Porcupine Tree

Η γεύση που μου άφησε το "Nil Recurring", εκτός από γλυκιά, έμελλε να είναι και πικρή. Με έκανε να ανησυχώ για πολλά. Ο Wilson δείχνει για πρώτη φορά στη καριέρα του πως φοβάται να τολμήσει. Ίσως τον «γλύκανε» η επιτυχία που γνώρισε η μπάντα από την εποχή του "In Absentia" και μετά. Δηλαδή τι να πω; Το "Sentimental" επικράτησε του "Normal"... Δε μπορώ να το πιστέψω.

Μάλλον δεν άρχισα καλά το κείμενο. Ok, πάμε απ' την αρχή. Οι Porcupine Tree κυκλοφόρησαν το νέο τους ep "Nil Recurring" μέσω της Transmission Records στις 17 Σεπτεμβρίου. Οι ίδιοι άρχισαν να το διαθέτουν μέσω του online store τους και λόγω της υπερβολικής ζήτησης αποφάσισαν να τυπώσουν επιπλέον κόπιες, να το διαθέτουν μετέπειτα στο tour και να κυκλοφορήσει μία κανονική «retail» έκδοση κατά τις αρχές του 2008. Οι δηλώσεις τους όσον αφορά την κυκλοφορία συνοψίζονται στο ότι οι μουσικές ιδέες που περιέχονται στο ep σε καμία περίπτωση δεν είναι τα «αποφάγια» από τα sessions του "Fear Of A Blank Planet", μιας και απλά πίστευαν πως τα κομμάτια δεν κολλούσαν λόγω του concept. Οι ίδιοι τα χαρακτηρίζουν ως εξίσου αξιόλογα και μάλιστα αναφέρουν ότι το "Nil Recurring" είναι ο «δεύτερος φετινός τους δίσκος» (αν και, εδώ που τα λέμε, σε διάρκεια είναι αρκετά μικρότερο).

Εδώ ανοίγει μία παρένθεση: Η πρώτη δραματική αλλαγή του ύφους των Porcupine έγινε με την αποτίναξη των ψυχεδελικών τους ακουσμάτων (δεδομένο). Το "Signify" κατά χρονολογική σειρά αποτελεί τον «συνδετικό κρίκο» με την πρώτη τους περίοδο, στο ύφος του οποίου συναντούμε και τα πρώτα σημαντικά σημάδια στροφής σε πιο rock δομές (επίσης δεδομένο). Η μπάντα -11 χρόνια μετά- βρίσκεται στο κατώφλι μίας νέας αλλαγής του ύφους της. Το ότι έφτασε στο κατώφλι βέβαια δε σημαίνει πως θα το διαβεί. Οι δύο προηγούμενες προτάσεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά υποθέσεις. Η αναφορά τους όμως είναι απαραίτητη για την ανάλυση που ακολουθεί. Η παρένθεση κλείνει και προχωράμε.

Τα κομμάτια είναι τέσσερα σε αριθμό και συνολικά 30 λεπτά σε διάρκεια. Πατάμε το play και μπαίνει το πρώτο, ομότιτλο τραγούδι του ep. Τα λεπτά περνάνε και το αρχικό σοκ γίνεται πιο ισχυρό, καθώς συνειδητοποιώ πως μου θυμίζει το ομώνυμο κομμάτι του "Signify" αλλά και την παλιά τους αισθητική γενικότερα. Η επόμενη σκέψη ήταν η πλέον προβλεπόμενη: «Επέστρεψαν στον παλιό τους ήχο; Όχι, περίμενε. Το feeling δεν είναι το ίδιο. Έχει έναν "Signify" χαρακτήρα, προσαρμοσμένο στις τωρινές τους φόρμες».

Συνεχίζουμε. Δεύτερο track με τίτλο "Normal". Ο Wilson συμπεριέλαβε στη σύνθεσή του κάποιες ιδέες από το "Sentimental" του "Fear Of A Blank Planet". Και τα δύο είχαν γραφτεί στα ίδια sessions εξάλλου και δεν είναι διόλου απίθανο να πρόκειται για δύο διαφορετικές versions του ίδιου κομματιού. Υπάρχει όμως μία πολύ βασική διαφορά. Το "Sentimental" (φαινομενικά;) είναι το εμπορικό κομμάτι που θα πουλήσει, το λεγόμενο «hit» που θα έχει αρκετό «airplay» και θα το «γουστάρει» ο μέσος εναλλακτικός ακροατής. Απ' την άλλη, το "Normal" είναι η «αντι-εμπορική» εκδοχή του, το τραγούδι που σε πονά επειδή δε μπήκε στο δίσκο. Σε βάζει σε σκέψεις, ενώ ήδη ξέρεις (;) την απάντηση. Κι όμως... η επιλογή δε δείχνει τόσο «φυσική»...

Πάμε στο τρίτο κομμάτι του ep, το "Cheating The Polygraph". Μάλλον πρόκειται για το πιο «"In Absentia" meets "Signify"» track της κυκλοφορίας, με την καλή έννοια ασφαλώς. Το feeling που συναντάμε μέχρι εδώ με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο και τα τρία προαναφερθέντα τραγούδια ακούγονται εξαιρετικά, με το "Normal" να κλέβει παραστάσεις και λοιπές εντυπώσεις. Μέχρι δηλαδή που μπαίνει το τέταρτο track, το οποίο μπορεί μεν να μην είναι καλύτερό του, αλλά με άγγιξε σε ευαίσθητο σημείο. Η κίνηση ήταν «ρουά-ματ» και ακούει στον τίτλο "What Happens Now?". Γιατί μας το έκανες αυτό ρε Wilson; Γιατί μας καταστρέφεις έτσι; Αυτό το τραγούδι με οδήγησε σε ένα «ταξίδι» 34 εποχές πίσω, στην περίοδο του "The Sky Moves Sideways". Δε μπορώ να αρθρώσω λέξεις και, όσο ακούω το κομμάτι, αλλά και το υπόλοιπο ep, τόσο μπαίνω σε σκέψεις που δεν έχουν νόημα στην τελική.

Οι τρεις τελευταίοι δίσκοι των Porcupine Tree είναι πολύ καλοί. Ειδικά το "In Absentia". Παρ' όλα αυτά, όπως και να το πάρεις, έχουν κομμάτια «fillers». Εκτός αυτού, όπως είχα αναφέρει και στην κριτική του "Fear Of A Blank Planet", τα μελαγχολικά / χαλαρά του σημεία ήταν για πρώτη φορά αδύναμα για τα δεδομένα τους. Η ακριβής έκφραση που χρησιμοποίησα ήταν ότι για πρώτη φορά σε δίσκο τους μου άρεσαν πιο πολύ τα «σκληρά» του χαρακτηριστικά. Γενικά, όταν παρουσιάζω ένα δίσκο τους στο κοινό προσπαθώ να είμαι αντικειμενικός. Μέσα μου όμως, γίνομαι πολύ αυστηρός με το γκρουπ. Στην παρούσα παράγραφο διαφαίνεται ως ένα βαθμό η αυστηρότητα. Η επόμενη όμως έχει το ζουμί.

Το "Nil Recurring" με γεμίζει ελπίδα για το μέλλον, καθώς θεωρώ πως κυμαίνεται στα επίπεδα του "In Absentia". Γι' αυτό και το όλο θέμα είναι κάπως κωμικοτραγικό. Αν δηλαδή συνδύαζαν τις καλές ιδέες των δύο φετινών τους κυκλοφοριών, θα είχαμε έναν αρκετά «killer» σε ποιότητα δίσκο. Και δεν το καταλαβαίνω. Κάπου εδώ λοιπόν χώνεται σφήνα και το παραπάνω ερωτηματικό σε παρένθεση: Γιατί κυκλοφορούν το υλικό αυτό σε ένα ep; Γιατί το "Normal" δεν επικράτησε; Μήπως τελικά το "Nil Recurring" είναι ένα πείραμα;

«Tell me, with all your conviction... What happens now?»