Μεταξύ «τρέλας» και πραγματικότητας, δίπλα στους Slaine MacRoth, Elric, Jesse Custer και άλλους χάρτινους ήρωες, στέκει ψηλότερα από όλους ο Thomas Forsberg. Εννοείται και ολόκληρη η κληρονομιά του....
Rage
Resurrection Day
Με αυτόν τον δίσκο οι Γερμανοί κατορθώνουν να ενώσουν γενιές ακροατών κάτω από τα φτερά του Soundchaser
Συγκρότημα με τριάντα πέντε χρόνια ιστορίας και είκοσι τέσσερις δίσκους στην πλάτη δε χρήζει ιδιαίτερου προλόγου. Αντ'αυτού, χρήζει θαυμασμού και απόδοσης τιμών, καθώς συνεχίζει να γράφει ιστορία με τα δισκογραφικά κατορθώματά του. Το ίδιο και το αυτό ισχύει και για το συνώνυμο της μπάντας, τον εμβληματικό αρχηγό της Peavy Wagner aka Ragnar of metal, κρίνοντας από το πρόσφατο παρουσιαστικό του.
Για άλλη μια φορά έχουμε αλλαγή στη σύνθεση της μπάντας, ιδιαίτερα σημαντική κιόλας. Πλέον μιλάμε για τετράδα, καθώς ο Marcos Rodriguez αποτελεί παρελθόν μετά από πέντε χρόνια και η θέση του καλύφθηκε διπλά: Stefan Weber και Jean Bormann συνθέτουν ένα κιθαριστικό δίδυμο που είχαμε να δούμε στους Rage από τα '90s. Εκ του αποτελέσματος, πετυχημένη αλλαγή με προοπτική να στεριώσει κιόλας, αφού δοκιμαστεί και σε ζωντανές συνθήκες.
Τα σκαμπανεβάσματα είναι σύνηθες φαινόμενο σε μπάντες με μακρά ιστορία - πόσο μάλλον όταν αυτή χωρίζεται και σε επί μέρους περιόδους σαν των Γερμανών - εδώ και μερικά χρόνια πάντως η απόδοση τους ανήκει στην κατηγορία «ανεβάσματα». Τα πιο πρόσφατα "The Devil Strikes Again", "Seasons Of The Black" & "Wings Of Rage" σηματοδότησαν την αποκόλληση από τον Victor Smolski και τους ξαναέβαλε σε ξεκάθαρα heavy/power/speed μονοπάτια. Εκεί δηλαδή όπου διέπρεψαν. Δίσκοι του 7 περίπου ή αλλιώς μιας καλής ποδοσφαιρικής εμφάνισης του Τάσου Πάντου. Στο Resurrection Day ο βαθμός ανεβαίνει, συνιστώντας έκπληξη. Πόσοι άραγε περιμέναμε να ευχαριστηθούμε τόσο πολύ έναν καινούργιο δίσκο τους; Ελάχιστα τα χέρια που σηκώθηκαν.
Ο Peavy έχει μια έμφυτη ικανότητα να συνθέτει ρεφρενάρες, να σκαρφίζεται κολλητικές μελωδικές γραμμές και μπαλαντάρες, ακόμα και στις μέτριες στιγμές του. Και εδώ δεν είναι μία απ'αυτές. Ρίχνει όλα τα όπλα της μπάντας στη μάχη, τον συμφωνικό της μα μετρημένο εαυτό (με Ισπανό μαέστρο) παρέα με τα πασίγνωστα θρασοειδή περάσματά της. Το ζερμανικό power metal χέρι χέρι με τα σπινταριστά θέματα και κάνα δυο πινελιές μοντέρνας γκρούβας και αισθητικής. Επιχειρεί να ρισκάρει με μία «πρώτη» για τους Rage και δικαιώνεται. Η παραγωγή έχει όγκο και δύναμη, όλα τα όργανα αστράφτουν. Σχολιάζει την επικαιρότητα όντας καυστικός, με μια φωνή που παραμένει αναλλοίωτη, διατηρώντας αυτήν την τόσο ιδιαίτερη χροιά της. Ό,τι πρέπει για αποκτήσει νέους οπαδούς δηλαδή και να ενώσει γενιές ακροατών κάτω από τα φτερά του Soundchaser.
Οι Γερμανοί είναι από τις πρώτες μπάντες που με έμπασαν στο metal, η κασέτα του "Secrets In A Weird World" με τα Ray-Ban γυαλιά στο εξώφυλλο, αν και χρόνια αγνοούμενη, δε γίνεται να λησμονηθεί. Πραγματικά εύχομαι να τους ανακαλύψουν νέοι ακροατές με αυτόν τον δίσκο, το αξίζουν όχι για τη νοσταλγία της υπόθεσης, αλλά γιατί το «λέει» ακόμα η καρδιά και η ψυχή τους.