Lazytrains

Τα blues θέλουν ψυχή. Δηλαδή, χρήσιμη η τεχνική και τα περίτεχνα περάσματα, αλλά χωρίς ψυχή, δεν μπορείς να παίξεις καλά τα blues. Ευτυχώς, στην περίπτωση των Lazytrains έχουμε την ευτυχή συγκυρία τα δύο να συνδυάζονται και να συνυπάρχουν, με το αποτέλεσμα να κατατάσσει το συγκρότημα ανάμεσα στα πιο υποσχόμενα της εγχώριας σκηνής. Βέβαια, μάλλον θα αδικούσαμε τους Lazytrains αν λέγαμε πως παίζουν απλά blues. Όχι επειδή πρόκειται για κανένα κατώτερο είδος - το αντίθετο μάλλον θα λέγαμε δηλαδή- αλλά επειδή το συγκρότημα φροντίζει η μουσική του να μην είναι μονοδιάστατη, με αποτέλεσμα οι ταμπέλες να μην και τόσο εύκολο να τοποθετηθούν.

Όποιος έχει τύχει να παρευρεθεί σε κάποια από τις πολλές ζωντανές τους εμφανίσεις, μάλλον ήξερε τι να περιμένει. Δυναμικό rhythm-section από τους Λευτέρη Κάτσα (μπάσο) και Ελένη Φυσέκη (drums), μελωδικές κιθάρες από τον Πέτρο Κουτρουμπή, και τη φωνή της Μαρίας Ιωαννίδου να κουβαλά το "κρύσταλλο" που απαιτεί η περίσταση ώστε να απογειωθούν οι συνθέσεις. Όσοι δεν γνώριζαν, είναι σίγουρο πως ακούγοντας το "I Don’t Need No Money" που ανοίγει το δίσκο θα κατατοπιστούν, αφού η blues προσέγγιση με ολίγη από την rock and roll αλητεία του τεράστιου Brian Setzer, είναι βέβαιο πως θα κάνει και τους πιο "δύσκολους" ακροατές να στήσουν αυτί. Στη συνέχεια, το "Tell Me Lover" ξεκινά με μια ατμόσφαιρα που φέρνει στο μυαλό κάτι από τους The Isley Brothers, προτού η τρομπέτα του Διονύση Κοκόλη οδηγήσει το κομμάτι σε μια κορύφωση που, από τη μία, παραπέμπει σε jazz τζαμαρίσματα, και, από την άλλη, στους Calexico.

Αν κάτι είναι ξεκάθαρο πάντως, όσο προχωράει ο δίσκος, είναι πως οι Lazytrains δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα να υπηρετήσουν κάποιο στυλ, αφού δεν ακούγονται ποτέ προσκολλημένοι σε μία ηχητική ταυτότητα αλλά, συνέχεια, ελίσσονται μεταξύ μουσικών ειδών. Αυτό μπορεί, ως ένα βαθμό, να μην βοηθάει τον δίσκο να λειτουργήσει ως ενιαίο, και σχετικά ομοιόμορφο, σύνολο, όμως, παράλληλα, επιτρέπει στο συγκρότημα να μας συστήσει τις πολλαπλές του ταυτότητες και ιδιότητες, κάνοντας σαφές το εύρος των επιρροών του. Στο "Liar" για παράδειγμα δοκιμάζουν τα όρια τους φλερτάροντας ανοιχτά με την pop και τα '80s, ενώ στο "Give Me Wings" κινούνται σε αμιγώς country μονοπάτια με το washboard του Νίκου Λάμπρου να δίνει το κατάλληλο ηχόχρωμα για να "πετύχει το γλυκό".

Αντίστοιχα, το "Will You Be?" φανερώνει την jazz πλευρά των Lazytrains. Κι όταν λέμε jazz, εννοούμε αυτή τη jazz που παίζεται σε σκοτεινά μπαρ ανάμεσα σε ουισκάρες και τσιγάρα, κι όχι την άλλη, εξίσου αξιόλογη αλλά ελαφρώς αποστειρωμένη εκδοχή της, που περισσότερο της ταιριάζει να ακούγεται στο Μέγαρο Μουσικής. Τα blues φυσικά παραμένουν η κινητήρια δύναμη του συγκροτήματος, κάτι που γίνεται σαφές σε τραγούδια όπως το "Who’s Gonna Love You Tonight?" και το "I Feel Blue", αλλά και στο "Αint this Kind of Woman", το οποίο μάλλον αποτελεί και την πιο "σκληρή" στιγμή του δίσκου. Ειδική μνεία επίσης πρέπει να γίνει στην εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στο κομμάτι της παραγωγής καθώς το συγκρότημα, αποφεύγοντας μια από τις μεγαλύτερες παγίδες της εγχώριας σκηνής, πετυχαίνει να ακούγεται, συγχρόνως διαχρονικό αλλά και μοντέρνο, χωρίς να κουβαλά αυτή τη '70s μονοδιάστατη ξεραΐλα που χαρακτηρίζει συχνά παρόμοια εγχειρήματα.

Συνολικά, οι Lazytrains, στο ντεμπούτο τους, πατάνε γερά στα πόδια τους μπλέκοντας jazz, blues, soul, country, και διάφορες άλλες επιρροές, τις οποίες καταφέρνουν να αναπαράγουν, χωρίς όμως να εγκλωβίζονται σε μια απλή άσκηση ύφους. Έχοντας καταφέρει να ξεχωρίσουν και να επιδείξουν το συνθετικό τους εύρος και τις τεχνικές τους δυνατότητες, εκτιμώ πως πρέπει να συνεχίζουν να χτίζουν πάνω στον προσωπικό τους ήχο ώστε να εξελιχθούν περαιτέρω και να επιβεβαιώσουν πως αποτελούν μια ιδιαίτερη και αυτόνομη "φωνή" μέσα στην εγχώρια σκηνή. Τα θεμέλια είναι βέβαιο πως έχουν μπει για τα καλά και, συνεπώς, αναμένουμε τη συνέχεια με πολύ ενδιαφέρον.

Bandcamp