Rory Gallagher

Notes From San Francisco

Sony (2011)
Από τον Κώστα Πολύζο, 02/08/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Πράξη πρώτη - εισαγωγή: Βάζω στο ποτήρι μια γενναία ποσότητα gin, στο στερεοφωνικό το "Notes From San Francisco", πατάω το play και αφήνω το αλκοόλ και τον Rory να κάνουν τα μαγικά τους.

Πράξη δεύτερη - διάφορες σκέψεις: Όταν ακούτε τις λέξεις hard και rock μαζί πού πάει το μυαλό σας; Οι περισσότεροι σκέφτονται τους Led Zeppelin, άλλοι τους Deep Purple και κάποιοι άλλοι ίσως τους Blue Oÿster Cult. Δεν κατηγορώ κανέναν τους. Τεράστιες μπάντες και οι τρεις. Εγώ όμως θα κλέψω και θα βάλω και τη λέξη blues μαζί, οπότε αυτό που έρχεται στο μυαλό μου εμένα είναι ο Rory Gallagher.

Επιτρέψτε μου να γίνω υπερβολικός, για χάρη της ποιητικότητας του λόγου, συγκρίνοντας την πρώτη φορά που άκουσα τα "Bad Penny", "Shadowplay", "Moonchild" και "Philby" με την πρώτη φορά που έκανα έρωτα με γυναίκα. Και στις δύο περιπτώσεις ένιωσα ενθουσιασμένος, γνωρίζοντας πως κάτι όμορφο συνέβη, αλλά αυτό που δε μπορούσα να φανταστώ ήταν το πόσο καλό θα γινόταν στη συνέχεια... η οποία συνέχεια είναι πλέον απλά ιστορία. Για 20 χρόνια το μικρόβιο Gallagher φώλιαζε για τα καλά μέσα μου, χωρίς ποτέ να υπάρξει γιατρειά. "Top Priority", "Tattoo", "Calling Card", "Photo-finish", το ένα αριστούργημα  μετά το άλλο γινόταν μέλος της δισκοθήκης μου, αποκτώντας τη δική του περίοπτη θέση σε αυτήν και αφήνοντας ανεξίτηλο το σημάδι του στις μουσικές μου προτιμήσεις.

Μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους τραγουδοποιούς που γέννησε αυτή η γόνιμη μήτρα που ονομάζουμε rock μουσική και ένας από τους ελάχιστους λόγους που θα ευχόμουν να είχα γεννηθεί πριν από την ώρα μου, ώστε να προλάβω να τον δω να μεγαλουργεί και φυσικά να μπορέσω να απολαύσω μια ζωντανή του εμφάνιση, για τις οποίες τόσα πολλά μεγαλοπρεπή σχόλια έχουν ακουστεί, με τις live κυκλοφορίες και τα σχετικά video να αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες.

Οργισμένος, συναισθηματικός και δυστυχώς αθεράπευτα αλκοολικός. Η ευφυΐα δεν έρχεται ποτέ χωρίς κάποιο τίμημα. Θυμάμαι παλιότερες δηλώσεις του επί χρόνια drummer του, Ted McKenna, να περιγράφει τις συνθήκες που επικρατούσαν κατά τις ηχογραφήσεις κάποιων εκ των σημαντικότερων μουσικών πονημάτων του, λέγοντας πως ήταν μεθυσμένος καθ' όλη τη διάρκεια τους. Αυτή η κατάχρηση ήταν τελικά που τον κατέβαλε και τον έστειλε στο πάνθεον των νεκρών ηρώων της μουσικής νωρίτερα από την ώρα του, στα 47 του χρόνια.

Ναι, έχετε δίκιο, αυτό δεν είναι το review του "Notes From San Francisco", αλλά μερικά λόγια αγάπης για αυτό το μεγάλο καλλιτέχνη. Όντας συναισθηματικά ευάλωτος τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, νιώθω πως δεν αξίζει να σταθώ αποστασιοποιημένος περιγράφοντας απλά την εν λόγω κυκλοφορία. Άλλωστε, όσοι νιώθουν όπως εγώ για τον Rory την έχουν ήδη αποκτήσει, ενώ για τους υπόλοιπους μη μυημένους στη μαγεία της μουσικής του αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να τον (ξανά)γνωρίσουν / θυμηθούν και τελικά να αναγκαστούν να ρίξουν μια προσεκτικότερη ματιά στη δισκογραφία του.

Δε με ενδιαφέρει ποιός θα καρπωθεί τα κέρδη αυτής της κυκλοφορίας, καθώς μου αρκεί που αυτό στάθηκε η αφορμή να μοιραστώ μαζί σας την αγάπη και το θαυμασμό μου για τον ένα εκ των δύο σημαντικότερων Ιρλανδών Μουσικών (το Μ κεφαλαίο). Το ποιός είναι ο έτερος δε νομίζω πως χρειάζεται και ιδιαίτερη σκέψη, ε;

Πράξη τρίτη - πραγματικότητα: Το 1978, ο Gallagher μετά την κυκλοφορία του "Calling Card" είχε έτοιμο το εν λόγω studio άλμπουμ, αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν τον ικανοποιούσε και συνεπώς δεν κυκλοφόρησε ποτέ υπό αυτή τη μορφή, με κάποια από εκείνα τα τραγούδια, όπως τα "Mississippi Sheiks", "Brute Force & Ignorance" και "Overnight Bag", να εμφανίζονται στο "Photo-finish". Το 2011 ο manager και αδερφός του, Donal, δίνει την άδειά του στον υιό του, Daniel, να κάνει μια διαφορετική μίξη στο άλμπουμ, το αποτέλεσμα της οποίας κρίνεται αρκούντως ενδιαφέρον, αφού έχουμε να κάνουμε με 12 τραγούδια (3 extra) στο γνώριμο blues/rock στυλ του Gallagher. Το να περιγράφεις τον ήχο του είναι το πιο εύκολο αλλά και συνάμα το πιο δύσκολο πράγμα. Ο ήχος στην κιθάρα είναι ο γνωστός κελαριστός και αναγνωρίσιμος από χιλιαδες μίλια μακριά, οι ερμηνείες του απλά αφοπλιστικές λόγω της ειλικρίνιάς τους και σας μιλάω από εμπειρεία, μπορείτε να εμπιστευτείτε έναν μεθυσμένο άντρα, αφού ό,τι και να σας πει είναι αληθινό και δε θα κρυφτεί πίσω από καθωσπρεπεισμούς. Το μόνο που θα ακούσετε είναι η αλήθεια, όποια κι αν είναι αυτή. Μια από αυτές είναι το "Wheels Into Wheels", που κατά την ταπείνη μου γνώμη αποτελεί μια μεγάλη στιγμή στην ήδη γεμάτη από τέτοιες καριέρα του Rory. Δε μιλάμε για νεοτερισμούς, αλλά για το πώς το απλό και τετριμμένο γίνεται μεγαλειώδες. Σημαντική προσθήκη όμως αποτελεί και το δεύτερο cd που συνοδεύει την εν λόγω κυκλοφορία και αποτελείται από ζωντανές ηχογραφήσεις τραγουδιών από το 1979, όπου θα ακούσετε τη δύναμη και το συναίσθημα που έβγαζε πάνω στο σανίδι της σκηνής.

Πράξη τέταρτη - hangover: Κοιτάω το ρολόι στον τοίχο και αντιλαμβάνομαι πως η ώρα έχει περάσει κατά πολύ, πάνω στο τραπέζι το μπουκάλι έχει κατέβει κάτω από την μέση, το cd έχει ήδη παίξει τέσσερις φορές και εγώ έχω ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό μου και, πιστέψτε με, δε φταίει το ποτό.
  • SHARE
  • TWEET