Ringo Starr

Στις σελίδες της «λιβερπουλιανής φαντασίας» του Larry Kirwan, που μας μεταφέρει σε μια κάποια άλλη δυστυχισμένη διάσταση όπου οι Beatles διαλύθηκαν το '62, ο Ringo Starr είναι ένας ακαμάτης σώγαμπρος κομμωτής. Το χαμόγελο του αναγνώστη σημαίνει πολλά. Δεν ξέρω αν μπορεί να διαφεύγει σε κανέναν, αλλά ο Ringo ήταν ένας εκ των «ιερών τεσσάρων» και αυτό αποτελεί καταγεγραμμένη ιστορία – στα αυτιά και τις καρδιές εκατομμυρίων. Η υποτίμηση της αξίας του τυμπανιστή των Beatles, ως καλλιτέχνη, δεν είναι καινοτόμο θέμα συζήτησης. Ο ίδιος ο Paul McCartney, στην ερώτηση αν ο Ringo είναι ο καλύτερος ντράμερ όλων των εποχών, απάντησε ότι δεν είναι καν σίγουρος αν πρόκειται για τον καλύτερο ντράμερ των Beatles. Ορίστε, η πανέμορφη υπερβολή του βρετανικού χιούμορ μπορεί να σε βγάλει και από τη δυσκολότερη θέση.

Το χάσαμε στη μετάφραση, βέβαια, αλλά η ονομασία της μεγαλύτερης μπάντας στην ιστορία εμπεριέχει λογοπαίγνιο με τη λέξη «beat» και αυτό δεν είναι τυχαίο. Δεν θα ισχυριστώ, λοιπόν, ότι θα τού άξιζαν τυμπανιστικά πρωτεία, αλλά σίγουρα οι απλοϊκοί ρυθμοί του έγραψαν ιστορία και, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, μάλλον υπήρξαν οι καταλληλότεροι για να ρυθμίσουν την αχαλίνωτη έμπνευση των άλλων τριών. Θα υποστήριζα, πάντως, ότι υπήρξε κάτι περισσότερο από απλά τυχερός. Εξάλλου, ο άνθρωπος που έγραψε το "Octapus's Garden" και τραγούδησε το "Yellow Submarine" δεν μπορεί να εξέλθει από το βιβλίο της rock ιστορίας, έστω και αν ήταν ο πιο «κοντός» από τους τέσσερις γίγαντες.

Με όλο το σεβασμό, λοιπόν, αλλά η απάντηση στο «γιατί όχι;» είναι το ίδιο το άλμπουμ. Το "Y Not" είναι «άλλο ένα» άλμπουμ του Ringo Starr και εμφανώς ένα από τα μετριότερα της ούτως ή άλλως μετριότατης προσωπικής δισκογραφίας του. Χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση, προφανώς χωρίς μουσική πρωτοτυπία, χωρίς καν τυμπανιστικό ενδιαφέρον, το άλμπουμ ρέει ήσυχα στην γλυκερή και αφελή αισιοδοξία της μουσικής του Ringo. Τρισευτυχισμένα τραγούδια με πάμπολλους εκλεκτούς προσκεκλημένους, για τον δίσκο ενός rock ήρωα που πλέον ενδιαφέρει πραγματικά μάλλον μόνο όταν εκείνος είναι ο τιμώμενος προσκεκλημένος. Κάτι τέτοιο μοιάζει να συμβαίνει με τον συμπαθή χαβαλέ του "Who's Your Daddy", στο οποίο θεόρατη η Joss Stone δίνει ζωτική παραδοσιακή R&B πνοή στο παλαιολιθικό rock'n'roll του παρ ολίγον εβδομηντάρη.

Τα εμφανή κουσούρια του δίσκου αφορούν κυρίως την αποστειρωμένη ενορχήστρωση και την παραγωγή που εν μέρει κυνηγά εκείνο το οποίον εθεωρείτο μονδέρνο κατά τα eighties, σαν να ήταν μοντέρνο σήμερα. Η πλαστικοποιημένη γραφή είναι όμως ο ουσιώδης λόγος της απογοήτευσης που προκαλεί το "Y Not". Ακόμη και η καλή ιδέα του "Time" δεν ολοκληρώνεται. Το "The Other Side Of Liverpool" καταφέρνει να ξεφύγει από την «πολυχαρουμενίτιδα», ανακαλύπτει κάτι από το σύγχρονο rock και προσπαθεί να γίνει ο βλοσυρός δίδυμος του "I'm The Greatest", από το αξιοπρεπές άλμπουμ "Ringo" του 1973, αλλά αποτυγχάνει λόγω ανεπαρκούς ρεφρέν.

Αν ο ακροατής δέχεται να συμβιβαστεί με ένα καλοκάγαθο και ακίνδυνο ημίωρο, ο «beatlemaniac» φετιχισμός του θα ικανοποιηθεί, έστω χάρη στο γεροντίστικο ντουέτο με τον Paul McCartney, στο "Walk With You". Αν όμως ο ακροατής έχει ευαίσθητα νεύρα, το "Peace Dream" αρκεί για να τον αναγκάσει να αυτοξεμαλλιαστεί, καθώς αυτή η περιττή σπουδή στο "Imagine", εκτός από το τσανάκι του John Lennon, γλείφει και τα όρια της παρωδίας. Έξω φρενών είμαι.