Rose Hill Drive

Υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα νέα γενιά ροκάδων, που δημιουργούν μια ιλιγγιώδη ψευδαίσθηση, παράγοντας μουσική που φέρνει την εξέχουσα δεκαετία των seventies στο παρόν. Δεν επιχειρούν πραγματική αναπαλαίωση του ήχου, ούτε παραμένουν εντελώς πιστοί στο αυθεντικό πνεύμα, όπως οι στείροι πιουρίστες αναβιωτές. Καταφέρνουν να εξισορροπούν την πιστότητα με τη φρεσκάδα.

Εν προκειμένω, οι Rose Hill Drive είναι ένα χρυσό τέκνο αυτής της τεχνοτροπίας. Χωνεύοντας την κληρονομιά γιγάντων, όπως οι Led Zeppelin και οι Cream, αλλά χωρίς σαφή κατασταλαγμένη αναφορά, οι τρεις από το Κολοράντο παρέδωσαν τον εντυπωσιακό πρώτο και ομώνυμο δίσκο τους το 2006. Η επιστροφή με το δεύτερό τους άλμπουμ "Moon Is The New Earth" εμπλουτίζει το συμπαθέστατο αποθεματικό τους με έντεκα και μία απολαυστικές μετριοπαθέστατες συνθέσεις.

Θεάρεστο, το "Sneak Out" κάνει τις συστάσεις και κερδίζει κάθε στοίχημα, περιγελώντας τον χαμένο τζογαδόρο, που θα τολμούσε να αμφισβητήσει την καταιγιστική δυναμική του grooveάτου riff. Παρά την ισχύ της έναρξης, το υπόλοιπο άλμπουμ επιδεικνύει μεν μια ζηλευτή αρτιότητα, ως προς το ηχητικό ύφος, αλλά αποτυγχάνει παταγωδώς όσον αφορά τη δυνατότητα να συγκρατήσει την προσοχή του ακροατή.

Το μουσικό μίγμα αποδίδει ενίοτε μια πιο «ρομαντική» έκδοση του κυβικού ταμπεραμέντου των Eagles Of Death Metal και γενικότερα εισάγει μια όμορφη υπερβολή, ως προς τη γλυκιά και «άκρως rock» μελωδικότητα της φωνής, στις αμέτρητες riffολογικές επιρροές. Με εξαίρεση το έρρυθμο ακουστικό "One Night Stand", το άλμπουμ «βαλτώνει» στη μονότονη αποτελεσματικότητα της ηλεκτρισμένης συνταγής του.

Δεν αρνούμαι ότι ο ευλύγιστος παλμός του παζλ "Do You Wanna Get High?" ζωντανεύει εγκάρδια rock ένστικτα. Δεν αρνούμαι ότι η σπαζοκεφαλιά «τί μου θυμίζει τούτο εδώ;» είναι αδιέξοδος, καθώς τα εστεμμένα συστατικά της ιστορίας του rock έχουν δεχτεί άριστο ανακάτεμα. Αρνούμαι όμως πεισματικά, με τον δείκτη στον αέρα, ότι αυτό το άλμπουμ θα μπορούσε να ξεπεράσει την άοσμη συνοδευτική του χρηστικότητα.