανένα σημείο που το album να κάνει κοιλιά. Μέχρι να τελειώσετε την ακρόαση (αν δεν το ακούσετε και δεύτερη φορά συνεχόμενα) δεν υπάρχει περίπτωση να μη μείνετε συντονισμένοι στους ρυθμούς και τις μελωδίες, στα υπέροχα φωνητικά (κάπου ανάμεσα σε D.M. και New Order), στην ατμόσφαιρα και την έντονη διάθεση που επικρατεί. Αν και ποτισμένος στον πόνο και τη μελαγχολία, ο δίσκος βγάζει ένα συναίσθημα αφύπνισης, σα να λέει «ξύπνα και ξεκόλλα από τις βλακείες που σε ταΐζουν και άκου πως είναι πραγματικά η ηλεκτρονική μουσική».

Αν οι She Wants Revenge συνεχίσουν τόσο δυναμικά όσο ξεκίνησαν, σίγουρα έχουμε μπροστά μας ένα φαινόμενο που θα ανέβει στη συνείδηση μας τόσο ψηλά όσο και οι Interpol (άλλωστε και αυτοί δεν έχουν δα και καμιά τεράστια ιστορία). Αρκεί βέβαια να καλλιεργήσουν λίγο περισσότερο τη μουσική τους και να ξεφύγουν από τόσο προφανείς αναφορές σε Depeche και New Order. Η χρήση της κιθάρας σε αρκετά μεγάλο βαθμό δείχνει πως είναι σε καλό δρόμο. Ας μη βιαστούμε όμως να τους κρίνουμε. Έχω την αίσθηση πως πολύ σύντομα θα ακούσουμε περισσότερα για τους Justin Warfield και Adam Bravin.