Rage

Περνάω δεύτερη καψούρα μαζί τους, μόνο τυχαία δε λες την τρίτη σερί παρουσίαση δίσκου τους, έχοντας ως αφετηρία το "Resurrection Day" του 2021, το οποίο έλαβα με σκεπτικισμό μεγάλο, ο οποίος εξελίχθηκε στην καψούρα που αναφέρθηκε. Πού βρίσκεται το γερμανικό τρίο τέσσερα χρόνια μετά; τί έχει να προσφέρει ο λατρείας Peavy στον εικοστό κάτι δίσκο τους; αξίζει επιτέλους η μπάντα θέση στα Big Guns της ανασκόπησης που δεν είναι μακριά;

Βαρβάτο ναι για το τελευταίο ερώτημα, σε κέφια με αισιόδοξη στάση για το πρώτο, και το δεύτερο θα απαντηθεί στις γραμμές που ακολουθούν: ενίοτε, οι δηλώσεις μιας μπάντας για τον νέο δίσκο της συμβαδίζουν και αντικατοπτρίζονται πεντακάθαρα σε αυτόν. Ενίοτε, απέχουν τόσο όσο να σκοράρει σε τετ α τετ ο Ζίνι. Προς δική μας ευτυχία, χαρά και ικανοποίηση, ο ενθουσιασμός, η αισιοδοξία και η δημιουργικότητα που νιώθουν οι Γερμανοί, αποτυπώνονται εξόχως σε τούτο τον δίσκο.

Συνθέσεις - σφηνάκια πέριξ των τεσσάρων λεπτών, thrash όπως το αποδίδουν χρόνια πολλά, μοντέρνα προσέγγιση και ενσωμάτωσή της στον Rage μουσικό πυρήνα, συναυλιακά χιτ με το απαραίτητο sing along, αφιέρωση σε οπαδούς και σε όσους συνδράμουν για ένα επιτυχημένο festival ή συναυλία. Ναι, το "Leave Behind" αξίζει να ακουστεί σε συναυλία (ελπίζω σύντομα στα μέρη μας), να τραγουδηθεί δυνατά, όντας απόδειξη ισχυρή περί της παρούσης δυναμικής των Γερμανών.

Σχετικά με την αισιόδοξη στάση τους και τα παρελκόμενά της: βαρέθηκαν να ακούν για το τέλος του κόσμου, την εσχατολογία και άπαντα τα κακά του ανθρώπινου είδους, προτείνοντας ως εναλλακτική την ανεξάρτητη κριτική σκέψη, ικανή να οδηγήσει μακριά από τον κυρίαρχο φόβο των καιρών μας. Ιδού μερικές ιδέες, "Freedom", "We’ll Find a Way", "Next Generation" & "Paradigm Change". Μια χαρά τα γράφει και τα τραγουδά ο μέγας Peavy, ο οποίος χρήζει ιδιαίτερης μνείας.

Δεν προσκολλάται στο όποιο μουσικό τους επιτυχημένο παρελθόν, αφουγκράζεται τον ήχο της εποχής, τον ασπάζεται και τον ενσωματώνει με δεξιοτεχνία στην ουσία μιας μπάντας - δημιούργημά του. Εν ολίγοις, το groove & τα break downs ή πώς στο διάολο λέγονται, δεν ξενίζουν μα εμπλουτίζουν τον ήχο τους, με την πιθανότητα να κεντρίσουν το ενδιαφέρον σε ακροατές που αγνοούν το όνομα Rage, όπως ο Ζίνι την επαφή με τα δίχτυα. Λες και τρέφεται από τα νιάτα και τις ιδέες των υπόλοιπων δύο ο αρχοντικός Peavy, σαν άλλος «απέθαντος», διατηρεί επίκαιρο το συγκρότημα και επεκτείνει την ιστορία του.

Σε περίπτωση που αναρωτιέστε για την ύπαρξη συμφωνικών στοιχείων, ένα μακρόσυρτο «μπα» λύνει την όποια απορία. Στον επόμενο δίσκο, λέει ο τρισμέγιστος Peavy και ήδη ανυπομονώ για το μέλλον τους. Προς το παρόν, τα τέσσερα "oh" του "Freedom" με καλύπτουν σε απόλυτο βαθμό, ομοίως και η western αισθητική του "Paradigm Change". Χαμός, αμέ. Οι κορυφές τους, δεδομένες και σύντροφοι παντοτινοί ό,τι και να ζίνει (γερμανική προφορά). Η τωρινή τους έκδοση, λόγος ισχυρός για ισχυροποίηση του δεσμού μας. Πολλά εύγε και στα κάφρικα φωνητικά του Βασίλη, του ντράμερ. Τελικά, αυτό το άτιμο "Fear Out of Time" σκίζει. Ωιμέ.

Bandcamp