Pro-Pain

Νέος δίσκος για μία ιστορική μπάντα της Νέας Υόρκης που μεγαλούργησε στα hardcore παρακλάδια και μονοπάτια αυτής της πόλης αρχικά και έδωσε άλλο άρωμα στο groove metal και στις εναλλακτικές και νέο-thrash μορφές του αργότερα.

Διανύοντας μια χρονιά με καινούργιες κυκλοφορίες από Soulfly, Godsmack και Disturbed, η φουρνιά του μελωδικού αλλά ανελέητου και εναλλακτικού metal κλείνει το καρέ με το "Absolute Power" (όνομα και πράμα). Όμορφα τραγούδια με λιγότερο από παλιότερα καθαρά φωνητικά (καλό αυτό!) και έντονα χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες. Ιδιαίτερα πιασάρικο στυλ, αλλά πολύ ευχάριστα και ανεβαστικά κομμάτια που ενθουσιάζουν. Ο Gary Meskil, που παραμένει ο εμπνευστής και το δεύτερο βασικό μέλος εξ αρχής, μαζί με τον Tom Klimchuck, φτιάχνει και «φτιάχνεται», ακόμα με συνθέσεις που στα «σκάνε» στα μούτρα. Μπορεί το στυλ της μπάντας, δηλαδή το δικό του, χρόνο με το χρόνο να μεταλλίζει λίγο παραπάνω, κάτι που δε με χαλάει και σίγουρα θα αποδώσει καλύτερο ήχο και περισσότερη ενέργεια σε συναυλιακό επίπεδο, αλλά η δύναμη, η στάση τους και ο τρόπος που «βαράνε» δε διώχνουν κανέναν από τους πρώιμους οπαδούς τους. Μην ξεχνάμε ότι ξεκινάνε την περιοδεία τους "European Tour Fall 2010" από την Ελλάδα, με δυο εμφανίσεις σε Θεσσαλονίκη και Αθηνά, 21 και 22 Οκτωβρίου αντίστοιχα, και προετοιμαζόμαστε να γουστάρουμε ιδιαίτερα.

Δέκατος τρίτος δίσκος λοιπόν για μια μπάντα που δεν έχει κλείσει ακόμα εικοσαετία στο προσκήνιο, καθώς δεν έχει χρονικά όρια και δεν ακολουθεί κανόνες. Εφόσον είναι παραγωγικοί και γόνιμοι μουσικά, παρουσιάζουν έναν δυναμίτη, με αγρία φωνητικά που εναλλάσσονται με σκληρά μεν, αλλά μελωδικά, κατά τη διάρκεια των κομματιών. Κιθάρες που στέλνουν Pantera μηνύματα και thrash εντολές. Ταχύτητα που κάνει το hardcore να φαίνεται «λίγο» και σαπίλα που σκοτώνει. Τα τύμπανα διακατέχονται από μοντέρνα διάθεση και ταρακουνούν ανεξαιρέτως κάθε ακροατή. Ρυθμός, ανελέητος και συμπαγής. Ρυθμός που σίγουρα είναι η βασική κατάσταση και το μεγαλύτερο προτέρημα του δίσκου, μετά την όρεξη και τον τρόπο που φτύνονται τα φωνητικά στα μούτρα μας. Φωνητικά ακραία που παραπονιούνται και κράζουν πολιτικούς και κοινωνία. Η πολιτική τους έμφαση φαίνεται και στο εξώφυλλο, το οποίο έχει επηρεαστεί από μια αντί-κομμουνιστική αφίσα που έδειχνε έναν εργάτη να βαράει με μια βαριοπούλα ένα κόκκινο αστέρι, αλλά εδώ, προσπαθώντας να το παραφράσουν, έβαλαν έναν μουσικό με μια κιθάρα σαν όπλο. Άρα το μήνυμα είναι «η μουσική ως όπλο» και η δήλωση που προσπαθούν να κάνουν είναι ότι η μουσική μπορεί να επηρεάσει την πολιτική, όπως πίσω στα '60s που μουσικά κινήματα επηρέασαν το πολιτικό τοπίο της εποχής.

Χωρίς μεγάλες κουβέντες, είναι δίσκος που θα ταρακουνήσει και μια κυκλοφορία που εξυμνεί το επικίνδυνο headbanging. Είναι από τις κυκλοφορίες που μπορούν να προσελκύσουν καινούργιους και νεαρούς fan προς τα metal παρακλάδια. Κομματάρες σαν τα "Hour Of The Time" και "Never To Return" μένουν στο μυαλό. Συνθέσεις σαν τα "Road To Nowhere",  "AWOL", "Hell On Earth" και "Gone Rogue (I Apologize)" είναι οι πιο δυνατές του δίσκου και δύσκολα θα ακούγονταν τόσο όμορφες από άλλες μοντέρνες μπάντες. Είναι μοντέρνο και ακραίο thrash που βγήκε από hardcore Νέο-Υορκέζικα μονοπάτια και metalcore επιρροές που σαλιαρίζουν ακόμα και τους Hatebreed. Ο δίσκος είναι μια ευχάριστη φάπα και μια δημιουργική γροθιά στο στομάχι. Είναι άμεσος και ευθύς, τον συμπαθείς εξ αρχής.