Στην αυγή μιας νέας prog/power θρησκείας

Σκάβοντας τις κατακόμβες της ιταλικής power metal σκηνής, θα έρθουμε αντιμέτωποι με αρκετές κυκλοφορίες που ομοιάζουν με το περίφημο τυρί casu marzu, αλλά και με ορισμένες που θα έπρεπε – σε έναν δίκαιο μουσικό κόσμο – να έχουν πολύ μεγαλύτερη απήχηση και αναγνώριση. Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και το "A New Religion?" των Athena, η επανένωση των οποίων με τον Fabio Lione και η επερχόμενη νέα τους δουλειά, 23 χρόνια μετά το τελευταίο τους δίσκο, απασχολεί τη στήλη σε αυτήν της την επανεμφάνιση.

Βρισκόμαστε στο σωτήριον έτος 1991. Στην πρωθυπουργία της Ελλάδας βρίσκεται ο Κ. Μητσοτάκης, η λωρίδα της Γάζας πλήττεται από ισραηλινές επιθέσεις ενώ στο μπάσκετ μια ελληνική ομάδα σηκώνει ευρωπαϊκό τρόπαιο. Θα έλεγε κανείς πως δεν έχουν αλλάξει πολλά από τότε, αν και για κάποιους, αυτά τα 33 χρόνια αποτελούν μια ολόκληρη ζωή. Κάπου στην Τοσκάνη, μια παρέα εφήβων αποφασίζει να ιδρύσει τους Athena, ένα όνομα παρμένο από τη θεά της σοφίας του ελληνικού δωδεκάθεου, και να αρχίσει την απόπειρα να δημιουργήσει μουσική κατά τα πρότυπα των ηρώων της.

Το πρώτο τους, ιστορικό demo θα δει το φως δύο χρόνια αργότερα, μια χρονιά που, ωστόσο, θα συμβούν οι πρώτες αποχωρίσεις από το lineup τους, με πρώτη και σημαντικότερη αυτή του Fabio Lione. Την κενή θέση πίσω από το μικρόφωνο θα αναλάβει ο δεύτερος κιθαρίστας τους, Alessio Mosti, κάτι που θα διατηρούταν μέχρι και το άγουρο ντεμπούτο τους, "Inside, The Moon", που θα έφτανε δύο χρόνια αργότερα.

Παρόλα αυτά, η μπάντα είχε εξαιρετικές προοπτικές, καθώς το συνθετικό τους ταλέντο απέκλινε από το τυπικό euro-power ρεύμα της εποχής. Έχοντας αρκετά προοδευτικά στοιχεία, θα αγκάλιαζαν τον όρο prog/power, ενώ η επιστροφή του, «διπλοθεσίτη» πια (ελέω Rhapsody), Fabio Lione, θα αναβάθμιζε τις φωνητικές τους επιδόσεις. Αυτό θα φαινόταν ξεκάθαρα στο κορυφαίο "A New Religion?", ένα δίσκο εκλεπτυσμένου prog/power που δεν στερούταν δυναμικές.

Όχι μακριά από τα όσα έκαναν τους Angra ή ακόμα και τους Dream Theater (άκου το "My Silence") γνωστούς, με πολύ έντονη παρουσία των πομπωδών πλήκτρων του Gabriele Guidi, αυτόφωτο και ευφυές μπάσο και αυτήν την γλυκόπικρη, νοσταλγική ‘90s αύρα πανταχού παρούσα, το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας δεν ήταν απλά το καλύτερο της – ήταν ένα άλμπουμ που θα ξεχώριζε μιας ολόκληρης σκηνής.

Με έναν Lione που τραγουδάει έχοντας ως εικονίσματα ερμηνευτές όπως ο Geoff Tate, ο Michael Kiske και ο Bruce Dickinson, προσφέροντας εδώ τις - μεγάλη κουβέντα - σπουδαιότερες ερμηνείες του, το άλμπουμ θα έπρεπε να έχει τραβήξει το ενδιαφέρον πολύ περισσότερου κόσμου εκείνη την εποχή. Αφού, όμως, δεν το έκανε τότε, έμοιαζε σχεδόν αδύνατο για το σχήμα να το πράξει κατόπιν, και με τον Lione να ξαναφεύγει.

Σε αυτό, προφανώς, συνέβαλλε και το "Twilight Of Days", όχι τόσο επειδή ήταν ένα σκαλοπάτι χαμηλότερα συνθετικά από τον προκάτοχο του, ούτε λόγω της αλλαγής τραγουδιστή (αφού ο Francesco Neretti στέκεται αρκούντως ανταγωνιστικός ερμηνευτικά), αλλά κυρίως λόγω της απαράδεκτης παραγωγής του και της ελλιπέστατης προώθησης του – άλλωστε η μπάντα θα διαλυόταν ένα χρόνο αργότερα. Κάπου εκεί θα τελείωναν και οι αναφορές στο όνομα τους φυσιολογικά, με την επισήμανση να τσεκαριστεί οπωσδήποτε το "A New Religion?", αλλά οι ιταλιάνοι φίλοι μας αποφάσισαν να διεκδικήσουν ακόμη μια ευκαιρία. Και όχι μόνο επανενώθηκαν το 2019, αυτήν τη φορά ως Athena XIX, αλλά ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν και νέο δίσκο, πιθανότατα φέτος, με τον Fabio Lione ξανά πίσω από το μικρόφωνο τους. Το πρώτο δείγμα τους κρίνεται παραπάνω από θετικό, και, για την ώρα αναμένουμε τα ακόμη σπουδαιότερα που φαίνεται πως έρχονται εκεί που δεν το περιμέναμε.